Αν ποτέ σαν πολίτης είχα στ’αλήθεια να διαλέξω ανάμεσα σε κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αριστερισμό της συμφοράς και του παραλόγου και σε κάτι σαν την πρασινομπλέ Νέα Δημοκρατία, δηλαδή τον δρόμο της ψευτιάς, της διαφθοράς και της κουτοπονηριάς που οδηγεί αναπόφευκτα (απλώς λίγο αργότερα) στον ίδιο δρόμο του αριστερισμού της συμφοράς και στο ναζιστικό του συνεπακόλουθο, επιφανειακά φαίνεται πως θα υπήρχαν πολλοί καλοί λόγοι για να κερδίσω τον λίγο χρόνο που μου προσφέρεται και να επιλέξω τα σόγια των πρασινομπλέ κοτζαμπάσηδων. Να συντηρήσω λίγο ακόμη το καθεστώς.
Αν όμως κοίταζα γύρω μου την πραγματικότητα, τα νούμερα που δεν βγαίνουν, τον κομματισμό που επεκτείνεται, την Διοίκηση που καταρρέει, την εμπιστοσύνη που έχει χαθεί, την χώρα που ερημώνει από τους ανθρώπους της, τα κεφάλαια και τις επιχειρήσεις που φεύγουν ή κλείνουν, την ανεργία που πλησιάζει τα δύο εκατομμύρια πλέον, το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους που καθώς το πρόγραμμα τελειώνει με ολοένα και πιο φανερή αποτυχία φαίνεται να τα μαζεύουν διακριτικά κι αμήχανα, την αμείλικτη διαδικασία φτωχοποίησης και ταπείνωσης όλων, η αρχική επιλογή θα αντισταθμίζονταν από έναν καίριο λόγο για να επιλέξω τον αριστερισμό της συμφοράς: Καλύτερα να βγει η ψυχή σου με μιας παρά να βγαίνει λίγο-λίγο για να καταλήξει στο ίδιο μοιραίο και τραγικό αποτέλεσμα σε ακόμη χειρότερες συνθήκες.
Νάρθει δηλαδή αυτό που απεύχεσαι όταν θάσαι ακόμη πιο αδύναμος να το αντιμετωπίσεις και ίσως να του αντισταθείς.
Κατά παράδοξο τρόπο όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έχω να κάνω αυτή την επιλογή. Νομίζω ότι κανείς μας τελικά δεν αντιμετωπίζει αυτό το δίλημμα στ'αλήθεια.
Η οφθαλμαπάτη η οποία έχει επιβληθεί και συντηρείται από το λαϊκίστικο και συνάμα αυταρχικό καθεστώς (που διατηρεί συνειδητά τον ίδιο εκλογικό νόμο, προωθεί με τον ίδιο τρόπο την πληροφορία στα media, χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο τους μηχανισμούς κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ομηρείας των πολιτών και των πολιτικών του αντιπάλων) υπάρχει πραγματικά μόνο για τρεις κατηγορίες ανθρώπων οι οποίες σε ένα βαθμό επικαλύπτονται: τους έμφοβους, τους τυχοδιώκτες συμφεροντολόγους και τους εντελώς ανόητους.
Οι υπόλοιποι, οι πιο πολλοί, που θαμπωνόμαστε περιστασιακά από την αληθοφάνειά της, αρκεί να ξεκάνουμε το ξόρκι που επιχειρεί να μας την επιβάλλει.
Αρκούν τρία ερωτήματα.
Γιατί δεν αλλάζουν τον εκλογικό νόμο/τέρας που δίνει στο πρώτο κόμμα του ¼ των ψήφων 50 έδρες επιπροσθέτως; Γιατί δεν ανοίγουν τα ΜΜΕ σε μιαν άλλη αντιπολίτευση; Γιατί δεν απαντούν οι κυβερνώντες στους σοβαρούς ανθρώπους που τους ελέγχουν για ανεπάρκεια και προτιμούν να συζητούν με την τρέλλα, να τροφοδοτούν την παλαβομάρα;
Την ίδια στιγμή που το καθεστώς θα αισθανθεί ότι οι πολίτες αγνοούν την μπλόφα του και τις αυτοπεπιβεβαιούμενες ψευτοδημοσκοπήσεις του θα αναγκαστούν να εξαφανίσουν τους μπαμπούλες που δημιούργησαν και συντηρούν οι ίδιοι. Ο εγκλεισμός θα τελειώσει.
Την ίδια εκείνη λυτρωτική στιγμή όμως θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση της δικής τους εξουσίας.
Κι επειδή καμμιά πρόοδος δεν μπορεί να θεμελιωθεί επάνω στην εκδίκηση το μέλλον θα κριθεί εκείνη την ίδια στιγμή από την μεγαλοψυχία των σοβαρών.
Ο Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος είναι ειδικός εμπειρογνώμονας σε θέματα ανάπτυξης, δημοσίων επενδύσεων, παιδείας, πολιτισμού και καινοτομίας. Είναι Αντιπρόεδρος πολιτικού συντονισμού της πολιτικής κίνησης "Δημιουργία, ξανά!"