GR
EN 
Όταν θέλει κανείς να το παίξει φιλόσοφος είναι γνωστές οι ατάκες που θα πετάξει:
«Να ζει κανείς ή να μη ζει;»
«Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;»
«Οι καταθέσεις κάνουν τα δάνεια ή τα δάνεια τις καταθέσεις;»
...τα δάνεια κάνουν τις καταθέσεις... μάλιστα. Χμ... Καλό κι αυτό.
Το τελευταίο διάστημα έχουν πολλαπλασιαστεί οι φωνές που μιλάνε για μια «σεισάχθεια» (όπως την φαντάζονται, δηλαδή κούρεμα μόνο των δανείων χωρίς να επηρεάζονται μέτοχοι, ομολογιούχοι, καταθέτες) λόγω του αναγνωρισμένου προβλήματος των κόκκινων δανείων. Μάλιστα, κάποιοι από τους πολιτικούς αρχηγούς προτείνουν αυτός ο διακανονισμός να έχει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Είναι προφανές ότι τέτοιου είδους προτάσεις από Ελληνικά κόμματα είναι καταδικασμένες ακόμα και σε επίπεδο καφενείου να μην προχωρήσουν ποτέ σοβαρά.
Η περίπτωση της Κύπρου όπως εξελίχθηκε αποτέλεσε μια μορφή σεισαχθείας στην οποία ξεκάθαρα η διαγραφή του χρέους συνοδεύτηκε και από την αντίστοιχη περικοπή της υποχρέωσης της τράπεζας να επιστρέψει τα χρήματα προς αυτούς που τα είχαν καταθέσει. Αρχιτέκτονας αυτού του εγχειρήματος ήταν ο πρόεδρος του Eurogroup, Ολλανδός, στέλεχος του εργατικού κόμματος με σπουδές στη γεωργική οικονομία κύριος Dijsselbloem. Ο πρόεδρος του Eurogroup αποφάσισε να λύσει με το σπαθί του το φιλοσοφικό ερώτημα της σχέσης των δανείων με τις καταθέσεις. Αν τα δάνεια είναι αέρας κοπανιστός το ίδιο είναι και οι αντίστοιχες καταθέσεις. Απλά και ξεκάθαρα, σταματά τη φιλοσοφική συζήτηση γιατί απλούστατα δίνει μια αρχή για το πως θα αντιμετωπίζονται από εδώ και μπρος ανάλογες περιπτώσεις.
Ο τρόμος όμως των Γερμανών και γενικά των βορειοευρωπαίων από αυτή την απόφαση έχει να κάνει και με το δικό τους τραπεζικό σύστημα. Είναι τα δάνεια των γερμανών πλήρως εξασφαλισμένα; Ούτε για αστείο. Αρκεί να δει κανείς τις αποτιμήσεις και τις αξίες των εταίρων για να καταλάβει πόσος αέρας κοπανιστός κυκλοφορεί. Για να δώσω ένα παράδειγμα κοντινό σε εμάς για να γίνει αντιληπτό το πόσος αέρας είναι οι καταθέσεις θα σας θυμίσω μια παλιά ιστορία. Θυμάστε πριν από χρόνια που η Cosmote εξαγόρασε τον «Γερμανό»; Το τίμημα της εξαγοράς 500 περίπου μπακάλικων κινητών ανήλθε στο ποσό των 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η πραγματική αξία βέβαια αυτού του δικτύου ήταν καταφανέστατα απείρως μικρότερη. Τότε τι ήταν αυτό που υποτίθεται εξαγόραζε η Cosmote; Μα φυσικά το πελατολόγιο, με την υπόθεση ότι το brand name της εταιρίας είναι τόσο ισχυρό που θα κρατήσει το πελατολόγιο υπό το νέο αφεντικό και θα το αυξήσει. Έβγαλε τα λεφτά της η εξαγορά; Ένα νέο δίκτυο από την Cosmote θα στοίχιζε 2,5 εκατομμύρια ανά κατάστημα;
Φανταστείτε τώρα πόσα τέτοια δάνεια και αντίστοιχες καταθέσεις προκύπτουν στη κεντρική Ευρώπη από αγοραπωλησίες εταιριών και ακινήτων που δημιουργούν αντίστοιχες καταθέσεις. Κι αν κάτι πάει στραβά και το πελατολόγιο (η υποτιθέμενη μακροχρόνια αξία) αποδειχθεί αέρας κοπανιστός; Κάποια δάνεια θα σβήσουν. Οι καταθέσεις όμως δε θα πρέπει να πειραχθούν! Ο κύριος Dijsselbloem επέβαλε το κούρεμα των καταθέσεων να μη το υποστεί η κατώτερη τάξη, όσων οι καταθέσεις είναι κάτω από 100.000 ευρώ ένα όριο αυθαίρετο μεν, αρκετά ενδεικτικό των προθέσεων του δε. Πρόκειται ξεκάθαρα για αριστερή πολιτική που βάζει φρένο στο πάρτι των υπεραξιών.
Ο μόνος που προέταξε σθεναρή αντίσταση σε αυτή τη πολιτική θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν η δράση του Μάνου ή μήπως ο νεοφιλελεύθερος Τζήμερος. Λάθος. Ο κος Χούντης ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε έντονο ύφος απευθύνθηκε στον πρόεδρο του Eurogroup : “το λάθος σας στο Eurogroup ήταν τεράστιο. Αναρωτιέται, όμως, κανείς, εάν είστε τόσο ανίκανοι ή έχετε κάποιους άλλους σκοπούς”. Τελικά η «σεισάχθεια» είναι αριστερή ή νεοφιλελεύθερη πολιτική; Και να θέσουμε το ερώτημα φιλοσοφικά, αν στο παραμύθι του λύκου με τα τρία γουρουνάκια, Dijsselbloem είναι ο κακός ο λύκος, ο κος Χούντης είναι «τα τρία γουρουνάκια» ή μήπως είναι ο παπουτσωμένος γάτος ή η μικρή γοργόνα ή ο Πήτερ Πάν ή... (συνεχίστε να φιλοσοφείτε)
φωτογραφία : store.puppetu.com
