Ο δημόσιος χώρος όμως καταστρέφεται. Τα δάση πυρπολούνται απ΄ το δόλο και την αδιαφορία, οι ακτές όμορφα και κομψά περιφράσσονται. Kομματικοί ηλίθιοι όλων των αποχρώσεων του ουράνιου τόξου βρωμίζουν και εξευτελίζουν  τα ακαδημαϊκά ιδρύματα. Τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται απ΄ τα αυτοκίνητα. Πότε είναι η τελευταία φορά που είδατε ανάπηρο πολίτη στο δρόμο; Κι΄ όμως υπάρχουν 300.000 αναπηρικά καρότσια σ΄ αυτή τη χώρα. Κλεισμένα στα δωμάτιά τους. Σε μια χώρα που γέμισε αναψυκτήρια...

Η κυρία του διπλανού διαμερίσματος θα βγει την Πρωτομαγιά με την ψαλίδα και θα πριονίσει τα τριαντάφυλλα του πάρκου για να τα βάλει στο βάζο της. Στο πάρκο, βλέπετε, δεν μπορεί πια να τα χαρεί. Θέλει να τα καμαρώνει μόνη της, νεκρά, μέσα στη γυάλα του τραπεζιού της.Ο δημόσιος χώρος ως συλλογικό βίωμα, ως επικοινωνία, ως τέχνη εξαφανίζεται.Ο δημόσιος χώρος ως χώρος εκπαίδευσης δεν υπάρχει εδώ και καιρό. Ως πολιτική μήπως; Υπάρχει κανείς να αναστήσει, έστω να μιλήσει για το δημόσιο χώρο σ΄ αυτή τη χώρα;

Τελικό αποτέλεσμα. Δημόσιος χώρος να υπάρχει μόνο τυχαία και περιστασιακά.Τουλάχιστον ας σταματήσει η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και τα συναφή να κλαψουρίζουν και να προσπαθούν να υφαρπάσουν και να σφετεριστούν το δημόσιο βίωμα. Ατζέντα προσωπική, στυγνά προσωπική, έχουν όλοι αυτοί. Το δημόσιο, το συλλογικό, βίωμα, χάθηκε. Ο δημόσιος χώρος καταπατήθηκε.