Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η γέννηση του Χριστού αντιπροσωπεύει το σημαντικότερο γεγονός για ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και την αρχή της χρονολόγησης ή «σημείο μηδέν».
Εκφράσεις όπως «προ Χριστού» ή «μετά Χριστόν» αντικατοπτρίζουν αυτό ακριβώς.
Αλλά όχι μόνο αυτό!
Η έλευση στον κόσμο του «Θεανθρώπου» (για τους περισσότερους) ή του πιο Χαρισματικού Ανθρώπου της ιστορίας (για τους λιγότερους, μεταξύ των οποίων και εγώ) έδωσε στην ανθρωπότητα κάτι που έως τότε δεν είχε:
Την «κατηγορική προσταγή»[1] της αγάπης!
Προ Χριστού λοιπόν υπήρχαν διάφορες «κατηγορικές προσταγές» σε διάφορες κοινωνίες: Ανδρεία, Φιλοπατρία, Δικαιοσύνη, κλπ.
Όμως το «αγαπάτε αλλήλους» ακόμη και «τους εχθρούς υμών» το είπε πρώτος Εκείνος!
Η «Αρχή της Αγάπης» λοιπόν που ο Χριστός εισήγαγε και πρότεινε στην ανθρωπότητα υπήρξε μια «Τομή» (κατά την ιστορική και την μαθηματική έννοια) στην ιστορία της ανθρωπότητας, ασχέτως του αν πολλοί ανάξιοι επίγονοι (και υποτιθέμενοι οπαδοί) του Χριστού την παραβιάζουν, ενίοτε κατά τρόπο εντελώς απάνθρωπο.
Μια απόδειξη αυτού υπήρξε το ότι ο μέγας Σωκράτης (που δεν διατύπωσε μεν την αρχή αυτή, αλλά έζησε και δίδαξε μόνο σύμφωνα με αυτήν) καταδικάστηκε και θανατώθηκε από την (υποτιθέμενη ως) πλέον εξελιγμένη κοινωνία της εποχής εκείνης, την Αθηναϊκή Δημοκρατία!
… … …
Τα Χριστούγεννα λοιπόν ξεκίνησαν (ή όφειλαν να έχουν ξεκινήσει) ως μεγίστη εορτή της χριστιανοσύνης για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Εξ αυτού του λόγου καθιερώθηκαν και οι ομαδικοί εορτασμοί σε συγκεντρώσεις προσώπων, που αισθάνονται ότι «αγαπούν αλλήλους» όπως οι στενοί φίλοι και οι συγγενείς, καθιερώθηκε και η ανταλλαγή δώρων ως έμπρακτη έκφραση της αγάπης.
Ακόμα και η ιστορία του «ήρωα» της εορτής «Άγιου Βασίλη», ή Santa Claus, ή Saint Nicholas, ή Père Noël κλπ που μοιράζει δώρα σε άγνωστα παιδιά, την αξία της αγάπης αναδεικνύει.
Καλά και άγια (κατά κυριολεξίαν!) λοιπόν όλα τα χριστουγεννιάτικα έθιμα, που δεν πρέπει ωστόσο να μας αποπροσανατολίζουν από το αρχέγονο και πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, τα οποία:
ΔΕΝ είναι η εορτή των στολισμένων δέντρων, των φωταγωγημένων σπιτιών και δρόμων, των χιλιοπαιγμένων τραγουδιών (τα οποία, παρά τη γλυκύτητα και τη μελωδικότητά τους καθίστανται μαρτύριο με την ανηλεή επανάληψή τους), της υπερκατανάλωσης, της πολυφαγίας (!), ακόμα και της… χαρτοπαιξίας (που επίσης «κατά παράδοσιν» εντείνεται τις ημέρες αυτές).
ΕΙΝΑΙ η Γιορτή της Αγάπης!
Η Αρχή της Αγάπης, την οποία εορτάζουμε (όσοι το θυμόμαστε φυσικά) μια φορά το χρόνο είναι αυτή που διαφοροποιεί τον χριστιανισμό από όλες τις υπόλοιπες θρησκείες και τους χριστιανούς (με την ευρεία έννοια και όχι μόνο τους θρησκευόμενους) από όλους τους άλλους ανθρώπους. Εξυπακούεται φυσικά ότι δεν θα πρέπει να αποτελεί μια κενή έννοια, ένα άδειο κέλυφος, αλλά να την εφαρμόζουν καθημερινά και να ζουν σύμφωνα μ’ αυτήν.
Πάρα πολλοί όμως (αν όχι οι περισσότεροι…) όχι μόνο δεν την ακολουθούν, αλλά έχουν ξεχάσει και το αρχικό νόημα της συμβολικής «επετείου», που είναι τα Χριστούγεννα.
Ίσως μάλιστα να το έχουν ξεχάσει… επίτηδες!
… …
Στην εύλογη αντίρρηση ότι η «Αρχή της Αγάπης» είναι ασύμβατη με την «Αρχή της Δικαιοσύνης» και συνεπώς ανεφάρμοστη, καθόσον δεν μπορούμε να αγαπάμε κάποιον που μας μισεί και απειλεί να μας βλάψει, υπάρχει απάντηση:
Μολονότι θα έπρεπε να αγαπάμε ΚΑΙ αυτόν (… ομολογουμένως δύσκολο), έχουμε χρέος να προστατεύσουμε αυτούς που αγαπάμε (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας) αποδεικνύοντας εμπράκτως την αγάπη μας, με ό,τι μέσον απαιτείται, ακόμα και με χρήση βίας.
Αλλά όχι πέραν του απολύτως απαραίτητου , γιατί ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΣΟΥΜΕ.
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι ενώ μετά το Πάσχα ακούγεται η φράση «Χριστός ανέστη», για να εκφράζει την υποτιθέμενη «Νίκη της Ζωής επί του Θανάτου» (που είναι μια ανοησία και μισή κατά την ταπεινή μου γνώμη, βλ. και σχετική δημοσίευση [2]), η φράση «Χριστός εγεννήθη» δεν ακούγεται πουθενά.
Τον θάνατο αγαπητοί μου φίλοι δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε, ό,τι και αν κάνουμε, όσο και αν οι απανταχού θρησκευτικοί ηγέτες εκμεταλλεύονται τον εγγενή μας φόβο γι’ αυτόν.
Την Αγάπη όμως μπορούμε να τη βιώσουμε και να την εφαρμόσουμε στη ζωή μας ως μέγιστο καθοδηγητικό κανόνα, όπως Εκείνος δίδαξε και παρότρυνε.
Άλλωστε, ακόμα και τα ζώα μπορεί να νιώσουν αγάπη.
Εμείς, γιατί όχι;
… … …
[1] Έννοια που εισήγαγε ο μέγιστος Γερμανός φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ, την οποία συμπυκνώνει ο ίδιος ως εξής:
« Υπάρχει μία μόνο κατηγορική προσταγή, και είναι η εξής: Πράττε μόνο βάσει εκείνης της αρχής, διά της οποίας μπορείς ταυτόχρονα να θέλεις να καταστεί αυτή καθολικός νόμος.»
[2] facebook.com/dvenieratos/posts/1326213187514714
Πηγή: marketnews.gr
