GR
EN - Ακούστε παιδιά. Με το να αυξάνετε συνέχεια τους φόρους, θα μειώνετε τα φορολογικά σας έσοδα. Δεν έχει ο κόσμος λεφτά να δώσει. Δεν πρόκειται να εισπράξετε όσα υπολογίζετε.
- Όχι θα τα εισπράξουμε! Είμαστε σίγουροι!
- Πόσο σίγουροι;
- Εντελώς!
- Ωραία λοιπόν. Αν δεν τα ειπράξετε, ας πούμε μία στο εκατομμύριο, πώς θα κλείσετε την τρύπα;
- Θα μειώσουμε κρατικές δαπάνες.
- Ποιες ακριβώς;
- Μισθούς και συντάξεις.
- Ωραία. Δεσμευθείτε από τώρα!
Κάπως έτσι έγινε η συζήτηση ανάμεσα στους εταίρους και την κυβέρνηση. Και καταλήξαμε στον περιώνυμο κόφτη. Αλλά τι χολοσκάς; Αφού τα συντρόφια είναι σίγουρα ότι βάζοντας 100% προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος και άλλους 835 φόρους για το τρέχον, θα μαζέψουν παρά με ουρά, ο κόφτης δεν υπάρχει περίπτωση να ενεργοποιηθεί! Ή, μήπως, δεν είσαι και τόσο σίγουρος; Μήπως, ας πούμε, θεωρείς πιθανό ότι αυτό το φοροτσουνάμι θα διώξει κόσμο και επιχειρήσεις στο εξωτερικό και θα βάλει χιλιάδες λουκέτα στο εσωτερικό;
Οι πάντες το θεωρούν αυτό, όχι απλώς πιθανό, αλλά βέβαιο. Οι πάντες, εκτός από την κυβέρνηση. Τι θα συμβεί λοιπόν στη συνέχεια; “Οριζόντιες" μειώσεις μισθών και συντάξεων, ακόμα μεγαλύτερη φορολογία, ακόμα περισσότερα λουκέτα, ακόμα λιγότερα έσοδα, ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Στο τέλος αυτού του σπιράλ θανάτου ένας κατεστραμμένος ιδιωτικός τομέας δεν θα έχει να δώσει ούτε σταγόνα φορολογικό αίμα και ο δημόσιος τομέας, μην έχοντας με τι να τραφεί, θα τον ακολουθήσει στην καταστροφή.
Πώς αντιστρέφεται αυτό; Μα κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα! Μειώνοντας τους φόρους. Φυσικά από μόνη της η μείωση δεν αρκεί όταν όλα τα άλλα (γραφειοκρατία, διαφθορά, πολυπλοκότητα και ασάφεια του νομικού πλαισίου, συναρμοδιότητες φορέων, υπερρύθμιση της αγοράς, αργή απονομή Δικαιοσύνης κ.λπ.) κάνουν τους επενδυτές να φεύγουν τρέχοντας. Αλλά αν δεν μειωθούν οι φόροι, αντιστροφή του κλίματος μην περιμένετε. Όμως, μείωση φόρων σημαίνει, για την αρχική περίοδο εφαρμογής, μείωση κρατικών εσόδων. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ή πολύ λιγότερα χρήματα για όλους ή απολύσεις για κάποιους. Τι είναι καλύτερο; Όσο οι κρατιστές κάθε απόχρωσης δυσκολεύονται να προφέρουν τη λέξη “απολύσεις”, οι εργαζόμενοι στον Δημόσιο Τομέα θα υφίστανται όλοι, άξιοι και ανάξιοι, εργατικοί και τεμπέληδες, χρήσιμοι και άχρηστοι, τις συνέπειες της πελατειακής αντίληψης.
