Και ενώ εδώ συζητάμε για την ανεκτικότητα στις διαφορετικές κουλτούρες και ανησυχούμε για την πολυπολιτισμικότητα ενώ κάποιοι θεωρούν ότι η μαντίλα είναι δικαίωμα που πρέπει να σεβαστούμε και εν πάσει περιπτώσει μία λεπτομέρεια με την οποία δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε… στο Ιράν υπάρχουν κάποιοι υπέροχοι άνδρες που φορούν οι ίδιοι Hijab στο κεφάλι και φωτογραφίζνται δίπλα στις γυναίκες τους με ακάλυπτο κεφάλι. Έτσι στηρίζουν τις γυναίκες τους και δηλώνουν με τον πιο έξυπνο τρόπο ότι η μαντίλα είναι ντροπή, ότι η μαντίλα είναι βία, ότι η μαντίλα πρέπει να καταργηθεί γιατί είναι το σύμβολο της καταπίεσης στις ισλαμικές χώρες. Αυτοί οι άνθρωποι που οργανώνονται και αντιδρούν δεν το κάνουν ανώδυνα. Παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Αληθινοί ήρωες που χρειάζονται τη στήριξη κάθε ελεύθερου πολιτισμένου ανθρώπου για να κατακτήσουν όλα αυτά που στις δικές μας χώρες είναι δεδομένα και αυτονόητα.
Όλοι εμείς που ζούμε στην Ευρώπη, γυναίκες και άνδρες δεν μπορούμε να ξεχνάμε από πού ήρθαμε και πού πάμε.
Υπάρχουν Ευρωπαίοι οι οποίοι κατέκτησαν την κοινωνία της ανεκτικότητας με πολύ αίμα χρόνια τώρα και δεν θέλουν αυτή την κοινωνία να τη χάσουν στο όνομα της ανεκτικότητας. Δεν μπορούμε να γίνουμε ανεκτικοί στους μη ανεκτικούς. Είναι στοιχειώδες. Είναι θέμα επιβίωσης.
Στο Ιράν, η Chahdortt Djavann φόρεσε για δέκα χρόνια τη μαντίλα. Ήταν αυτό ή θάνατος. Το ότι την αποδέχονται στη Γαλλία θυμώνει τη συγγραφέα.
Η Chahdortt Djavann, νέα ευαίσθητη τριανταπεντάχρονη γυναίκα, γοητευμένη από τη γαλλική γλώσσα όταν έφτασε στη Γαλλία από το Ιράν πριν από δώδεκα χρόνια, βούτηξε την πένα της σε όξινο μελάνι για να γράψει το “Bas les Voiles”.
Η ίδια μαντιλοφόρα από τα δεκατρία έως τα εικοσιτρία της χρόνια, αναστατώνεται όταν βλέπει στους δρόμους της χώρας υποδοχής της, όλο και περισσότερες νεαρές με το κεφάλι σφιχτοδεμένο με ένα σκούρο ύφασμα. Θυμώνει με κάποιους λόγιους Γάλλους, που στο όνομα του σεβασμού της πολιτιστικής διαφορετικότητας, γίνονται συνένοχοι, κατά τη γνώμη της, με τους ισλαμιστές. Σε αυστηρό τόνο, κάνει έκκληση στη λογική, στη λαϊκότητα και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την απαγόρευση της μαντίλας, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς και στους εργασιακούς χώρους. Και παντού όταν αφορά ανήλικα κορίτσια.
Η Chahdortt ξέρει περί τίνος πρόκειται. “Το να κατοικείς, για δέκα χρόνια, ένα σώμα κρυμμένο μέσ’τα μαύρα, ένα σώμα καταδικασμένο στον εγκλωβισμό, αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Τι πιο άδικο, πιο δεσμευτικό, από το να υποχρεώνεις μία έφηβη σε φυλάκιση μέσα στα μαύρα και στην ντροπή του σώματός της επειδή είναι θηλυκό. Η μαντίλα δεν είναι πιο ασήμαντη από τη εκτομή. Δεν υπάρχει μέρα με και μέρα χωρίς, η νεαρή γυναίκα γίνεται ένα πλάσμα κάτω από μία μαντίλα. Είναι μέρος της ύπαρξής της, κοινωνικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής, προσωπικής. Καλύπτοντας ένα κορίτσι, του μαθαίνεις να αποδέχεται την κατωτερότητά του, την ενοχή της σεξουαλικότητάς του και προπαντός, του λες ότι δεν έχει θέση στο δίκαιο, ότι δεν έχει δικαιώματα.
Μία διάκριση που η Chahdortt επειδή την βίωσε και την άφησε πίσω της, δεν αντέχει να τη βλέπει στη Γαλλία, χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία για την ισότητα των φύλων.
