Τελικά είμαι ή δεν είμαι αριστερός;

Πάντα αισθανόμουν και κατέτασσα τον εαυτό μου ως αριστερό, όμως παρατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια τη πολιτική και προσωπική στάση (με λόγια και με πράξεις) των κυριότερων εκφραστών της αριστεράς στην Ελλάδα Σύριζα-ΚΚΕ-Δημάρ αναπόφευκτα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ή εγώ δεν είμαι αριστερός ή αυτοί, και τα δύο δεν γίνεται να ισχύουν.

Είχα πάντα στο μυαλό μου, διαισθητικά ομολογουμένως, χωρίς να έχω τις τρομερές γνώσεις, την αριστερά ως εκφραστή της προόδου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, της ανοχής και του σεβασμού στη διαφορετικότητα, των ίσων ευκαιριών, που δεν αναλώνεται σε δογματισμούς, που δεν υπόκειται σε αγκυλώσεις ιδεολογικές-θρησκευτικές-πνευματικές-οικονομικές όπως αυτές που προκύπτουν στην συντηρητική δεξιά ή στα άκρα. Είχα στο μυαλό μου την αριστερά ως την ιδεολογία που κάθε ανοιχτόμυαλος έχει, κάθε ένας που τον ενδιαφέρει η πρόοδος της κοινωνίας προς την κατεύθυνση της παραπάνω ισότητας και αρμονικής συνύπαρξης των ανθρώπων αξιοποιώντας πλήρως την τεχνολογική πρόοδο αλλά και τα αμέτρητα στοιχεία-δεδομένα που μας χαρίζει πλέον απλόχερα η δυνατότητα πλήρους καταγραφής κάθε πολιτικής και οικονομικής προσπάθειας των τελευταίων τουλάχιστον 100 χρόνων σε όλα τον κόσμο μαζί με τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας, αν πέτυχε το στόχο της, γιατί απέτυχε κτλ.

Το πρώτο μεγάλο σοκ το έπαθα με την είσοδό μου στην ΑΣΟΕΕ και προερχόταν από την ΠΚΣ (ΚΝΕ). Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από αυτό, τις γενικές συνελέυσεις που δημοκρατικά δεν άφηναν την ΠΑΣΠ να μιλήσει (παρεμπιπτόντως η ΠΚΣ ΑΣΟΕΕ είχε άριστη σχεδόν σχέση με τη ΔΑΠ, δεν ξέρω αν συμβαίνει και αλλού αυτό, ακόμα και όταν η ΝΔ ήταν κυβέρνηση με την ΠΑΣΠ τα έβαζε), τα χαρτιά υγείας που πέταγαν στις συνελεύσεις, τους γνωστούς τραμπουκισμούς, τα συνθήματα "εμπρός λαέ κτλ" όταν πήγαινε άλλος να μιλήσει, τις μονολιθικές ανακοινώσεις που ξεκίναγαν πάντα ανεξάρτητα θέματος με το "Με την ιμπεριαλιστική πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ" (κάποια στιγμή, για λίγο, είχε μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην εισαγωγή της μετά την ΕΕ αλλά δεν θυμάμαι πλέον το λόγο), την εικόνα του να βλέπω στην τηλεόραση στο ρεπορτάζ για το κλείσιμο των λιμανιών 30 άτομα (υποτίθεται λιμενεργάτες) να έχουν κλείσει με το έτσι θέλω το λιμάνι του Πειραιά από τα οποία τα μισά ήταν από την ΠΚΣ ΑΣΟΕΕ... Και έμενα εγώ να αναρωτιέμαι, αυτό είναι το ΚΚΕ το οποίο είχα ακούσει πριν τη σχολή; Που πάλευε για τη δημοκρατία; Το δικαίωμα όλων να εκφράσουν την άποψή τους; Την ελευθερία; Αυτοί έλεγαν σε όλα ΟΧΙ, πως μπορείς να έχεις πρόοδο λέγοντας σε όλα de facto όχι; Τελικά με λύπη μου διαπίστωσα ότι το ΚΚΕ ήταν αυτό που γνώριζα τότε στη σχολή και όχι αυτό που πίστευα μέχρι πριν. Γρήγορα αφαίρεσα από τη συνείδησή μου την εικόνα του αριστερού για το ΚΚΕ, το έβαλα στα άκρα, δεν μπορεί να είναι αυτή η αριστερά όπως εγώ την πίστευα, σκεφτόμουν. Από τότε έπαψα να θεωρώ το ΚΚΕ εκφραστή της αριστεράς.

