[Οι αποφυλακίσεις καταδίκων θέτουν εκτός των άλλων σοβαρά προβλήματα Δικαίου και Δημοκρατίας]
To θλιβερό νέο για το θάνατο του Αλέξανδρου Σταματιάδη που τελικά πέθανε μετά την ένοπλη ληστεία που έγινε στο σπίτι του (τον Απρίλιο του 2018) και το «λάθος» του (κατά τον τότε «αρμόδιο» υπουργό Τόσκα), να αντισταθεί, αλλά και οι επόμενες βίαιες επιδρομές εγκληματιών σε σπίτια άλλων αθώων πολιτών (ηλικιωμένων συνήθως, που … δεν αντιστέκονται μεν, αλλά βρίσκουν και πάλι το θάνατο) εγείρουν για μια ακόμη φορά το πρόβλημα δημοκρατίας που έχουμε στη χώρα μας.
Γιατί το δικαίωμα στην ασφάλεια, στη ζωή, στη σωματική ακεραιότητα και την περιουσία των πολιτών θα έπρεπε να αποτελεί υψίστης σημασίας προτεραιότητα σε κάθε ευνομούμενο και δημοκρατικό κράτος.
Πέραν όμως αυτού εγείρει και το ζήτημα του διαχωρισμού των εξουσιών, που αποτελεί θεμελιώδη συνταγματική επιταγή.
Βάσει ποιάς λογικής λοιπόν η δικαιοσύνη καταλογίζει ποινές φυλάκισης σε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (που εξ ορισμού αποτελούν κίνδυνο για τη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών) και έρχεται μετά η βουλή και ψηφίζει τη δυνατότητα πλήρους καταστρατήγησης και περιφρόνησης της δικαστικής ετυμηγορίας θεσπίζοντας την «πρόωρη αποφυλάκιση» κρατουμένων με τον κατάπτυστο νόμο Παρασκευόπουλου;
Αυτό δεν αποτελεί παραβίαση του «διαχωρισμού των εξουσιών»;
Αν διαπιστωθεί ότι «δεν επαρκούν οι φυλακές» για την κράτηση των καταδίκων μία μόνη επιλογή θα είχε οποιαδήποτε δημοκρατική εκτελεστική εξουσία:
Να κατασκευάσει περισσότερες φυλακές ή να επεκτείνει κάποιες από τις υπάρχουσες, όπου αυτό είναι εφικτό.
Καθόσον οι υποδομές είναι εκείνες που αναπροσαρμόζονται για να εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν επιτρέπεται να ισχύει (ειδικά στην περίπτωση αυτή) ποτέ το αντίστροφο.
Μια προοδευτική και ανοιχτόμυαλη κυβέρνηση με γνήσιο αριστερό προσανατολισμό θα φρόντιζε απλώς τα «σωφρονιστικά» αυτά ιδρύματα να προσφέρουν πράγματι σωφρονισμό και να μην αποτελούν απλά δομές κράτησης και τιμωρίας, εξασφαλίζοντας (όσο αυτό είναι δυνατόν) μια ομαλή επανένταξη στην κοινωνία όσων θα αποφυλακίζονται.
Και βεβαίως σε καμιά περίπτωση να τους «ξαμολάει» στην κοινωνία εναντίον των αθώων πολιτων.
Οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτα για να «τιμωρούνται» κατ’ αυτό τον απάνθρωπο και βάρβαρο τρόπο.
Θλίβομαι και εξοργίζομαι για τον καθηγητή του ποινικού δικαίου κ. Νίκο Παρασκευόπουλο, ο οποίος προωθώντας αυτό το ανοσιούργημα δείχνει ότι δεν έχει καταλάβει και πολλά πράγματα ούτε από ποινές ούτε από δίκαιο.
Θλίβομαι και εξοργίζομαι για τους βουλευτές που το ψήφισαν «ελαφρά τη καρδία», όπως δυστυχώς συνήθως κάνουν.
Θλίβομαι για τους αστυνομικούς που καλούνται να αντιμετωπίσουν πολλαπλάσιους κακοποιούς ελέω Παρασκευόπουλου και «αριστερής» κυβέρνησης σε μια περίοδο που ευνοεί ούτως ή άλλως την παρανομία και το έγκλημα.
Με τί κίνητρο και ποιό κουράγιο θα ρισκάρουν οι αστυνομικοί τη ζωή τους για να συλλάβουν αδίστατκους κακοποιούς, όταν ξέρουν ότι σε μερικούς μήνες μπορεί αυτοί μεν να βρίσκονται και πάλι έξω για να συνεχίσουν το «έργο» τους από εκεί ακριβώς που... το άφησαν (!) ενώ οι αστυνομικοί να έχουν βρεθεί ... (κάπου χωρίς επιστροφή χωρίς «εξόδους» χωρίς «άδειες»)
Για τον κ. Τόσκα δεν αξίζει να ασχολείται πλέον κανείς στα σοβαρά... Άλλωστε εδέησε επιτέλους να παραιτηθεί μετά την τραγωδια στο Μάτι και αυτό υπήρξε το μόνο «θετικό» στη θλιβερή και άκρως απογοητευτικό θητεία του.
Ωστόσο βαθύτατη θλίψη εξακολουθούμε να εκφράζουμε για τον άδικο θάνατο τόσων αθώων συνανθρώπων μας.
Βαθύτατη απογοήτευση και ανησυχία για την κατάντια και το μέλλον αυτής της χώρας, το δικό μας μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας.
Για ποιό «κράτος δικαίου» μιλάμε άραγε σ’ αυτή τη χώρα;
Για ποιό κράτος;
Για ποιό δίκαιο;
Για ποιά χώρα;
(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Biznews.gr )
