GR
EN 
Αν δεν είχαμε Παπαδημούλη, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Πού αλλού θα ξαναβρούμε τέτοιο τεφαρίκι, που συμπυκνώνει όλη τη χρεοκοπία της αριστεράς; Την ιδεολογική, φυσικά, διότι ως επιχειρηματίας τα πάει περίφημα. Θα μπει και στα σταυρόλεξα: Προσωποποίηση της αριστερής φενάκης – 12 γράμματα. «Και τι ήθελες να κάνει; Να δίνει το σπίτι να κάθεται η άλλη τζάμπα;» τον υπερασπίζονται οι μεροκαματιάρηδες του 0,60 που για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα σαν τα φτηνά του Παπαδημούλη θα πρέπει να τρολάρουν 166.666 φορές.
Όχι, σύντροφοι. Τον Παπαδημούλη τον βγάλαμε στη σέντρα, όχι διότι δεν έκανε το σωστό. Αλλά διότι αυτά που διακηρύσσει είναι 540 μοίρες αντίθετα με αυτά που κάνει (περιέλαβα στον υπολογισμό και τη στροφή 360 μοιρών του Τσίπρα). “Μα είναι ίδιες οι οικονομικές αποφάσεις ενός ανθρώπου με αυτές ενός κράτους;” Ναι, είναι ΟΛΟΪΔΙΕΣ! Αυτό δεν έχουν καταλάβει οι σύντροφοι (και όχι μόνο του Παπαδημούλη…) στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και αυτό προσπαθώ να εξηγήσω με αυτό το άρθρο.
Ο Παπαδημούλης αγόρασε διαμερίσματα κοψοχρονιά, στη διάρκεια της κρίσης. Και πολύ καλά έκανε. Μ’ αυτή την ενέργειά του, προσέφερε ζεστό χρήμα, που το χρειαζόντουσαν όσοι τα πουλούσαν. Σε εποχές κρίσης, οι πολίτες “καίνε λίπος” ρευστοποιώντας ακίνητα, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ για να αποκτήσουν αγαθά άμεσης ανάγκης. Φανταστείτε να μην τα αγοράζει κανένας, λόγω αλληλεγγύης, για να μην… τους τα στερήσει! Τους στερεί αυτομάτως τα μετρητά που χρειάζονται περισσότερο. Ή μήπως θα έπρεπε, αντί να δώσει 100.000 ευρώ για ένα διαμέρισμα, να γίνει χουβαρδάς και να δώσει 120.000; Αν το έκανε αυτό, θα αγόραζε λιγότερα διαμερίσματα, με το ίδιο διαθέσιμο κεφάλαιο. Αν διέθετε, ας πούμε 600.000 ευρώ, θα αγόραζε 5 αντί για 6. Άρα ένας ιδιοκτήτης που χρειαζόταν τα λεφτά δεν θα τα είχε. Γιατί είναι καλύτερο να ανακουφίσεις τις ανάγκες για ρευστότητα 5 ανθρώπων, αντί για 6; Επίσης, η χαμηλή τιμή αγοράς δίνει περιθώριο για χαμηλή τιμή ενοικίου, προς όφελος των ενοικιαστών. Κι αυτό θετικό είναι.
Πάμε τώρα στο κράτος. Το κράτος στην περίοδο της κρίσης, αποφάσισε να πουλήσει ιδιοκτησίες του: ακίνητα και επιχειρήσεις. Και πολύ άργησε, διότι ο ρόλος του κράτους δεν είναι να παριστάνει τον επιχειρηματία. Ξεσηκώθηκε λοιπόν όλη η αριστερίλα διότι οι τιμές ήταν χαμηλές, μολονότι όλα πουλήθηκαν σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς! Μα οι τιμές, όλων των προϊόντων, δεν είναι γραμμένες στα ακασικά αρχεία. Είναι αυτές που προσφέρει η αγορά. Στην τιμή που πουλήθηκαν, σ’ αυτή μπορούσαν να πουληθούν.
Μπορούσε ο Παπαδημούλης και η υπόλοιπη αριστερίλα να ανεβάσει τις τιμές της περιουσίας του Δημοσίου; ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ! Διότι αυτός που αγοράζει ακίνητα και επιχειρήσεις του Δημοσίου είναι κατά 99% επενδυτής. Και ξέρει ότι για την επένδυσή του θα αντιμετωπίσει την καφκική ελληνική γραφειοκρατία και τις εθιμικές αντιδράσεις της αριστερίλας, που θα του κάνουν τη ζωή μαρτύριο, με λαϊκές κινητοποιήσεις (βλέπε Ελληνικό), με απεργίες (βλέπε… παντού), με δολιοφθορές (βλέπε μεταλλεία Χαλκιδικής) και με αλλεπάλληλες προσφυγές στη Δικαιοσύνη για να ακυρώσουν το έργο (Βλέπε Ναυπηγεία Σκαραμαγκά). Το κόστος τους, το οποίο ο επενδυτής το έχει πολύ καλά υπόψη, προστίθεται στο κόστος της επένδυσης, απομειώνοντας την αξία του πωλούμενου στοιχείου. Αν, λοιπόν, οι Παπαδημούληδες αυτής της χώρας επικεντρωνόντουσαν μόνο στη διασφάλιση του αδιάβλητου των διαγωνισμών και διευκόλυναν όλα τα άλλα, και πολύ περισσότερα λεφτά θα έμπαιναν στα ταμεία του Δημοσίου και θέσεις εργασίας θα προέκυπταν πολύ νωρίτερα.