"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες" ήταν μία από τις αγαπημένες μου φράσεις του Βολταίρου, πίστευα πάντα ότι ήταν μία από της βασικότερες αρχές της αριστεράς. Αυτό ήταν το δεύτερο μεγάλο σοκ, η δεύτερη μεγάλη "αλήθεια" που κατέρρευσε με την είσοδο μου στην ΑΣΟΕΕ. Πραγματικά στα 26 μου χρόνια δεν έχω συναντήσει μεγαλύτερο φασισμό, μεγαλύτερη φίμωση της ελεύθερης έκφρασης από ότι συνάντησα (όχι απέναντί μου φυσικά, που λόγω εμφάνισης ήμουν πάντα συμπαθής στους παρακάτω) τότε από τους αριστεριστές (ρας-εαακ, αρένα(σύριζα), αναρχικοί) στην ΑΣΟΕΕ. (Τώρα βέβαια υπάρχει και ο παραδοσιακός εκφραστής του φασισμού αλλά τότε φασίστες ήταν κυρίως οι "αντιφασίστες"). Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν οι γενικές συνελεύσεις που αποφάσιζαν τις καταλήψεις επί υπουργίας Γιαννάκου, και εγώ υπέρ των καταλήψεων ψήφιζα τότε (πράγμα για το οποίο άλλαξα γνώμη αργότερα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), αλλά με ξένιζε απίστευτα το γεγονός ότι στις συνελεύσεις η ΔΑΠ δεν είχε δικαίωμα λόγου, δεν μπορούσε πολλές φορές να καταθέσει καν θέση προς ψήφιση. Η αλήθεια είναι ότι δεν συμπαθούσα τη ΔΑΠ αλλά η φίμωση των μελών της τότε, οι επιθέσεις φραστικές και σωματικές κάποιες φορές ήταν κάτι που μου προκαλούσε αηδία, καθόμουν σιωπηλός παρατηρητής προσπαθώντας να ταιριάξω την εικόνα της αριστεράς που είχα στο μυαλό μου με αυτή που έβλεπαν τα μάτια μου, και δεν μπορούσα, διάολε ήταν τόσο αταίριαστες αυτές οι δύο εικόνες. Τότε έβγαλα και τους αναρχικούς από τη λίστα με τους αριστερούς εκφραστές, στις υπόλοιπες παρατάξεις που δεν ήταν τόσο ακραίες έδωσα ακόμα μία ευκαιρία μέσα μου. Έπειτα, τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν προπηλακισμοί καθηγητών και φοιτητών που ήταν αντίθετοι, χτισίματα γραφείων, καταλήψεις με το έτσι θέλω από 50 άτομα που βάφτιζαν γενική συνέλευση μία συνάθροιση 50 ατόμων χωρίς απόφαση του ΔΣ φοιτητών (που ήταν απαραίτητη για να γίνει ΓΣ), και άλλες πολύ ωραίες και δημοκρατικότατες διαδικασίες που έρχονταν συχνά σε σύγκρουση με την εικόνα της αριστεράς που είχα. Τότε άρχισα να τοποθετώ αυτές τις δυνάμεις περισσότερο στην κατηγορία "αριστεριστές" παρά αριστεροί αφού καταπατούσαν (κατ' εμέ) συχνά βασικές αρχές και έννοιες της αριστεράς.