“Στις μουσουλμανικές κοινωνίες, οι γυναίκες είναι αόρατες, θαμμένες, επειδή δεν μπορούν να τις εξολοθρεύσουν. Τις χρειάζονται για την αναπαραγωγή, για την ανακούφιση των σεξουαλικών αναγκών των ανδρών… Επειδή λοιπόν δεν μπορούν να τις εξολοθρεύσουν, τις θάβουν μεσ’τα μαύρα. Σε όλα τα πιο βάρβαρα συστήματα, οι γυναίκες φορούν μαντίλα. Γιατί το ανεχόμαστε εδώ; Επειδή πρόκειται για γυναίκες και για μουσουλμάνες; Στο όνομα της πολιτιστικής διαφορετικότητας; Τότε, γιατί να μην δεχθούμε και τον λιθοβολισμό και την εκτομή; Σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες υπάρχουν γάμοι ανήλικων με γηραιούς κυρίους. Είναι κι αυτή πολιτιστική διαφορετικότητα, έτσι δεν είναι; Εδώ όμως θεωρείται έγκλημα η παιδοφιλία.
Τι πιστεύουν οι διανοούμενοι και οι ισλαμολόγοι;”
Στην προφορά των λέξεων “ατομική ελευθερία” η συγγραφέας ταράζεται:
“Αν, σήμερα, τα εβραιόπουλα κοριτσάκια άρχιζαν να φορούν το κίτρινο αστέρι, διακηρύσσοντας “είναι η ελευθερία μου”, αν οι νεαρές μαύρες αποφάσιζαν να φορούν αλυσίδες γύρω από το λαιμό και τους αστραγάλους λέγοντας “είναι η δική μου ελευθερία”, δεν θα αντιδρούσε η κοινωνία;” Στην προσπάθεια αποσυμφόρησης των λέξεων αναφέροντας τη μαντίλα ως κορδέλα, απαντάει “Μπούρκα ή χρωματιστό φουλάρι, πρόκειται για τον ίδιο συμβολισμό. Το να μιλάμε για φουλάρια και κορδέλες δεν είναι παρά μία δειλή σημασιολογία και μια άθλια ρητορική πονηριά. Επιπλέον το να φοριέται η μαντίλα, εδώ, αποτελεί στήριξη για τις ισλαμικές δικτατορίες εκεί όπου επιβάλουν την μπούρκα. Το Ισλάμ μπορεί κάλλιστα να ζήσει χωρίς αυτά, αλλά δεν υπάρχει χώρα του Ισλάμ χωρίς μαντίλα”.
Για την Chahdortt “Η διαλλακτική στάση απέναντι στη μαντίλα δεν είναι καθόλου ακίνδυνη. Από τη μία το Front National (ακροδεξιό κόμμα) διακηρύσσει ότι οι μουσουλμάνοι δεν ενσωματώνονται – οι μαντιλοφόρες γυναίκες, περιέργως, αντικατοπτρίζουν αυτήν την “Αλγερινή Γαλλία” για την οποία μιλάει η Lepen – και από την άλλη ο ισλαμικός λαϊκισμός – που βασίζεται, αλίμονο, σε μία πραγματικότητα, διατηρεί μία ρητορική θυματοποίησης των νέων που προέρχονται από μετανάστες. “Ποτέ δεν θα ενσωματωθείτε στη γαλλική κοινωνία. Θα σας θεωρούν πάντα ξένους και αραπάκια”. Οι ισλαμιστές βασίζουν σ’αυτή την αφήγηση την μάχιμη επιστροφή προς το θρησκευτικό δόγμα, για να δημιουργήσουν μία συλλογικότητα. Η σύγκλιση των δύο λαϊκισμών είναι πάρα πολύ επικίνδυνη”.
Και καταλήγει “Είναι πλέον καιρός να δράσουμε ριζικά. Η Γαλλική δημοκρατία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να αναγνωρίσει τα παιδιά της τριτοκοσμικής μετανάστευσης ως κανονικούς πολίτες. Πρέπει να αναγνωρίσει ότι η μαντίλα για τις ανήλικες είναι μία κακοποίηση. Οι γονείς και όλοι οι ενήλικες που υποχρεώνουν τα κορίτσια να τη φορούν πρέπει να έχουν κυρώσεις”.
Ελεύθερη μετάφραση του κειμένου “le voile n’est pas moins grave que l’excision” (Η μαντίλα δεν είναι πιο ασήμαντη από την εκτομή) δημοσιευμένο το 2007.
Άνδρες … με μαντίλα! Με την πρόσκληση της ακτιβίστριας Masih Alinejad, οι Ιρανοί φωτογραφίζονται με το hijab για να καταγγείλουν την επιβολή της στις γυναίκες. Οι εικόνες που σχετίζονται με μαρτυρίες βρίσκονται στη σελίδα Facebook “My stealthy freedom” (“η μυστική μου ελευθερία”):
Πηγή: vimapress.gr