Ο Παπαδημούλης είναι επίσης ένας καλός οικογενειάρχης. Φρόντισε τα ακίνητα που αγόρασε να γραφτούν στο όνομα των παιδιών του, με κάποιον νομότυπο, φαντάζομαι, τρόπο. Γιατί το έκανε αυτό; Για να αποφύγουν τα παιδιά του την πληρωμή του φόρου κληρονομιάς, για να αποφύγει ο ίδιος την πληρωμή μεγάλου ΕΝΦΙΑ, “σπάζοντας” το Ε9 σε μικρότερα, για να γλυτώσει γενικώς φόρους. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα παράλογα χαράτσια στην ιδιοκτησία, η οικονομική δραστηριότητα των πολιτών δεν θα γινόταν με φοροτεχνικά κριτήρια. Οι φιλελεύθεροι φωνάζουμε, χρόνια τώρα, πως φόρος πρέπει να καταβάλλεται στο κράτος μόνο επί του εισοδήματος. Η ιδιοκτησία θα πρέπει να βαρύνεται με τέλη για τις υπηρεσίες που λαμβάνει από την Αυτοδιοίκηση. Τίποτε άλλο. Οι αριστεροί, όμως, θεωρούν πως η ιδιοκτησία αφορά τους προνομιούχους, είναι περίπου αμαρτία στο προλεταριακό τους σύμπαν, και γι’ αυτό θα πρέπει να τιμωρείται με φόρους οι οποίο θα πηγαίνουν «υπέρ αδυνάτων», όπως υποτίθεται ότι ήταν η νοικάρισσα του Παπαδημούλη.
Σύμφωνα με την αριστερή λογική, θα έπρεπε ο Παπαδημούλης να αυξήσει το ενοίκιο στους υπόλοιπους ενοικιαστές οι οποίοι με το υπερβάλλον ποσό θα επιδοτούσαν την “φεσατζού”. Το θεωρείτε, σύντροφοι, σωστό αυτό; Αν όχι, γιατί υποχρεώνετε τον φορολογούμενο να κάνει το ίδιο; Και μάλιστα, το παράδειγμα δεν “κουμπώνει” ακριβώς, διότι ένας ενοικιαστής θα μπορούσε να πει στον Παπαδημούλη “δεν πληρώνω περισσότερα για τη φεσατζού, σηκώνομαι και φεύγω”. Ο φορολογούμενος δεν μπορεί να πει το ίδιο στο κράτος.
Με ποια λογική λοιπόν η (κάθε) κυβέρνηση επιδοτεί την μη εργασία (αυτό ακριβώς είναι το επίδομα ανεργίας) την μη πληρωμή του ρεύματος (αυτό ακριβώς είναι η επιδότηση ρεύματος) την μη πληρωμή ενοικίου (αυτό ακριβώς είναι το επίδομα στέγασης) την μη πληρωμή των καταναλωτικών αγαθών και των ειδών διατροφής που αγοράζει κάποιος (αυτό ακριβώς είναι τα κουπόνια για τα sm και τις λαϊκές); Και ποιοι υποχρεώνονται να πληρώσουν αυτές τις επιδοτήσεις; Όσοι σκίζονται στη δουλειά για να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και στους φόρους τους. Έρχεται το κράτος και, αντί να τους πει μπράβο, τους τραβάει μια ακόμα με τον μπαλτά, για να έχει να δίνει σε όσους εμφανίζονται στα χαρτιά ότι ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αλλά κάθε φορά που δίνουν στα κανάλια συνέντευξη για την ακραία φτώχεια τα μαλλιά είναι φρεσκοβαμμένα με ξανθές ανταύγειες και τα νύχια φρεσκοφτιαγμένα με nail art. Έψαξε κανένας να δει πώς ζούσε η νοικάρισσα του Παπαδημούλη; Αν έκανε προσπάθειες για να βρει δουλειά, όταν το «αναψυκτήριό» της έπαψε να δίνει έσοδα; Πόσες δουλειές απέρριψε γιατί της φάνηκαν παρακατιανές; Για να μην πω πως το να φεσώνεις έναν πολιτικό μπορεί να είναι και στρατηγική: «Τι θα κάνει; Θα με πετάξει έξω; Θα γίνει βούκινο!»
