GR
EN 
Ενόψει της σημερινής κωμικοτραγικής και συγχρόνως απελπιστικής αλλά συνάμα ελπιδοφόρου καταστάσεως, ένα ελαφρό ανάγνωσμα θρησκευτικού, ιστορικού, ιατρικού και πολιτικού περιεχομένου
Η Παλαιά Διαθήκη (ΠΔ) είναι ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο, αυστηρώς όμως ακατάλληλο για …ανηλίκους και για ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τον Θεό όπως εμείς. Για να μην προσβάλλω λοιπόν το θρησκευτικό συναίσθημα, θα τον αποκαλώ για τις ανάγκες του κειμένου, Γιαχβέ.
Σύμφωνα λοιπόν με την ΠΔ, ο Γιαχβέ ήταν πολύ στενοχωρημένος γιατί έβλεπε ότι το ανώτατο δημιούργημά Του απείχε πολύ από την …τελειότητα και αντιθέτως έρεπε προς την αμαρτία. Αφού λοιπόν αρχικά ξεχώρισε τον μοναδικό καλόν άνθρωπο (το Νώε) και έπνιξε όλους τους υπόλοιπους, στη συνέχεια εφάρμοσε διαφορετική «στρατηγική». Βρήκε τον μοναδικό ενάρετο άνθρωπο, τον Άβραμ, αποκατέστησε σταθερή επαφή μαζί του και του υποσχέθηκε να τον κάνει γενάρχη μεγάλου έθνους, αφού προηγουμένως εκείνος θα εγκατέλειπε την πόλη του μαζί με τη γυναίκα του Σάρα, τον ανεψιό του Λωτ και όλους τους υπηρέτες και τα ζώα του και θα εγκαθίστατο στη «Γή της Επαγγελίας». Πράγματι, έτσι και έγινε και βλέπουμε τον Άβραμ να ευημερεί επί δεκαετίες στη «Γή της Επαγγελίας» και να αντιμετωπίζει με επιτυχία τους γειτονικούς Φιλισταίους και άλλες φυλές, χωρίς όμως τον …υπεσχημένο απόγονο. Έως ότου η εβδομηκοντούτις πλέον Σάρα αφού είδε και απόειδε, προέτρεψε τον άντρα της να τεκνοποιήσει με τη δούλη της Άγαρ. Πειθήνιος ο Άβραμ «εισήλθε» στην Άγαρ και την κατέστησε έγκυο. Η Άγαρ όμως αυθαδίασε στη Σάρα και εκείνη την εξεδίωξε με το 2 μηνών κύημα. Ο πανταχού παρών Γιαχβέ ωστόσο τη λυπήθηκε, την έσωσε από τη δίψα, με ένα …πηγάδι και την προέτρεψε να επιστρέψει και να ζητήσει συγγνώμη από τη Σάρα. Πράγματι, έτσι έγινε και τελικά γεννήθηκε ο Ισμαήλ, τον οποίο ο Άβραμ όπως ήταν φυσικό υπεραγαπούσε. Μετά από 13 χρόνια, όταν ο Άβραμ ήταν 99 και η Σάρα πλησίαζε τα 90, ο Γιαχβέ διεμήνυσε στον πρώτο ότι θα αποκτήσει γιο και από τη Σάρα, μέσω του οποίου θα δημιουργηθεί ένας μεγάλος λαός κλπ κλπ και ότι από δω και πέρα θα λέγεται Αβραάμ. Ο Αβραάμ ντράπηκε να αποκαλύψει το νέο στη Σάρα, στην οποία όμως το απεκάλυψαν τρεις απεσταλμένοι του Γιαχβέ. Η Σάρα στην αρχή γέλασε, ύστερα είπε ότι δεν γέλασε και τελικά έμεινε έγκυος (ο Αβραάμ έκανε πάλι το θαύμα του!) και γέννησε τον Ισαάκ, που σημαίνει «ο άνθρωπος που φέρνει γέλιο». Όλα πήγαιναν καλά με τον 15χρονο Ισμαήλ και τον 3χρονο Ισαάκ να συνυπάρχουν εν αγαστή συμπνοία, έως ότου η Σάρα τσαντίστηκε γιατί ο Αβραάμ εξακολουθούσε να έχει αδυναμία στον Ισμαήλ. Έδιωξε λοιπόν οριστικά αυτή τη φορά τον Ισμαήλ και τη μητέρα του (ο καημένος ο Αβραάμ δεν αντέδρασε) και ο Γιαχβέ τους έσωσε και πάλι με ένα …νέο πηγάδι, υποσχόμενος αυτή τη φορά στην Άγαρ ότι ο γιός της θα γινόταν και αυτός μέγας γενάρχης (των Αράβων).
Και τώρα η κυρίως ιστορία που μας ενδιαφέρει: Ο Μέγας, αλλά ταλαίπωρος Αβραάμ λαμβάνει εντολή από τον Γιαχβέ να πάει να θυσιάσει τον οκτάχρονο πλέον Ισαάκ στην κορυφή παρακειμένου όρους. Ο δύστυχος Αβραάμ φυσικά υπακούει, πνίγει τον καημό του, δεν λέει τίποτα στη Σάρα και στον Ισαάκ και μετά από τρεις ημέρες περπάτημα φθάνει στο σημείο της θυσίας. Ο ανυποψίαστος Ισαάκ μάλιστα κουβαλούσε και τα ξύλα για το κάψιμό του. Μόνο όταν αντίκρυσε το μαχαίρι του πατέρα του να κατευθύνεται εναντίον του κατάλαβε τι …παίζει! Και τότε, σαν σε αμερικάνικη ταινία, συνέβη το Καλό Συναπάντημα. Άγγελος Κυρίου (ή ο ίδιος ο Γιαχβέ) είπε «Στοπ! Μεταβολή!» και έκπληκτοι πατέρας και γιος είδαν ένα κριάρι «από το πουθενά» να είναι έτοιμο να θυσιασθεί στη θέση του Ισαάκ! Η ιστορία είχε έτσι καλό τέλος, που θα ήταν ακόμη καλύτερο, αν η ευσεβής και …καλοσυνάτη Σάρα είχε πάθει τη …λαχτάρα που της άξιζε.
Παρενθετικώς αναφέρεται ότι Ισαάκ και Ισμαήλ τα πήγαιναν μια χαρά μεταξύ τους και μαζί τίμησαν το θάνατο του πατέρα τους, γενάρχη Εβραίων και Αράβων Αβραάμ (στα 175 του!). Δίδαγμα χωρίς αντίκρυσμα για τους απογόνους τους.
Έτσι, οι απόγονοι του Ισαάκ έζησαν καλά (κατά περιόδους όχι και τόσο καλά και κατά άλλες περιόδους όχι και τόσο …έζησαν!) και εμείς καλύτερα…
Ή, νομίζαμε ότι ζούσαμε καλύτερα, μέχρι που ήρθε το Κακό Συναπάντημα!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η συγκινητική ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ επανελήφθη ως …φάρσα αρκετά χρόνια αργότερα, στην «Γη της …Εξαγγελίας» (και μη πραγματοποιήσεως!) Οι κάτοικοι της χώρας αυτής ζούσαν σαν τις «μωρές παρθένες», καταναλώνοντας απερίσκεπτα και αμέριμνοι τεράστιες ποσότητες τροφής και υποβαλλόμενοι σε μηδαμινή έως ανύπαρκτη σωματική άσκηση (βλ. παραγωγή). Αυτό ιατρικώς οδηγεί αναπόδραστα στη δημιουργία Σακχαρώδους Διαβήτη, μιας ύπουλης και εξαιρετικά επικίνδυνης ασθένειας. Τα διάφορα αντιδιαβητικά δισκία δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα και το πράγμα έφθασε στο «μη περαιτέρω». Χρειάζονταν επειγόντως Ινσουλίνη. Και έτσι φθάσαμε στο Κακό Συναπάντημα. Την ουσία αυτή διέθεταν μόνο οι αντίστοιχοι θεοί της εποχής: Η μεγάλη θεά Μαρκέλλα (μήτηρ ανδρών τε θεών τε), ο βοηθός και άσπονδος φίλος της θεός Ήφαιστος και άλλοι μικρότεροι θεοί, όπως : Οι καλόκακοι θεοί Βαρόσιος και Ρένος, η ημίσκληρη θεά Λάγκα, ο σιωπηλός θεός Δράγιος, ο άχρωμος θεός Ρομβέϊος και ο μοναδικός καλός θεός Ιωάννης-Κλαύδιος ο Νεώτερος. Το ηπειρωτικό (και δι-ηπειρωτικό λόγω Λάγκα) αυτό Πάνθεον συγκατένευσε (μέσω του Κακού Συναπαντήματος) να χορηγεί Ινσουλίνη μόνο αν οι κάτοικοι της Γής της Εξαγγελίας υποβάλλονταν σε αυστηρή δίαιτα, συνοδευόμενη από επαρκή σωματική άσκηση. Το πρόγραμμα όμως δεν πήγαινε καλά. Οι εκάστοτε αρχηγοί της χώρας επέβαλαν στους περισσότερους από τους κατοίκους τόσο σκληρή δίαιτα που δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους, ενώ κάποιοι άλλοι εξακολουθούσαν να υπερσιτίζονται. Η λιγοστή σωματική άσκηση (βλ. παραγωγή) έπεσε στο μηδέν.
