Ο νεολαϊκισμός είναι μάλλον προ των πυλών, ενδεχομένως πολύ πιο ύπουλος και εξίσου καταστροφικός.
Ζούμε μια συγκλονιστική περίοδο.

Αυτές τις μέρες συντελείται η σύγκρουση της ελληνικής φαντασιακής πραγματικότητας πάνω στον καθρέφτη όπου επί δεκαετίες καθρεφτιζόμασταν. Καθρέφτης ο οποίος ήταν σαφώς παραμορφωτικός…

Το μουχλιασμένο πολιτικό μας σύστημα, φαύλο και ανεπαρκές, φορέας πολύ ρηχών –έως ανύπαρκτων- εθνικών οραμάτων, δέχεται πλέον ισχυρούς κλονισμούς ως απόρροια αυτής της σύγκρουσης.

Η αιφνίδια (παρότι εμφανώς προβλέψιμη) αυτή σύγκρουση, δείχνει να αφήνει κλονισμένη και μετέωρη την αίσθηση εθνικής πνευματικής μας ταυτότητας.

Η (πλασματική) αυτή εθνική ταυτότητα του σύγχρονου μέσου Έλληνα είχε διαμορφωθεί επάνω σε αναπαραγόμενα μυθεύματα και παρελθοντολογικό ιστορικό υλικό, παρά στην αληθινή υπόσταση ενός γνήσιου και επίκαιρα δουλεμένου ψυχικού-πνευματικού υλικού.

Πάσχουμε από μεγάλο έλλειμμα, συμπαγούς, ζωντανής, εθνικής ταυτότητας. Εθνικής ταυτότητας, με την έννοια μίας εσωτερικής αίσθησης του ποιοι είμαστε σήμερα και που να καθορίζει με αυτοπεποίθηση το προς τα πού ακριβώς θέλουμε να κατευθυνθούμε. Μίας υγιούς αίσθησης που να είναι παράγωγο κοινής κουλτούρας, ικανής να παράγει εθνικό πολιτισμό.

Εθνικός πολιτισμός; Τι έχουμε άραγε σήμερα να επιδείξουμε ως σύγχρονο εθνικό πολιτισμό;

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πλέον καταιγιστικές.

Το κυρίαρχο ρεύμα της ελληνικής αριστεράς πνίγεται σήμερα στο τσουνάμι των δικών της ουτοπικών και αναχρονιστικών αντιφάσεων, στις ψευδαισθήσεις πάνω στις οποίες κατασπατάλησε επί δεκαετίες την ηθική και πνευματική βάση της ιδεολογίας της.

Είχε προ πολλού φτωχοποιηθεί πνευματικά, απομένοντας ένα απλό λάβαρο-σύνθημα· ένα κούφιο κουφάρι κενό ρεαλιστικού νοήματος, που κατέληξε να χρησιμοποιεί κάθε λογής ευκαιριακά κλισέ, ασύμβατα με τη πραγματικότητα του περιβάλλοντος όπου φιλοδοξούσε να πρωταγωνιστήσει.

Στη προσπάθεια να γεμίσει το κενό της, επένδυσε στη καλλιέργεια φαντασιακής ονειροπόλησης και ψευδαισθήσεων, χρησιμοποιώντας ως καύσιμο ανεδαφικές βερμπαλιστικές μεγαλοστομίες.

Η κατάντια της ήταν να απογίνει ό,τι πάντοτε κατηγορούσε· ένας κοινότυπος εραστής πολιτικής εξουσίας και στυγνός κυνηγός κομματικής πελατείας. Και για να το επιτύχει, καπηλεύτηκε την οργή, την απελπισία, την απογοήτευση, ακόμα και την -στα όρια της εξαθλίωσης- φτώχεια μεγάλων ομάδων του πληθυσμού.

Τα αριστερά ιδεώδη της υγιούς αριστερής σκέψης, δεν πεθαίνουν. Είναι βέβαιο πως αυτά θα συνεχίσουν να παράγουν γόνιμη σκέψη και πολιτικό πολιτισμό, ενταγμένα σε νέες δεξαμενές σκέψης. Σε πιο αποδοτικές –και κοινωνικά χρήσιμες- ιδεολογίες συμβατές με τις ιστορικές ανάγκες και την αποτελεσματικότητα που η πολυπλοκότητα των εποχών επιτάσσει.