Όποιον της παραγωγικής οικονομίας και να ρωτήσετε, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, θα σας εξηγήσει με πολλές λεπτομέρειες, το πώς στην Ελλάδα της κρίσης και της ανεργίας, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να βρεις κάποιον να θέλει να δουλέψει. Πώς ψάχνουν συνέχεια και δεν εμφανίζεται κανένας ή όταν εμφανίζεται ζητάει να πληρώνεται με μαύρα για να μην χάσει τα επιδόματα. Και γιατί να δουλέψει; Όταν με 4-5 επιδόματα ζει ζωή χαρισάμενη, κορόιδο είναι να πάει στο χωράφι ή στο μηχανουργείο;
Αυτό που έκανε ο Παπαδημούλης με τη «διαταγή απόδοσης μισθίου» ονομάζεται «συνέπεια μιας επιλογής». «Τιμωρία», αν προτιμάτε. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει; Δεν θα έπρεπε να υφίσταται έξωση αυτός που δεν πληρώνει; Αν δεν σου φτάνουν τα λεφτά για το σπίτι που νοίκιασες, θα βρεις φτηνότερο. Μικρότερο ή σε λιγότερο καλή περιοχή. Έτσι θα υπάρχει κινητικότητα στην αγορά ακινήτων, θα αδειάζουν σπίτια, θα συγκρατείται το ύψος των ενοικίων. Αν δεν το αποφασίσεις μόνος σου, θα σε υποχρεώσει το δικαστήριο. Δεν θα έπρεπε;
«Θα έπρεπε» λέει ο Παπαδημούλης-ιδιοκτήτης. «Δεν θα έπρεπε» λέει ο Παπαδημούλης-πολιτικός. Εκεί είναι το πρόβλημα: στο ότι η αριστερίλα επινόησε μία φανταστική οικονομία, μία φανταστική κοινωνία, μία φανταστική ζωή που την διακηρύσσει από αριστερού άμβωνος αλλά την αποκηρύσσει κάθε φορά που καλείται να την εφαρμόσει στην πραγματικότητα.
Εγώ προτείνω μια μέση οδό: τη δημιουργία παράλληλης αριστερής οικονομίας και αριστερής δικαιοσύνης που θα δεσμεύει μόνο τους αριστερούς. Είσαι μέλος του ΚΚΕ; Μεταφέρεις το σύνολο της περιουσίας σου στο κόμμα. Στο κομματικό ταμείο κατατίθενται και ο μισθός σου ή οι εισπράξεις του μαγαζιού σου. Το κόμμα αποφασίζει πόσα θα σου δίνει, ανάλογα με τις ανάγκες σου. Αυτό δεν έλεγε ο Μαρξ; Αυτό θα παραχωρεί τα κομματικά διαμερίσματα σε μέλη του κόμματος κι αυτό θα ορίζει το ύψος του μισθώματος, σε προσφορά κομματικής εργασίας, καθώς το χρηματικό κίνητρο απορρίπτεται, όπως μας πληροφορεί το ΚΚΕ στο περισπούδαστο πρόγραμμά του.
Είσαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ; Αναστολή εξώσεων, πλειστηριασμών, διαταγών απόδοσης μισθίου. Αναστολή, γενικώς, της λογικής. Ο σύντροφος θα μπορεί να μένει όσο γουστάρει, όπου γουστάρει, πληρώνοντας όταν γουστάρει. Κι αν δεν έχει λεφτά για τσιγαριλίκι, ρεφενέ οι υπόλοιποι να του αγοράσουν. Αν, τώρα, κάποιος σύντροφος, εκτός από τον μπάφο, φυσάει και τον παρά, και έχει κότερο ή βίλα στο Σούνιο, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει ώστε να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής ισότητας. Να τα παραχωρήσουν στον αρχηγό, τιμής ένεκεν; Να ορίσουν ένα χαμηλό νοίκι; Να τα απολαμβάνουν όλοι, εκ περιτροπής, από μια μέρα ο καθένας; Να ρίξουν κλήρο;
Τι να σας πω, αυτή την τεχνογνωσία δεν την κατέχω, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι Παπαδημούληδες-πολιτικοί αυτού του κόσμου θα βρουν τον τρόπο, κόντρα στους Παπαδημούληδες-ιδιοκτήτες. Έναν τρόπο που, όπως λένε και τα δελτία τύπου της αριστερίλας, θα είναι δίκαιος, αναπτυξιακός και θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες, για να τα μοιράζονται όλα αυτά τζάμπα, ακριβώς όπως απαιτούν από το κράτος να τα προσφέρει όλα δωρεάν στον λαό, αγνοώντας το ποιος πληρώνει το «δωρεάν». Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Η «αριστερή δημοκρατία» δεν έχει ούτε καν έξοδα.
Πηγή: thepresident.gr
