Κλείνουμε σε λίγους μήνες δεκατρία ολόκληρα χρόνια από την ημέρα όπου ο Γ. Παπανδρέου μας ανακοίνωνε από το ακριτικό Καστελόριζο την προσφυγή μας στο ΔΝΤ. Λίγοι τότε κατάλαβαν τι έμελε να συμβεί στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια. Ακόμη λιγότεροι βέβαια είναι εκείνοι που κατάλαβαν ακόμη και σήμερα ποιοί ήταν οι λόγοι που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία η οποία έφερε το ΔΝΤ, και τον πόνο που έφερε μαζί του για όλους τους Έλληνες.
Σύσσωμο το παλιό πολιτικό προσωπικό της χώρας ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ), προσπαθώντας να απαλαχθεί από τις μεγάλες του ευθύνες για την χρεοκοπία, φρόντισε να δημιουργήσει εξωτερικούς εχθρούς για να τους φορτώσει τα δικά του εγκληματικά λάθη, ώστε βρεθούν στη θέση να ξαναζητήσουν την ψήφο από τον ελληνικό λαό, για να τον σώσουν από τους “κακούς ξένους”. Σε μια μεγάλη πολιτική και οικονομική κρίση ο λαϊκισμός πάντοτε βρίσκει ευήκοα ώτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την απόλυτη αφάνεια βρέθηκε, πουλώντας φτηνό λαϊκισμό, να παίζει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Ακραία γραφικές φιγούρες παρέλασαν από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, σκίζοντας μνημόνια, μοιράζοντας ξανά χρήμα, διεκδικώντας από τους Γερμανούς αποζημιώσεις, κατάφεραν να συγκινήσουν μέρος των ψηφοφόρων και να εκλεχθούν στην Βουλή των Ελλήνων. Ζήσαμε πολιτικές τερατογενέσεις, όπως η συνεργασία των Συριζανελ, όπου δύο τυχοδιώκτες, στο βωμό της κατάληψης της εξουσίας, ξέχασαν τις ιδεολογικές διαφορές και κυβέρνησαν, με ανυπολόγιστη ζημιά για τη χώρα. Ζήσαμε να δούμε μια παρέα εγκληματιών, νοσταλγών του Χίτλερ, να μπαίνουν στη Βουλή και να κάνουν αυτό που ήξεραν και έξω από το κοινοβούλιο, να τραμπουκίζουν και να δημιουργούν ποδοσφαιρικό κλίμα σε κάθε συνεδρίαση, μη προσφέροντας ούτε μια σοβαρή πρόταση για την λύση των μεγάλων προβλημάτων.
Ζήσαμε την είσοδο στη Βουλή, πολιτικού αρχηγού που πουλούσε χειρόγραφες επιστολές του Ιησού Χριστού ενώ πούλαγε φάρμακο για τη φαλάκρα, ενώ ο ίδιος είναι φαλακρός.
Η δεκαετία που μας πέρασε έφερε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες των Ελλήνων. Αν σκεφτούμε ότι η Βουλή είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας, τότε μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά για τους ψηφοφόρους.
Η κρίση έδωσε την ευκαιρία σε πολιτικούς που κάνανε πλειοδοσία λαϊκισμού και τσαρλατανισμού, να βρεθούν σε κρίσιμες θέσεις και να παίξουν στα ζάρια την τύχη της χώρας μας. Τα αποτελέσματα της διαχείρισης αυτής τα βιώνουμε ακόμη και σήμερα.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα με το ρεσιτάλ λαϊκισμού κυρίαρχο, δημιουργήθηκε ένα κόμμα που εκπροσωπούσε ακριβώς το αντίθετο, που ήρθε να εξηγήσει και να πει στους ψηφοφόρους ποια ήταν τα πολιτικά λάθη που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία και πρότεινε λύσεις, ώστε να βγούμε από το τέλμα στο οποίο βρεθήκαμε. Ο επικεφαλής του σχηματισμού αυτού, ο Θάνος Τζήμερος, από την πρώτη μέρα άρθρωσε έναν λόγο, που όμοιό του δεν είχαμε ξανά ακούσει, με φωτεινή εξαίρεση τον Στέφανο Μάνο, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το αυτονόητο, ότι δηλαδή για κάθε ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη την ίδια ώρα βγαίνει ένα ευρώ από την τσέπη κάποιου άλλου κι ότι δεν υπάρχουν λεφτόδενδρα, για την ύπαρξη των οποίων μας είχε πείσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, προεξάρχοντος του Ανδρέα Παπανδρέου και άξιους συνεχιστές τους Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Β και πλήθος πολιτικών που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας για αρκετές δεκαετίες.
Με το σύνθημα πολιτική χωρίς πολιτικούς, η Δημιουργία ξανά! έπεισε ένα σοβαρό κομμάτι ψηφοφόρων κι έτσι στις πρώτες εκλογές του 2012 πήρε ένα πολύ καλό ποσοστό για νέο κόμμα, το οποίο έφτασε το 2,2%, όμως η πόλωση και τα διαχρονικά διλήμματα, ψηφίστε μας για να μην έρθουν οι άλλοι οι κακοί, έχασε μέρος του ποσοστού αυτού και δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος, όσο και τα στελέχη και μέλη του κόμματος, συνέχισαν σθεναρά να εξηγούν ότι μόνο με χαμηλή φορολογία και γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης μπορούν να μπούνε τα θεμέλια για την ανάπτυξη κι όχι με μοίρασμα επιδομάτων, πολιτική την οποία τελικά επιλέγουν διαχρονικά όλα τα κόμματα εξουσίας, από τη μεταπολίτευση και μετά γιατί είναι ο εύκολος τρόπος να αρπάζουν τις ψήφους των ψηφοφόρων. Είπε, ότι το κράτος πρέπει να παίζει το ρόλο του διαιτητή που θα εφαρμόζει τους νόμους προς όλους και όχι να είναι ο ρυθμιστής της αγοράς, θέτοντας κατώτατους μισθούς και δίνοντας επιδοτήσεις σε χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ, για να εξυπηρετείται ο κομματικός στρατός της εκάστοτε κυβέρνησης.
Πολεμήθηκε από την αριστερά όσο ελάχιστοι πολιτικοί, μιας και ανέδειξε τη διαχρονική ανθελληνική της στάση στις μεγάλες απόφασεις για το έθνος μας (βλ. Πρέσπες ). Χαρακτηρίστηκε ως φασίστας, επειδή είπε ότι η χώρα μας έχει σύνορα, δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι κι ότι οφείλουμε να τα προστατεύσουμε.
Η πολιτική συγκυρία έφερε τον Θ. Τζημερο και τον Φ. Κρανιδιώτη να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν την Εθνική Δημιουργία. Οι δυο τους αλληλοσυμπληρώνονται άψογα. Ο ένας με βαθιά γνώση των οικονομικών και ο άλλος με έμφαση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας, βάζοντας στη βάση αυτής της συνεργασία το εθνικό συμφέρον και μόνο, έρχονται στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγους μήνες και ζητάνε την ψήφο του ελληνικού λαού.
Το παλιό πολιτικό προσωπικό, μας έχει απογοητεύσει, οι λαϊκιστές με τους οποίους πειραματιστήκαμε τα προηγούμενα χρόνια έκαναν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη, μήπως ήρθε η ώρα να ψηφίσουμε με λογισμό και μ’ όνειρο;
Πηγή: polis24.gr
