Εσύ στην Ελλάδα, εγώ στη ξενιτιά... Και οι δύο σε ένα διαρκή και άνισο αγώνα για την εξασφάλιση ενός καλύτερου επιπέδου διαβίωσης, στερούμενοι ακόμη και τις στοιχειώδεις συνθήκες που θα μας επέτρεπαν να ευημερήσουμε στον τόπο μας. Πως φτάσαμε ως εδώ;

Η σημερινή κυβέρνηση είναι υπόλογη σε  ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, για τις οικονομικές και κοινωνικές ανισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στην Ελλάδα. Μετά από ένα και πλέον χρόνο διακυβέρνησης, έχουν καταρρίψει και προσβάλλει από μόνοι τους και με το χειρότερο τρόπο, όλες τις προσδοκίες και ελπίδες για τις οποίες ο λαός τους ανέδειξε στην εξουσία. Ιδιαίτερα από το Σεπτέμβριο του 2015, χάθηκε και το τελευταίο ηθικό πλεονέκτημα… αυτό των δικαιολογιών ότι τάχα δεν ήξεραν.

Εκπρόσωποι τέτοιων πολιτικών και τέτοιου χαμηλού ήθους, διαμόρφωσαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης μία πλασματική οικονομική ευημερία. Σήμερα, στέκουν αδύναμοι να αντιμετωπίσουν την κρίση που δημιούργησαν, νικημένοι από το κακό τους εαυτό που αρέσκεται στην άσκηση εξουσίας ως αυτοσκοπός, αλλά και από το ιδεολογικό τέρας που δημιούργησαν και κατάφαγε την κοινωνική συνείδηση, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι δυσθεώρητες συντάξεις  και κρατικές επιδοτήσεις με ξένα κεφάλαια και δανεικά, είναι και πρέπει να παραμείνουν «κοινωνικά κεκτημένα».

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην σημερινή ιδεολογική ηγεμονία της –δήθεν- Αριστεράς, που εμμονικά συνεχίζει και διακηρύττει ότι αποτελεί τον μόνο εγγυητή των «κοινωνικών κεκτημένων», ενώ παράλληλα η δράση της προκαλεί συστημικά, τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα διαρρηγνύοντας περεταίρω τον κοινωνικό ιστό. Πολώνοντας και φανατίζοντας τους Έλληνες πολίτες την ίδια μάλιστα στιγμή, που με τρόπο έκδηλο, σπεύδει να προστατέψει «δικούς» της ανθρώπους και κοινωνικά στρώματα, που θα μπορούσαν να την ξαναφέρουν στην εξουσία.

Οι ίδιοι που ευαγγελίζονταν την οριστική ρήξη με το "παλιό" και το καταδίκαζαν με παθολογικό φανατισμό, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν με «νύχια και με δόντια» να το διατηρήσουν. Και το χειρότερο από όλα, εξακολουθούν να επαίρονται ότι παραμένουν  πιστοί στην ιδεολογία τους. Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να σε προβληματίσει ιδιαίτερα αν όχι να σε τρομάξει, σχετικά με το ποιες θα είναι οι εξελίξεις, εάν παραμείνει στην εξουσία ένας πολιτικός θίασος όπως αυτός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στο ίδιο έργο θεατές, η πορεία του σύγχρονου πολιτικού σκηνικού του τόπου μας,  διαγράφει μία σπειροειδή τροχιά με κατεύθυνση προς τα κάτω, που διαμορφώνεται από την επαναλαμβανόμενη εφαρμογή των ίδιων πρακτικών λαϊκισμού, με διαφορετικούς όμως συντελεστές στη πορεία του χρόνου. Η διαρκής υποβάθμιση της πολιτικής κουλτούρας που θέλει τον πολιτικό ένα επίδοξο παραμυθά για να εξασφαλίζει την παραμονή του στην εξουσία, σήμερα συντελεί επικίνδυνα στην πρόκληση της απόλυτης κοινωνικής και οικονομικής απαξίωσης, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό.