Οι οριζόντιες μειώσεις τιμωρούν τους αποδοτικούς δημόσιους υπαλλήλους και τους αφαιρούν κάθε υπηρεσιακό κίνητρο για προσπάθεια. Πλέον, εδώ και καιρό, η λειτουργία του κράτους επαφίεται στη φιλοτιμία μερικών ιεραποστόλων. Ως πότε; Αυτοί οι άξιοι, που πλέον ζουν με τρεις κι εξήντα, βλέπουν το κομματόσκυλο του διπλανού γραφείου που δεν εμφανίζεται καν ή όταν εμφανίζεται παίζει πασιέντζες σίγουρο ότι με την κομματική κάλυψη που διαθέτει κανένας δεν το κουνάει από τη θέση του, να έχει καλύτερη εξέλιξη, καθώς βάζει πλάτες το κόμμα. Βλέπουν πλαστογράφους που αντί να απολυθούν πάραυτα, να μηνυθούν και το Δημόσιο δηλαδή ο φορολογούμενος να ζητήσει πίσω τους μισθούς που πήραν και με τόκο, όπως ο νόμος προβλέπει, ψάχνουν φόρμουλα να τους νομιμοποιήσουν! Εδώ εκατοντάδες οργανισμοί του Δημοσίου δεν έχουν απογραφεί καν, και συνεχίζουμε να τους πληρώνουμε, κατά παράβαση του σχετικού νόμου!
Όσο το Δημόσιο θα είναι το διακομματικό χρηματιστήριο πώλησης και αγοράς ψήφων, αυτή η χώρα προκοπή δεν θα δει. Το Δημόσιο είναι για να προσφέρει υπηρεσίες στον πολίτη και οφείλει αυτές τις υπηρεσίες να τις προσφέρει με τον καλύτερο και τον φτηνότερο τρόπο καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται. Αυτό σημαίνει ότι οργανικές θέσεις του Δημοσιου πρέπει να καταργούνται, λόγω αλλαγής τεχνολογίας, ακόμα κι αν αυτοί που τις κατέχουν είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο. Οι έμποροι και οι τεχνίτες γραφομηχανών δεν ήταν κακοί άνθρωποι αλλά αναγκάστηκαν ΟΛΟΙ να αλλάξουν δουλειά όταν η τεχνολογία των υπολογιστών έκανε παρελθόν το αντικείμενό τους. Πόσοι κλητήρες χρειάζονται σήμερα στο Δημόσιο, στην εποχή της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας; Πόσοι υπεύθυνοι πρωτοκόλλου, πίσω από εκείνο το τεράστιο χειρόγραφο βιβλίο, την εποχή του ηλεκτρονικού πρωτοκόλλου;
Το ότι αυτή η εποχή δεν έχει έρθει ακόμα στο Δημόσιο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη λουδιτική αντίδραση των ίδιων των σφραγιδοκρατόρων. Ποιος όμως τους πληρώνει όλους αυτούς; Ο ιδιώτης που πλέον δεν του μένουν χρήματα ούτε να ταΐσει τα παιδιά του. Είναι δίκαιο αυτό; Είναι λειτουργικό; Είναι αειφόρο; Είναι αναπτυξιακό;
Θα πρέπει λοιπόν να σε κόφτει – και πολύ μάλιστα – για τον κόφτη. Γιατί πρόκειται να μας κόψει όλους, και του Δημόσιου και του Ιδιωτικού, αφού οι κυβερνήσεις μαζί με τους στρατούς κατοχής – των διορισμένων αφισοκολλητών – επιμένουν να “λειτουργούν” ως ένα τεράστιο τσιμπούρι και βλέπουν τον ιδιώτη ως τον παντοτινό ξενιστή που όσο αίμα και να του πιεις έχει κι άλλο. Δεν έχει, καταλάβετέ το! Το μόνο καλό είναι ότι ο κόφτης, όσο λειτουργεί, θα κάνει, μαζί με τις ζωές μας, χαρτοπόλεμο και τις μεταπολιτευτικές μας αυταπάτες.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PRESTIGE