Στη δύσκολη αυτή συγκυρία κλήθηκε να κυβερνήσει τη χώρα ο αρχηγός της μεγαλύτερης φυλής, ο Σαμραάμ μαζί με τις δύο συζύγους του, αρχηγούς μικροτέρων φυλών. Την ηλικιωμένη, ισχνή και κάπως άκαμπτη στις απόψεις Σάρα και τη νεώτερη, ευτραφέστερη και ευκαμπτότερη Μάρα, τις οποίες είχε νυμφευθεί με συνοικέσιο. Μαζί τους ζούσε και ο υιοθετημένος Ερταάχ, νεαρός δάσκαλος στο μοναδικό κανονικό Σχολείο της χώρας. Ευτραφής και κάργα διαβητικός και αυτός.
Γύρω τους, την εξουσία εποφθαλμιούσαν άλλες φυλές. Η ετερογενής φυλή των Συρισταίων, που είχε πάρει το όνομά της από το εύηχο συριστικό Σίγμα του αρχηγού της Σίρα (μακρινού συγγενή της Σάρας) ήταν ο σπουδαιότερος αντίπαλος του Σαμραάμ. Είχε απόψεις αντι-συναπαντηματικές και συγχρόνως φιλο-ηπειρωτικές (κατά δήλωσίν της). Υπήρχε όμως και η ανερχόμενη φυλή των Χρυσοναζήδων, με τον αρχηγό της Νίμιχ και τα πρωτοπαλλήκαρά του, τον πρεσβύτερο Πάππαχ και τον νεώτερο Κάσιδ. Αυτή ήταν πιο ομοιογενής, προερχομένη από την γνωστή, αλλά παντελώς άγνωστη Αρεία Φυλή.
Κάποια στιγμή ο Σαμραάμ βρέθηκε σε απόγνωση. Το πρόγραμμα του Κακού Συναπαντήματος δεν εφαρμοζόταν από τον αγαθό και συμπονετικό υπουργό του Μάνιτ, έμπιστο της Σάρας και η αναμενόμενη δόση Ινσουλίνης κινδύνευε. Μέσα στην αμηχανία του λοιπόν και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξευμενίσει τη μεγάλη θεά Μαρκέλλα, πήρε τη μεγάλη και σκληρή απόφαση: Σηκώθηκε ένα βράδυ, πήρε από την εργαλειοθήκη έναν …Κόπανο, πλησίασε τον ανυποψίαστο Ερταάχ που κοιμόταν και του κατέφερε καίριο χτύπημα…
Επακολούθησε χαμός. Οι δύο σύζυγοί του ξύπνησαν και άρχισαν να τον βρίζουν «τι έκανες ηλίθιε στο παιδί» κλπ, αυτός αποκρίθηκε ότι τις είχε ενημερώσει για τις ενδόμυχες σκέψεις του και εξέλαβε την αποσβόλωσή τους ως κατάφαση, οι τρεις σύζυγοι άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται για το θάψιμο της θεραπείας του Ερταάχ, που είχε προτείνει ο Dr Alivi, καθόσον ο παραγκωνισμός του Alivi δικαίωνε τον Σίρα, που με τη σειρά του είχε από την αρχή ισχυρισθεί ότι πρόκειται απλώς για Άλλοθι (Alibi) και δεν είχαν σκοπό να εφαρμόσουν τη θεραπεία.
Την έκπληξη όμως έκανε ο ίδιος ο Ερταάχ. Αντί να υποκύψει, σηκώθηκε και άρχισε να …τραγουδάει: «Με σακάτεψες παλιο-κερατααά, αλλά δεν θα σου περάσει. Εγώ θα ζήσω και εσύ θα σκααάσεις». Πήγε μάλιστα και στο «κρυφό» πλέον «σχολείο» και άρχισε εντατικά μαθήματα στους λιγοστούς μαθητές του. Παράλληλα, κατέφυγε και στον Οίκο του σοφού δικαστή Μενούδ κραυγάζοντας ρυθμικά «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Μετά όμως την απόφαση του δικαστή «σχολείο να υπάρχει εδώ και τώρα και δεν με ενδιαφέρει ποιος θα το λειτουργεί», ο εφτάψυχος Ερταάχ απεχώρησε πάλι τραγουδώντας «Μας υποχρέωσες, μας υποχρέεεωσες…» και συνέχισε τα μαθήματα στο κρυφό σχολειό.