Σε ένα τέτοιο κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας όπου ενεργοποιείται έντονα το ένστικτο της επιβίωσης, είναι δύσκολο να μπορέσεις να σκεφτείς και να κρίνεις με ψυχραιμία, προκειμένου να απομονώσεις τις πραγματικές αιτίες, που ευθύνονται για τα κοινωνικά και οικονομικά δεινά του τόπου μας, που μεταλλάσσονται ποιοτικά προς το χειρότερο και πολλαπλασιάζονται αριθμητικά, μέρα με την ημέρα.

Μία πραγματικότητα που σε οδηγεί στην απογοήτευση, την αποστασιοποίηση και το χειρότερο από όλα, την αποχή από την ενασχόληση με τα κοινά, επιτρέποντας στους χειρότερους να καθορίζουν το μέλλον το δικό σου και της οικογένειάς σου.

Η αποχή η δική σου όμως είτε έμμεση, είτε άμεση, προκαλεί αυθόρμητα συναισθήματα ανακούφισης και χαράς σε αυτούς που μας έφτασαν ως εδώ.

Για κάποιον που η εξουσία σημαίνει μόνο πηγή εισοδήματος και προνομίων και όχι εργαλείο παραγωγής έργου, δεν τον θέλει τον έλεγχο. Δεν θέλει να γνωρίζεις περισσότερα από αυτόν.  Επιδιώκει να σου στερήσει το φως της μόρφωσης και της πνευματικής καλλιέργειας και ως άλλος μονόφθαλμος, να κυβερνάει αβίαστα τους -πολιτικά- τυφλούς.

Θέλει να πείθεσαι εύκολα. Η άποψή σου να διαμορφώνεται εύκολα και να επηρεάζεται ριζικά από το εκάστοτε ιδεολογικό «ρεύμα» που προβάλλουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, που εύκολα χειραγωγούνται με τη σειρά τους.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, η μεγαλύτερη ανησυχία σήμερα δεν θα έπρεπε να αποτελεί η αύξηση 24% του ΦΠΑ και οι υπόλοιπες φορο-επιδρομές, όσο και αν ακούγεται παράλογο. Το άγχος και η αγωνία εστιάζεται στο αν θα βρεθεί το σθένος, έστω και τώρα, να πάρεις θέση.

Να συνειδητοποιήσεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και να κατανοήσεις τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ. Με συναίσθηση της ευθύνης των αποφάσεων και των πράξεων σου και σε αντίθεση με τα σημεία των καιρών, να διεκδικήσεις τις μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν πραγματικές και ουσιαστικές λύσεις στα πάγια προβλήματα της χώρας μας.

Να διεκδικήσεις! Όχι προκαλώντας κυκλοφοριακό χάος και υλικές καταστροφές στους δρόμους και τις περιουσίες των συμπολιτών μας αντίστοιχα, αλλά μέσα από τη δημιουργική αμφισβήτηση και με επιχειρήματα. Αναζητώντας, προωθώντας και επικοινωνώντας στους συνανθρώπους σου συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις, που πιστεύεις ότι μπορεί να εξυπηρετήσουν, όχι το πρόσκαιρο και προσωπικό συμφέρον, αλλά το καθολικό και μακροπρόθεσμο, αποδεχόμενος ταυτόχρονα τις όποιες αρνητικές συνέπειες μπορεί προσωρινά να προκύψουν. Δεν υπάρχει λύση χωρίς κόστος.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και όσο πιο σύντομα το αποδεχτείς εσύ, τόσο πιο σύντομα θα αντιμετωπιστεί η πολιτική παθογένεια του τόπου μας. Η εμπλοκή του κάθε ένα από εμάς σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποτελεί μονόδρομο για να αλλάξει ουσιαστικά η χώρα μας. Να αποκατασταθούν οι πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες, οι οποίες με τη σειρά τους, θα επιφέρουν και την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία.