Σύνδεση

Όταν οι περισσότεροι από τους τότε επαναστάτες του Πολυτεχνείου με αντίσταση μιας εβδομάδας εξασφάλισαν το κερδοφόρο (παντός καιρού) επάγγελμα του πολιτικού και δικαιούνται να τσεκουρώνουν μισθούς και συντάξεις του λαού που τους χειροκροτούσε έξω από το Πολυτεχνείο, είναι επόμενο και οι σημερινοί ψυχανώμαλοι εμπρηστές κουκουλοφόροι να φιλοδοξούν για μια θέση στην Βουλή.
Είναι επόμενο γιατί ακόμη και αυτή η ακραία, για όλο τον πλανήτη, πιθανότητα χωράει στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Θα συμφωνήσω βεβαίως ότι στην περίπτωση αυτή, θέση στην Βουλή δεν πρόκειται να δοθεί στα συγκεκριμένα κομπλεξικά πρεζόνια και κλεφτρόνια που καίνε ανθρώπους και περιουσίες.

Θα δοθεί όμως στους προστάτες-καθοδηγητές τους που τους οργανώνουν με μοναδικό σκοπό να τους εκμεταλλευτούν για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους πολιτικές φιλοδοξίες.
Όλα τα άλλα τα ηρωικά και “τσαμπουκαλίδικα” του κ. Α. Σαμαρά “Εγώ θα τους βγάλω τις κουκούλες” ακούγονται, εντός και εκτός της Ελλάδος, ως καλαμπούρια κακής ποιότητας για να διασκεδαστεί η άθλια ατμόσφαιρα μέχρι την επόμενη καταστροφή.
Άλλωστε δόθηκε η δυνατότητα να βγουν οι κουκούλες και στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ,που υπηρέτησε ο κ. Σαμαράς, στον πρώτο γύρο επίθεσης από την ίδια αλητεία.
Αλλά όταν καιγόταν η Αθήνα ο τότε πρωθυπουργός και το επιτελείο του το έπαιρναν χαμπάρι μετά το δείπνο της τσιπούρας...
Το θέμα συνεπώς δεν είναι αν θα υπάρξει πολιτικός και ποιος πολιτικός θα βγάλει τις κουκούλες στους ψυχανώμαλους που τους γνωρίζουν στην Ασφάλεια (όπως έχει ομολογήσει και ο κ. Χρυσοχοϊδης παλαιότερα), όχι μόνο με τα ονόματα τους αλλά και με τα παρατσούκλια τους και με τα νούμερα των παπουτσιών τους...
Το θέμα είναι τι πολιτικά ανταλλάγματα θα δώσουν στους προστάτες-οργανωτές τους για να λυθεί το πρόβλημα με τον γνωστό άθλιο τρόπο πολιτικής συναλλαγής που λύνουν παρόμοια προβλήματα τα κόμματα εξουσίας εδώ και τρεις δεκαετίες.

Η συνταγή είναι γνωστή σε όλους μας. Απλώς την υπενθυμίζω.

Όταν είμαστε στην αντιπολίτευση στόχος μας δεν είναι η στρατηγική διόρθωσης της κυβέρνησης και η ανατροπή λαθών και προβλημάτων που προκαλούν οι πολιτικές επιλογές, αλλά η πάση θυσία ανατροπή της κυβέρνησης.
Και επειδή στην Ελλάδα πάντα ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα” πρέπει να βρούμε τον κατάλληλο στρατό και τον αποτελεσματικό μηχανισμό ανατροπής.

Ευτυχώς οι εθελοντές είναι και γνωστοί και εύκολοι.

Οι επικεφαλής των συντεχνιών που παίζουν και τον ρόλο του συνδικαλιστή προσφέρονται για απεργίες διαρκείας ακόμη και αν κάποιος τόλμησε να πει κακιά λέξη για την Βόρεια Κορέα...
Αρχίζει λοιπόν η “επανάσταση” με τις καταλήψεις και με το κυνήγι υπουργών και διοικήσεων των ΔΕΚΟ στο όνομα δήθεν των συμφερόντων του λαού...
Χαλάμε έτσι τον κόσμο κλείνουμε τούς δρόμους και διευκολύνουμε και την αληταρία να διαλύσει την πρωτεύουσα.
Το κέρδος είναι πάντα συγκεκριμένο. Οι επικεφαλής αμείβονται με την πλουσιοπάροχη θέση του Βουλευτή.
Μετρήστε πόσοι συνδικαλιστές κάθισαν στα έδρανα της Βουλής τα τελευταία 30 χρόνια και θα καταλάβετε την συνταγή.
Με την ευκαιρία δε αυτή μετρήστε και πόσοι από τους συνδικαλιστές αυτούς ως υπουργοί και ως βουλευτές ήταν και είναι πρωτεργάτες σε χαράτσια και σε κουρέματα μισθών και συντάξεων.

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Αφού όμως τακτοποιηθούν οι επικεφαλής πρέπει να κάνουμε κάτι και για τους χαχόλους του συγκεκριμένου συνδικάτου. Αυτοί δεν είναι δύσκολοι.
Τους βολεύουμε με μια τροπολογία στην Βουλή που ρυθμίζει κάποια απίθανα επιδόματα. Ρίχνουμε και κάποιες πλάγιες χρηματοδοτήσεις μαζί με επιδοτήσεις των Σωματείων. Σε συνδυασμό δε με παροχές, π.χ. φθηνού ρεύματος ή τσάμπα εισιτηρίων, είμαστε έτοιμοι για την επόμενη φάση επίθεσης και φθοράς της κυβέρνησης.
Με την συνταγή αυτή, που επέβαλε και πρόσθετα δανεικά για την χώρα, φθάσαμε όμως σε ένα κράτος που δεν μπορούμε να το πληρώσουμε και οι δανειστές μας απειλούν με χρεοκοπία.
Στις ημέρες μας, όμως, το μέγα πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μόνο τους ελεγχόμενους αγανακτισμένους (όπως με εκείνους των κομματικών συντεχνιών) .
Έχουμε και τους ελεύθερους πραγματικά αγανακτισμένους που πήρανε χαμπάρι τα κόλπα και τα τεχνάσματα των επαγγελματιών της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Και έτσι η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη.

Εδώ λοιπόν είναι τα σκούρα και για την σημερινή και για την αυριανή κυβέρνηση. Ιδίως για την αυριανή που θα προκύψει από τις εκλογές γιατί θα είναι κυβέρνηση συνεργασίας.
Ποια λογική λοιπόν και ποια πολιτική θα επικρατήσει στην αναχαίτιση της λαϊκής αγανάκτησης που θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις όταν διαπιστωθεί ότι η ανάκαμψη στην οικονομία είναι υπόθεση... μόνο των επομένων γενεών;
Και ακόμη πως θα μαζευτεί η κομπλεξική αληταρία που, σιγά- σιγά, θα αποκτήσει και τίτλους “επαναστάτη”;
Προσωπικά προβλέπω ότι οι προσεχείς δικαιολογίες, υπεκφυγές και ιδίως αναγκαίοι συμβιβασμοί στο αίσχος των κουκουλοφόρων (αφού κουκούλες δεν πρόκειται να βγουν) θα οδηγήσουν την Βουλή σε ακόμη μεγαλύτερο ρεζιλίκι από το σημερινό.

Εύχομαι να διαψευσθώ.

Του Γιώργου Κράλογλου
Πηγή: protagon.gr

Δημοσίευση: Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου 2012