Όμως παρ' όλα αυτά δεν είχα βγάλει τελείως αυτές τις παρατάξεις και τα αντίστοιχα κόμματα από τους εκφραστές της αριστεράς αφού τον περισσότερο καιρό μου ήταν μάλλον συμπαθείς, ένιωθα πιο κοντά τους από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό χώρο υπήρχε εκείνη τη στιγμή και έτεινα να προσπαθώ να δικαιολογήσω μέσα μου όλες αυτές τις αντι-αριστερές κατά εμένα πράξεις ως μεμονωμένα συμβάντα λίγων χοντροκέφαλων.

Και έπειτα ήρθε η κρίση, κρίση αξιών, κρίση πολιτιστική και οικονομική, και "να η ευκαιρία" σκέφτηκα, "τώρα πρώτη φορά είναι οι συνθήκες ιδανικές για την αριστερά να εκφραστεί, να κάνει πράξη τις αρχές της, να βοηθήσει την κοινωνία να προοδεύσει, να εδραιώσει την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη", και έπειτα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η ΔΗΜΑΡ, ήρθαν 100 άλλες αριστερίστικες οργανώσεις και άρχισαν πάλι να αποδομούν μέρα με τη μέρα την εικόνα που είχα για την αριστερά, να καταστρέφουν την ελπίδα. Πάντα είχα μία ιδιαίτερη συμπάθεια στο Σύριζα (πιο πριν στο συνασπισμό) καθώς κουτσά στραβά ήταν ο πιο κοντινός εκφραστής αυτού που εγώ καλώ αριστερά. Τα τελευταία χρόνια όμως ο ΣΥΡΙΖΑ (και η ΔΗΜΑΡ, η οποία ήταν η τελευταία μου ελπίδα για κάποιον σοβαρό εκφραστή της αριστεράς σε αυτό τον τόπο) έκαναν ότι μπορούσαν για να απομακρυνθούν από την εικόνα της αριστεράς που είχα.

Άρχισαν μία μία οι βασικές αρχές της αριστεράς να καταρρέουν από τους (θεωρητικά) κυριότερους εκφραστές της.

Πρόοδος... Πώς θα έχεις πρόοδο αν λες σε όλα όχι; Αν δεν συζητάς; Αν λες ασυναρτησίες και ψέματα για να είσαι αρεστός; Αν δεν δέχεσαι να συζητήσεις για ρεαλιστικές λύσεις παρά αναλώνεσαι να κατηγορείς τους άλλους, αγνοώντας τις δικές σου αντικειμενικές ευθύνες του παρελθόντος, μην αναλαμβάνοντας τις δικές σου ευθύνες του παρόντος και του μέλλοντος; Πώς θα έχεις πρόοδο αν κοιτάς συνέχεια πίσω; Πώς θα έχεις πρόοδο αν βασίζεις την πολιτική σου πρόταση στην αγανάκτηση και την οργή της κοινωνίας και όχι στη λογική και τη δημιουργική δύναμη που κρύβει μέσα της; Πώς θα έχεις πρόοδο αν είσαι δογματικός; Αν βλέπεις τα πάντα μονοδιάστατα; Αν μένεις σε ταμπέλες και παρωχημένες αντιλήψεις; Για ποια πρόοδο μιλάς όταν χαρακτηρίζεις την ηλεκτρονική ψηφοφορία (το μεγαλύτερο βήμα προς την αμεσοδημοκρατία που έχει γίνει από την αρχαιότητα) ως τεχνοφασισμό;

