Πόσοι μόνιμοι καθηγητές βρίσκονται μακριά από τα σχολεία;

Πόσοι προσφέρουν κομματικές υπηρεσίες αντί εκπαίδευσης;

Έκλεισε το ζήτημα της εκπαίδευσης για την κυβέρνηση. Έκανε το «κομμάτι» της με τα σημειώματα επίταξης, που αποστάλησαν με περιπολικά ακόμα και σε ... από χρόνια παραιτημένους!!! Έδωσε με αυτή την παράσταση το άλλοθι που επίμονα ζητούσαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μόνο που τα προβλήματα της εκπαίδευσης όχι μόνο παραμένουν αλλά ολοένα και βαθαίνουν.

Η «Δημιουργία, ξανά!» επιμένει: η εκπαίδευση δεν είναι δυνατόν να θυσιάζεται στον βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων και των επικοινωνιακών ακροβασιών κυβέρνησης και συνδικαλιστών. Τα πραγματικά δεδομένα δεν είναι δυνατόν να αποκρύπτονται. Ζητούμε να μάθουμε:

·         Πόσοι καθηγητές είναι αποσπασμένοι σε κομματικά / βουλευτικά / συνδικαλιστικά γραφεία;

·         Πόσοι «υπηρετούν» σε υπηρεσίες εκτός σχολείων (Υπουργεία, κρατικούς φορείς κλπ.);

·         Ποιοί, που και για πόσο καιρό;

·         Πόσες οργανικές θέσεις μένουν κενές λόγω όλων των παραπάνω αποσπάσεων/διαθέσεων κλπ.;

·         Πόσοι είναι αυτοί που σχεδόν δεν εμφανίζονται στις τάξεις χωρίς καν να έχουν αποσπαστεί επίσημα και για ποιους λόγους;

·      Πόσες από τις προβλεπόμενες ώρες του ωραρίου «περισσεύουν» και δικαιολογούνται με πραγματικά (ή ενίοτε και μη) διοικητικά καθήκοντα;

·         Ποιά είναι τα δεδομένα που μελέτησε η κυβέρνηση στο σχεδιασμό της και τι εκτιμά ότι θα πετύχει με τις πρόσφατες αποφάσεις της; Γιατί δεν δημοσιεύει τα πλήρη στοιχεία; Ποιος είναι ο σχεδιασμός της για το Σεπτέμβριο; Οι πολίτες που πληρώνουμε δεν δικαιούμαστε να γνωρίζουμε;

·         Και βέβαια, σε ποιο σοβαρό κράτος στον κόσμο η δευτεροβάθμια εκπαίδευση κλείνει στα τέλη Απριλίου για διακοπές του Πάσχα και μόλις ξανανοίξει μετατρέπεται σε διαρκές εξεταστικό κέντρο για παραπάνω από ένα μήνα, μέχρι να κλείσει οριστικά για καλοκαιρινές διακοπές; Η ΟΛΜΕ τι λέει για αυτό;

Η «Δημιουργία, ξανά!» είναι πεπεισμένη πως οι «λύσεις» που στο πόδι σχεδιάζει η κυβέρνηση για να ρίξει στάχτη στα μάτια των δανειστών δεν αντιμετωπίζουν ούτε καν τα λογιστικά προβλήματα, πόσο μάλλον τις προκλήσεις ουσιαστικής παιδείας. Η μόνη πραγματικά βιώσιμη ανάπτυξη στην οποία μπορούμε να ελπίζουμε περνάει μέσα από το ανθρώπινο κεφάλαιο για το οποίο προκλητικά αδιαφορούν οι αρμόδιοι. Είναι φανερό πως τη συζήτηση για το σχολείο του αύριο καλούμαστε να ανοίξουμε απολύτως μόνοι μας εμείς οι πολίτες.