Ο Όργουελ ήδη θα χαιρόταν: αν τα CDS ηταν τρόποι ασφάλισης (όσων μας δάνειζαν, δηλαδή όσων φόρτωναν «ρίσκο Ελλάδας»), η «μη ενεργοποίηση των CDS» με haircut 21%, 50% ή αισίως 72% τι είναι; Ένα εκλεπτυσμένο «Δεν πληρώνω!», όχι δικό μας των Ελλήνων, αλλά ενός τμήματος του διεθνούς συστήματος έναντι άλλου τμήματος. Αν το haircut το μεταφράσουμε σε καλά Ελληνικά, τι σημαίνει; «θα σε κοντύνω 10 ή 20 πόντους και θα πεις και ευχαριστώ». Με το PSI, δε, την «συμμετοχή (στον κίνδυνο) του ιδιωτικού τομέα», εννοούμε κάτι απλό: «Όσοι αγοράσατε χαρτιά μας και δεν είσαστε Κράτη, ούτε ΔΝΤ, ούτε Κεντρικές Τράπεζες (= «επίσημος τομέας»), κρίμα – χάσατε!».

Ε, έτσι λοιπόν έχουν κι ένα απλό και κατανοητό νόημα – άρα το θέλει κανείς – οι ρήτρες συλλογικής δράσης, τα CAC. Τι λένε; Ότι έρχεται η Βουλή των Ελλήνων (Ελληνικό δίκαιο, γαρ, εφαρμόζεται στα μέχρι τώρα υπερήφανα ομόλογά μας) και αποφασίζει πως άμα ένα 80% των ομολογιούχων δέχεται να κουρευτεί και να πληρωθεί «κάποτε στο μέλλον», άμα δέχεται ένα συμβιβαστικό επιτόκιο, τότε και οι υπόλοιποι οφείλουν να ακολουθήσουν. Προσέξτε, τώρα, την ιησουητική λεπτότητα – όχι δικιά μας, των συμβούλων μας του διεθνούς συστήματος! Ας τα ψηφίσουμε μεν τα CAC (δηλαδή ας απειλήσουμε), αλλά να μην το εφαρμόσουμε στην πράξη σε όσους – τελικά, τελικά – δεν προσέλθουν στο PSI! Γιατί; Α, για να μην υπάρξει ενεργοποίηση των CDS! Για να μην προκύψει credit event! Δηλαδή να μην γίνει δημόσια και πανηγυρικά παραδεκτό ότι η συμμετοχή στο PSI «μας» δεν θα είναι και τόσο εθελοντική. Η υποκρισία στο διεθνές σύστημα ονομάζεται best practice…

Επειδή όμως όλα αυτά είναι εν τέλει πολιτικά και όλα τα πολιτικά λειτουργούν βαθύτερα στο επίπεδο του κοινωνικού, τι θα φοβόμασταν εμείς; Ότι άμα έλθει στην υπερήφανη Βουλή των Ελλήνων το ζήτημα των CAC, με ανυπόκριτο ενθουσιασμό και με μαχητικές ιαχές θα υπερψηφισθεί η ρύθμιση. Και ύστερα όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα διαγκωνίζονται για το ποια θα εμφανισθεί πιο «τιμωρητική» έναντι των κακών ξένων, που τόσο μας ταλαιπώρησαν όλον αυτό τον καιρό με τον καταπλεονεκτικό δανεισμό τους.

Και θα προχωρήσουμε ένα ακόμη βήμα στον δρόμο της αυτοδικαίωσης/αυτοθυματοποίησης της μικρής περιθωριακής χώρας, που όλοι οι έξω θέλουν το κακό της. Βολεύει πολιτικά. Βολεύει. Και ύστερα; Ύστερα θα ζητούμε (πρόσθετη) συμπαράσταση από τους «εταίρους» μας: «Με το ένα χέρι υψωμένο γροθιά, το άλλο απλωμένο στη ζητιανιά».

*Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

Πηγή : www.protagon.gr