Οι διάφορες φυλές και μικρότερες ομάδες της Γης της Εξαγγελίας αμέσως έλαβαν θέση απέναντι στην κατάσταση. Η φυλή «Independence against all odds» αμέσως δήλωσε: «Go to Hell, you mnemonic bastards!», ο Σίρα διεκήρυσσε: «We are coming to extinguish you and save the people!», οι Χρυσοναζίτες επεκρότησαν τον Σαμραάμ λέγοντας: «Well done! Teach the teacher a lesson. Take them the underpants!», η φυλή «Common property-one is the Party» επανέλαβε την πάγια θέση της «Οut of the Continental Union right now!» ενώ ο εκπρόσωπος της μονομελούς πλέον ομάδας «P.E.O.P.L.E.» αρκέσθηκε σε μια λιτή επιδοκιμασία: «Yes, please…». Αξιοσημείωτες υπήρξαν και οι αντιδράσεις δύο μικρότερων αλλά δυναμικών ομάδων. Η ομάδα «Action» επεδοκίμασε: «Play it again, Sam! Go on, by all means…», ενώ η ομάδα «Creation, Again!» απεδοκίμασε με τον γνωστό σε όλους επεξεργασμένο τρόπο της: «You made one more nonsense. All you need is Re-engineering, idiots!».
Η κατάσταση θύμιζε πλέον πολύ την αξέχαστη ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου στην ταινία «Ο Ατσίδας»: «…Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε…», κάτι που …«πρόσεξαν» και κάποιες ξένες εφημερίδες που σχολίαζαν ποικιλοτρόπως: «Shit» (New York Times), «Merde» (Liberation), «Scheisse» (Frankfurter Allgemeine), μέχρι που επιτέλους ο Σαμραάμ αναγκάσθηκε στη δευτερολογία του να χρησιμοποιήσει μιαν ακόμη ατάκα του Ηλιόπουλου από την ίδια ταινία: «Αυτό μπόρεσα, αυτό έκανα».
Τελικά, μετά από κάποιες συσκέψεις του ανδρογυνογύνου Σαμραάμ, Σάρα, Μάρα με τη θεϊκή παρουσία της Μαρκέλλας να παρίσταται διακριτικά εξ αποστάσεως, δόθηκε η …σολομώντεια λύση: Να επανέλθει παρευθύς στο σχολείο ο Ερταάχ, αφού προηγουμένως έχει μειωθεί άμεσα κατά 30%. Περίπου όσο ένα κάτω άκρο και μισό άνω άκρο. Η λύση του ακρωτηριασμού δεν άρεσε στη Σάρα, που απεχώρησε τραγουδώντας: «Από τα πολλά που έχεις καμωμένα, δεν σε θέλω πιά…», ενώ η Μάρα αποφάσισε να παραμείνει στο πλευρό του Σαμραάμ μουρμουρίζοντας τη γνωστή φράση του Β.Ι. Λένιν: «Τι να κάνουμε;». Το εναπομείναν ανδρόγυνο κατέληξε εντός των επομένων ημερών σε ένα νέο προγαμιαίο - μεταγαμιαίο συμβόλαιο, συνοδευόμενο με όρκους αφοσίωσης …τριετούς διαρκείας. Άγνωστη παραμένει προς το παρόν η αντίδραση του Ερταάχ, η τύχη του Σχολείου και η επίσημη και οριστική απόφανση του Μεγάλου Συμβουλίου που συνεκάλεσε ο Μενούδ. Η «ωραία ατμόσφαιρα» παραμένει.
Κάπου εδώ τελειώνει η διήγηση, ενώ οι περιπέτειες της πολύπαθης «Γης της Εξαγγελίας» δεν φαίνεται να τελειώνουν σύντομα. Έτσι λοιπόν, κλείνουμε με την κλασσική – κλισέ φράση, αλλά σε χρόνο ενεστώτα: Οι ηγέτες των μεγάλων φυλών ζουν καλά, οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ζουν …κακά (shit), ενώ ο Ερταάχ και περίπου 1500000 όμοιοί του ζουν (όσοι ακόμη ζουν) τρισχειρότερα! Σαν παιδιά ενόσκατώτερου θεού…
Υ.Γ. Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, μετά τον θάνατο της Σάρας, ο αειθαλής και δυναμικός Αβραάμ ενυμφεύθη (στα 145!) μια παλλακίδα του, ονόματι Χεττούρα, από την οποία απέκτησε όχι λιγότερους από 6 ακόμη γιούς. Αυτοί δεν θεωρήθηκαν Γενάρχες όπως ο Ισαάκ και ο Ισμαήλ, αλλά όσο νάναι πρέπει να προσέφεραν το «κατιτί τους» στον πληθυσμό του περιούσιου λαού της Γής της Επαγγελίας. Μήπως αυτό μπορεί να ερμηνευθεί ως υπόμνηση της αστείρευτης δύναμης που διαθέτουν οι λαοί, ώστε να …γεννούν ελπίδες και λύσεις από εκεί που δεν το περιμένουμε; Για να δούμε…