Κοινωνική δικαιοσύνη... Πώς μιλάς για κοινωνική δικαιοσύνη όταν διαχωρίζεις τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες (ΔΥ και ΙΥ); Όταν υπερασπίζεσαι συντεχνίες (υπάλληλοι βουλής, (παν)ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, συνδικαλιστές ΔΕΗ κτλ); Όταν αγωνίζεσαι και επαναστατείς προς όφελος των λίγων απέναντι στους πολλούς; Όταν αρνείσαι πεισματικά να δεις ολόκληρη την εικόνα, όταν βάζεις κόκκινες γραμμές για να μην απολυθεί κανένας ρουσφετολογικά διορισμένος, υψηλά αμειβόμενος, αχρείαστος στην υπηρεσία του ενώ περιπαιχτικά αγνοείς τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανέργων του ιδιωτικού τομέα; Για ποια κοινωνική δικαιοσύνη μου μιλάς όταν αρνείσαι παντού την αξιολόγηση; Όταν εξισώνεις το λαμόγιο, τον κοπανατζή με τον πολύ συνεπή και σκληρά εργαζόμενο του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα; Όταν μπερδεύεις την εργασία στο δημόσιο με την κοινωνική παροχή; Όταν τηρείς δύο μέτρα και δύο σταθμά ανάλογα με το ποιος έκανε μία πράξη "αν με φιμώσει ο φασίστας είναι έκφραση φασισμού, αν τον φιμώσω εγώ είναι έκφραση ελευθερίας, αν κλείσει το δρόμο η αστυνομία είναι πάλι έκφραση φασισμού, αν τον κλείσω εγώ πάλι έκφραση ελευθερίας, αν μας κάψουν το εκλογικό περίπτερο είναι έκφραση φασισμού, αν τους κάψουμε εμείς είναι δικαιολογημένη αγανάκτηση που έφερε το μνημόνιο, βρίζουμε και καπνίζουμε μέσα στο κοινοβούλιο, πετάμε νομοσχέδια στα έδρανα κτλ, είναι δικαίωμά μας, βρίζει κάποιος άλλος και αμέσως προσβάλει το θεσμό και πρέπει να αποβληθεί" - με δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη.

Ελευθερία έκφρασης-ισότητα... Για ποια ελευθερία και δημοκρατία μου μιλάς όταν κλείνεις με το έτσι θέλω δρόμους, λιμάνια, επιχειρήσεις, υπερασπιζόμενος το δικαίωμά σου στην απεργία απαγορεύοντας σε κάποιον να υπερασπιστεί το δικαίωμά του στην εργασία; Για ποια ελευθερία έκφρασης μιλάς όταν στα πανεπιστήμια εντός ασύλου ασκείς τόση λεκτική και σωματική βία σε οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί σου; Όταν υπερασπίζεσαι το δικαίωμα κάποιου που έχει μόλις κάψει τη μισή Αθήνα να μπει στο χώρο του πανεπιστημίου και σε πολλές περιπτώσεις να καταστρέψει και αυτόν; Τι ελευθερία υπερασπίζεσαι όταν δίνεις άφεση σε νέους με μολότοφ και καλάσνικοφ να θέτουν σε κίνδυνο ζωές άλλων ανθρώπων; Όταν η αξία της ζωής ενός ανθρώπου μετριέται και με βάση το επάγγελμά του;

Ειλικρινά, έχω πλέον καταλήξει ότι αν η αριστερά εκφράζεται μέσα από όλα τα παραπάνω τότε εγώ δυστυχώς δεν είμαι αριστερός όπως πάντα νόμιζα, δεν ξέρω τι είμαι, δεξιός δεν είμαι σίγουρα, ίσως κεντρώος. Αν όμως η αριστερά εκφράζεται από την ιδέα που εγώ είχα για αυτή και όχι από τα τελευταία τότε θα έπρεπε να ντρέπονται όλοι αυτοί που έχουν καπηλευτεί, ξεφτιλίσει και ντροπιάσει κάθε έννοια προόδου, κοινωνικής δικαιοσύνης, και ισότητας στο όνομα της αριστεράς.

Και επειδή πολλοί ρωτούν "γιατί ασχολείσαι τόσο με την αριστερά; μήπως είσαι φασίστας κτλ", η απάντηση είναι: γιατί πάντα ένιωθα και νιώθω αριστερός (όπως τουλάχιστον εγώ την είχα στο μυαλό μου), και η αριστερά του σήμερα με πονάει, καταστρέφει την ελπίδα που είχα για έναν καλύτερο κόσμο. Τόσα χρόνια ένιωθα οργή για αυτούς που μου κατέστρεφαν τον κόσμο, για αυτόν όμως που μου στερεί την ελπίδα να τον ξαναφτιάξω η οργή και η απογοήτευση θα είναι πάντα μεγαλύτερη.