Την ίδια στιγμή, ο εθνικολαϊκισμός δείχνει να διατηρεί τη δυναμική του μέσα σε ένα πρόσφορο για αυτόν περιβάλλον. Θα προσπαθήσει να αδράξει την ευκαιρία της (μερικής) απομυθοποίησης της ελληνικής αριστεράς, δίνοντας πλέον τα ρέστα του σε παραγωγή γοητευτικών μυθευμάτων, συνομωσιολογία, υπερπατριωτισμό και κάθε λογής συναφή λαϊκιστικά αφηγήματα, επιχειρώντας να καπηλευτεί τον υπερ-συναισθηματισμό των Ελλήνων και την εκ παρορμήσεως δυσανεξία του στον ορθολογισμό.

Είναι πολύ εύκολο να αγοράζεις υποστήριξη τάζοντας ψυχολογική (και υλική) ευημερία μέσω της –ανέξοδης- «πώλησης» κατάρας, αφορισμών και αναθεματισμών. Πάντα θα υπάρχουν «βολικοί απεχθείς μισητοί εχθροί» να τους καταδικάζεις στα λόγια ώστε να εξαγοράζεις συμπάθεια και συμπόρευση. Φυσικά, έχει και αυτό τα όριά του πριν κάποτε καταρρεύσει από το βάρος της έλλειψης εμπράκτων αποτελεσμάτων.

Δεν αφήνω στο απυρόβλητο τα κόμματα που κυριαρχούσαν μέχρι πρότινος στο πολιτικό σύστημα. Εξ άλλου, ας μη γελιόμαστε, οι σημερινοί παίχτες δεν είναι κάποια παρθενογένεση, παρά ανακατατάξεις και facelift εκείνου του ίδιου γερασμένου συστήματος.

Είναι γεγονός ότι, πολιτικό σύστημα και λαός, είχαν επί δεκαετίες διαμορφώσει μια στρεβλή εθνική πραγματικότητα στο εσωτερικό, ασύμβατη με το πνευματικό και αξιακό πλαίσιο που θα μπορούσε να στηρίξει ένα σύγχρονο κράτος στο -έντονα παγκοσμιούμενο, πλέον- διεθνές περιβάλλον.

Κυριάρχησαν μεγάλες συλλογικές πλάνες, ισχυρός υποκειμενισμός, εθνοκεντρισμός, απομάκρυνση από την ορθολογική ερμηνεία του κόσμου.

Με αυτά παλεύουμε σήμερα, εντός και εκτός. Με τον εθνικό μας αυτισμό και τις συνέπειές του.

Η μεγάλη πρόκλησή μας σήμερα είναι, να επιβληθούμε επί του κακού μας εθνικού εαυτού.

Να επαναφέρουμε τον ορθό συγκροτημένο λόγο ως δυναμικό παραγωγό εθνικής ζωής και μέλλοντος.

Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται με το γύρισμα ενός διακόπτη. Είναι μία μακρόχρονη δυσχερής και επίπονη διεργασία η οποία όμως είναι σημαντικό να ξεκινήσει.

Τα φαινόμενα μπορεί να δείχνουν ότι ίσως να έχουμε πάρει τον τελικό δρόμο της λύτρωσης από τα δεσμά του εθνικού μας παραλογισμού. Προσωπικά, δεν θα επαναπαυόμουν καθόλου σε αυτή τη καταγραφή ενδείξεων. Οι αγκυλώσεις της κοινωνίας στη βαθειά ριζωμένη, ρηχή και κατεστημένη σκέψη είναι πανίσχυρες.

Ο λαϊκισμός σείστηκε βιαίως, κλονίστηκε, πολλές του εκφάνσεις ενδεχομένως να δέχθηκαν καίρια πλήγματα. Ο σπόρος όμως παραμένει ολοζώντανος.

Ο νεολαϊκισμός είναι μάλλον προ των πυλών, ενδεχομένως πολύ πιο ύπουλος και εξίσου καταστροφικός.

Δεν ξεμπερδέψαμε.
Θα χρειαστεί ακόμα πολύ κόπο και πόνο· πολλή σύνεση, εγρήγορση, επιμονή...

Παπαδόπουλος Ιωάννης

Πηγή: politicaldoubts.com