Περί πατριωτισμού

Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί  Έλληνες και Κύπριοι πολίτες που δεν κυκλοφορούν με σφιγμένο κόμπο το στομάχι τις τελευταίες μέρες βλέποντας τις εξελίξεις στην Κύπρο.

Η τελική κατάληξη της διαπραγμάτευσης των Κυπρίων ήταν -όπως αναμενόταν- πολύ χειρότερη από την αρχική πρόταση της ΕΕ.

Την προηγούμενη Τετάρτη, τελείωνα το άρθρο με τίτλο «Περήφανα κατεστραμμένοι»  γράφοντας:

"Με λύπη μου θα δω τους αδερφούς μας του Κυπρίους να σέρνονται παρακαλώντας για να πετύχουν αποτελέσματα πολύ χειρότερα από αυτά που είχαν μπροστά τους, αναθεματίζοντας την κακή τους τύχη για άλλη μια εθνική τραγωδία για την οποία βοήθησαν αντί να αποτρέψουν με τις βιαστικές και επιπόλαιες επιλογές τους."

Δεν ήθελε πολύ μυαλό ούτε πολλές γνώσεις για να καταλάβει κανείς από την πρώτη μέρα προς τα πού πήγαιναν τα πράγματα. Τα δεδομένα ήταν εκεί από την αρχή. Όπως και να το έβλεπε κανείς, οι αριθμοί δεν έβγαιναν.

Οι κύπριοι πολιτικοί όμως επέλεξαν να πουν ένα μεγάλο ΟΧΙ αναφωνώντας ότι αυτό προέτασσε το πατριωτικό τους καθήκον. Στην Κύπρο αλλά και την Ελλάδα, πολύς κόσμος χάρηκε με αυτή τη στάση, θεωρώντας ότι έτσι προασπίστηκαν τα εθνικά συμφέροντα και προάχθηκε η εθνική υπερηφάνεια. Οποιαδήποτε άλλη σκέψη και φωνή, ακυρώθηκε ως μη πατριωτική.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ποιος είναι τελικά καλός πατριώτης πολιτικός για τη χώρα του;

• Αυτός που κλαίει στις κάμερες για την πατρίδα του και τα κακά που την βρήκαν;
• Μήπως αυτός που φωνάζει στα κανάλια ή τις εφημερίδες για τα δίκια της χώρας του που δεν της τα αναγνωρίζουν οι άλλοι;
• Ίσως αυτός που βγάζει πύρινους λόγους κατηγορώντας όλους ΜΕΤΑ την έλευση της καταστροφής;
• Μήπως τελικά είναι αυτός που λέει ότι θέλει να πολεμήσει κατά μέτωπο κάθε εχθρό χωρίς καμιά προετοιμασία για το ποιος είναι ο εχθρός του και τι όπλα έχει;

Λυπάμαι αλλά κανένας από τους παραπάνω τύπους δεν είναι πραγματικός πατριώτης πολιτικός.

• Πραγματικός πατριώτης είναι αυτός που θα φέρει τελικά το αποτέλεσμα υπέρ της χώρας του.
• Αυτός που θα κάνει τη δουλειά, που αποτελεσματικά θα διασφαλίσει τα συμφέροντα της πατρίδας του μπορεί να λέγεται πατριώτης.
• Και αυτόν θα πρέπει να αναγνωρίζουν οι πολίτες της χώρας ως πατριώτη πολιτικό.

Τι το πατριωτικό λοιπόν είχαν οι αποφάσεις και οι πράξεις των κύπριων πολιτικών; Τίποτα!

Αν ήταν πατριώτες:

• Θα είχαν σκεφτεί εγκαίρως για τις επιλογές που είχαν και θα έπαιρναν άμεσα την πρώτη πρόταση που τους δόθηκε αφού αυτή είχε τη μικρότερη επίπτωση στην κρατική ισχύ.
• Θα είχαν εκτιμήσει ότι η Ρωσία δεν θα έφερνε την μαγική λύση.
• Θα μιλούσαν από την πρώτη μέρα στον λαό για το πόσο καταστροφικές ήταν οι άλλες επιλογές.

Αυτά ισχύουν τόσο για τον Αναστασιάδη όσο και για ΟΛΟΥΣ τους άλλους πολιτικούς του νησιού.

• Αν ήταν πατριώτης ο Αναστασιάδης θα είχε ήδη ζητήσει τις αναφορές της ΕΕ πριν καν αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας του.
• Αν ήταν πατριώτης ο Χριστόφιας δεν θα είχε ανεβάσει το χρέος της χώρας από τα 8 δις ευρώ το 2008 στα 15,5 το 2012 διπλασιάζοντας το μέσα σε τέσσερα χρόνια!
• Αν ήταν πατριώτες, οι κύπριοι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και ο αρχιεπίσκοπος, δεν θα πρότειναν τη δέσμευση των φυσικών πόρων, της ακίνητης περιουσίας, του χρυσού της κεντρικής τράπεζας, των διαθεσίμων των ταμείων πρόνοιας προκειμένου να γλυτώσουν από τον φόρο οι καταθέσεις των ρώσων στο νησί!

Αν ήταν πατριώτες όλοι τους θα βάζανε πρώτα το μυαλό τους να δουλέψει πριν αφήσουν την καρδιά τους να ξεσαλώσει. Και οι πολίτες που τους πιέζανε προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση το ίδιο έπρεπε να κάνουν.

Μια απόφαση όπως εκείνη η πρώτη το Σάββατο 16/3 που είναι τόσο εύκολο να δει ένα ψύχραιμο μυαλό ότι ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή, φάνηκε αδιανόητη για το σύνολο του πολιτικού κόσμου και την πλειονότητα των πολιτών στην Κύπρο όπως και στην Ελλάδα.

• Οι κύπριοι είχαν τότε μια μεγάλη ευκαιρία να περάσουν την κρίση τους με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Βλέπετε η Γερμανία, στη βιασύνη της να δείξει στον κόσμο ότι μπορεί να «τιμωρεί» τους παραβάτες, ουσιαστικά άφηνε την Κύπρο να «ξεφύγει» με ένα 6% κούρεμα στις καταθέσεις έως 100.000 ευρώ και με 10% στις καταθέσεις πάνω από αυτό το ποσό.

Μάλιστα έδινε και τη δυνατότητα στους Κύπριους να μηδενίσουν τον φόρο έως τις 100.000 και να πάνε απλά στο 15% τον φόρο για πάνω απ’ αυτό το ποσό.

Τίποτα άλλο δεν θα έχανε η Κύπρος.

• Οι τράπεζες της θα συνέχιζαν να λειτουργούν.
• Τα ταμεία πρόνοιας δεν θα έχαναν χρήματα.
• Όλοι οι εργαζόμενοι θα παρέμεναν στις θέσεις τους.
• Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου δεν θα υποθηκευόταν.
• Οι ομολογιούχοι και οι μέτοχοι των τραπεζών δεν θα καταστρέφονταν.
• Οι επιχειρήσεις και οι κύπριοι και έλληνες κάτοχοι ποσών μεγαλύτερων από 100.000 θα είχαν υποστεί την μικρότερη δυνατή ζημιά.
• Οι τράπεζες δεν θα είχαν μείνει κλειστές για δύο εβδομάδες και ο κόσμος δεν θα είχε πανικοβληθεί το ίδιο.
• Η εκροή κεφαλαίων δεν θα είχε ξεπεράσει το 30% του συνόλου των ξένων καταθέσεων.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν απώλεια ισχύος και μείωση εθνικής κυριαρχίας για την Κύπρο.

ΟΛΟΙ όσοι είπανε το ΟΧΙ στην πρώτη πρόταση και όλοι όσοι χαρήκανε για αυτό το ΟΧΙ πρέπει να ξέρουν ότι συνέβαλλαν σε αυτή την μείωση της εθνικής κυριαρχίας της Κύπρου.

Μπορούν άραγε πουν τους εαυτούς τους πατριώτες μετά απ’ αυτό;