Το μηχάνημα με τα χαρτάκια δεν λειτουργούσε και περιμέναμε ένα μπουλούκι άνθρωποι τον τεχνικό να το φτιάξει. Στο τέλος αυτός ήρθε, έβγαλε μια λωρίδα με αριθμούς και την πέταξε στη μέση σαν μπανάνα προς μαιμούδες. Δεκάδες λυσσασμένα από το περίμενε χέρια τότε, άρχισαν να τα διεκδικούν με τη διακριτικότητα της σχολής Ψινάκη "δώστο μου αυτό, μωρή". Ντράπηκα, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Την έχουμε συνηθίσει την ασχήμια.

'Επρεπε να περιμένω 154 άτομα πριν από μένα. Καλά, εγώ ήμουν η φροντιστής. Που έχω και ελαστικό ωράριο εργασίας επειδή το ρυθμίζω εγώ όπως θέλω. Και οι ασθενείς έπρεπε να περιμένουν 154 και βάλε άτομα και πες τους να ρυθμίσουν τον πόνο, την ανακατωσούρα, τον ίλιγγο, το φόβο της ασθένειας.

Γυρίζει μια κοπέλα και μου λέει: "Πόσο αργοί είναι; Να πάω μέσα από τον γκισέ να τους δώσω ένα χεράκι να ξεμπερδεύουμε τάκα τάκα;" Κοίταξα την ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ περί άρνησης αξιολόγησης. Ενδιάμεσα ήρθαν όλες οι άσπρες ρόμπες με τα χαρτιά στα χέρια συνοδευόμενες από τους συγγενείς τους - τα βύσματα (αυτή η μάστιγα) που παρακάμπτουν την σειρά για να κάνουν εξυπηρέτηση. Είναι κάτι που το μαθαίνεις από την ειδικότητα, μάλλον.

'Ηταν και μερικοί ψυχιατρικοί ασθενείς στην ουρά. Μόνοι τους το ομολόγησαν στην ομήγυρη. Μετά από μια ώρα, είχαμε γίνει κολλητοί, μια κιθάρα μας έλειπε. Πόσο λυπάμαι που δεν υπάρχουν δομές βραχείας φιλοξενίας για ασθενείς με ψυχιατρικές νόσους και αναγκάζονται να υποστούν αυτό το χάλι που σμπαραλιάζει και τα πιο ατσάλινα νεύρα (θα επανέλθω στο θέμα, όμως).

Ξαφνικά και πάνω που είχε έρθει η σειρά μου, ο υπάλληλος πίσω από τον γκισέ παθαίνει παράκρουση: "Ε όχι! Να φύγεις και να πας όπου θέλεις! Δεν εξυπηρετώ άλλες χάρες! Να πάρεις νούμερο όπως όλοι!" λέει σε μια μικρή ασπροντυμένη μέλλουσα γιατρίνα. "Μα πώς μου μιλάτε έτσι; Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει!" απαντάει αυτή. "Εγώ είμαι ευγενικός, να κοιτάζεις τη δική σου αγένεια που θες να περάσεις χωρίς νούμερο χωρίς να σέβεσαι τόσους ανθρώπους που κάθονται και περιμένουν!" συνεχίζει ο τύπος. 

Ω τι χαρά που αυτό συνέβη μπροστά μου! Και μάλιστα χωρίς να το προκαλέσω εγώ.

"Συγχαρητήρια για τη στάση σας" ψιθυρίζω στον υπάλληλο που με κοιτάει αποσβολωμένος, γιατί κι αυτός έχει συνηθίσει την ασχήμια των ανθρώπων εδώ που τα λέμε.

Μικρά καθημερινά θαύματα.

'Εριξα μια ματιά και στο σταντ της Αριάδνης. Παιδιά, μη παραπονιέστε ότι κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τις προσπάθειές μας για παρέμβαση. Φτιάχτε το ή πάρτε το για απόσυρση που έχει καταντήσει πίνακας ανακοινώσεων.

Παίρνω το αυτοκόλλητο, πάω στη μάνα μου για να της πάρουν αίμα. Μετά έπρεπε να μεταφέρω "τα αίματα" (sic) στα εργαστήρια μονάχη μου. Αυτο-οργάνωση. 

Στο δρόμο για τα αίματα, είδα και το γραφειάκι της ψυχολόγου. Πολύ συμπαθητικό. 'Ηταν μέσα η κοπελιά. Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι ΕΣΥ πας στον ψυχολόγο του νοσοκομείου, δεν έρχεται σε σένα κι αν έρθει θα είναι για να σου πει "Διαβάστε αυτό το βιβλίο που έχει γραφτεί για τον καρκίνο και αν έχετε απορίες, το γραφείο μου είναι εκεί". 

Φέτος αποφάσισα να καλλιεργήσω και άλλες δεξιότητες, διότι αν έχεις γνώσεις νοσηλευτικής, γλυτώνεις πολλά σούρτα φέρτα. Γλυκοκοιτάζω την περίπτωση της κατ'οίκον νοσηλείας opos Ameriki. Δεν είναι δυνατόν να πεθαίνεις στο ΠΑΓΝΗ και στο Βενιζέλειο, σόρρυ κιόλας. Οι τελευταίες σου μέρες πρέπει να είναι μέσα στην αξιοπρέπεια.

Αυτό το απόστημα θα σπάσει από μια χούφτα τρελούς που θα πούνε τα πράγματα με το όνομά τους πάντως, υποψήφιοί μου.