Παθογένεια Α: Η κομματική Παντογνωσία
Πρόλογος
Κυριάκου Μητσοτάκη – μήνυμα στο Tik-Tok:
«Θα πρέπει να μιλήσουμε για αυτά που μας κρατάνε πίσω. Για τις μεγάλες παθογένειες του κράτους, τις εστίες του αναχρονισμού, της αναξιοκρατίας. Όλα αυτά θα πρέπει να τα σαρώσουμε με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Κι αυτή είναι η εντολή που θα ζητήσω προσωπικά από τον ελληνικό λαό».
Αν πάρει κάποιος στα σοβαρά και κατά λέξη τη δήλωση αυτή, θα βγάλει ενδεχομένως το συμπέρασμα ότι η Νέα Δημοκρατία «σάρωσε τις παθογένειες» με μεγάλη ταχύτητα (!), αλλά διαπιστώνει (μόλις λίγο πριν τις εκλογές) ότι χρειάζεται… ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα σαρώσεως (!)
…
Ανάλυση
Το όλο ζήτημα θα μπορούσε να θεωρηθεί αστείο, αν δεν ήταν στην πραγματικότητα πολύ σοβαρό έως και τραγικό μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων που δημοσιεύθηκε πρόσφατα.
Τόσο στο φρικτό αυτό συμβάν, όσο και σε πολλά άλλα ζητήματα και γεγονότα (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις φυσικά) αναδεικνύεται ότι η εξής βασική ‘παθογένεια’ :
Η «κομματική παντογνωσία» των εκάστοτε υπευθύνων, που εμφανίζονται ότι «γνωρίζουν τα θέματα σε βάθος», ενώ συνήθως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
…
Ο εκάστοτε πρωθυπουργός ορίζει έναν υπουργό και κάποιους υφυπουργούς εντελώς άσχετους με το αντικείμενο του υπουργείου τους με κάποια εντελώς δικά του κριτήρια.
Ο υπουργός με τη σειρά του διορίζει ως επικεφαλής μιας σημαντικής κρατικής δομής ή υπηρεσίας κάποιον επίσης άσχετο ή ελάχιστα σχετικό με σύνηθες κριτήριο την κομματική του ιδιότητα και «προσφορά» στο κόμμα χωρίς να αποκλείονται ως «κριτήρια» οι συγγενικές ή φιλικές σχέσεις με τον ίδιο ή και με άλλα άτομα με επιρροή και εξουσία.
Στο μεταξύ, στην ίδια υπηρεσία έχουν προαχθεί σε διευθυντές και υπευθύνους διαφόρων σημαντικών τομέων πρόσωπα με κριτήρια άσχετα με την επαρκή και σε βάθος γνώση και εμπειρία του αντίστοιχου αντικειμένου…
Τα αποτελέσματα αυτής της ‘παθογένειας’ γνωρίζουμε πλέον καλά ότι μπορεί να είναι και τραγικά.
…
Η απάντηση στο πρόβλημα είναι απλή:
– Για να βελτιώσεις κάτι που δεν λειτουργεί καλά και γενικότερα για να υπάρχει πρόοδος σε κάποια χώρα ή υποσύνολο αυτής (κρατική δομή ή θεσμός, κοινωνική ομάδα κλπ) χρειάζεται να γνωρίζεις τα συγκεκριμένα προβλήματα που υπάρχουν και μάλιστα όσο περισσότερο τα γνωρίζεις «από πρώτο χέρι», τόσο το καλύτερο.
– Αυτοί που τα γνωρίζουν καλύτερα είναι αυτοί που τα αντιμετωπίζουν στην εργασία τους ή στην καθημερινότητά τους. Είναι συνήθως απλοί πολίτες και όχι κατ’ ανάγκη κομματικά στελέχη.
– Για να λύσεις ένα πρόβλημα που εντόπισες, πρέπει να γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο λύνεται και αυτό δεν είναι ούτε κάτι αυτόματο, ούτε αυτονόητο για όλους. Το ότι τοποθετήθηκες κάπου υπουργός ή διοικητής δεν σημαίνει ότι γνωρίζεις πλέον τα πάντα για το αντικείμενο. Το πιθανότερο ή συχνότερο είναι να μη γνωρίζεις σχεδόν τίποτα.
– Αυτοί που είναι σε θέση να δώσουν λύσεις είναι οι σχετικοί με το αντικείμενο επιστήμονες, οι οποίοι ΚΑΙ γνωρίζουν τα προβλήματα και τις καλύτερες λύσεις ΚΑΙ ενημερώνονται συνεχώς για όσα συμβαίνουν διεθνώς και αφορούν τα σχετικά προβλήματα.
– Τα «καταξιωμένα (; ) κομματικά στελέχη» παρά την όποια καλή πρόθεση που μπορεί να έχουν (… μπορεί και όχι…) προφανώς είναι ανεπαρκή για τέτοιους ρόλους. Και μόνο το γεγονός ότι αφιερώνουν τόσο πολύ χρόνο με τα κομματικά ζητήματα, δεν τους αφήνει και πολύ χρόνο για να ασχοληθούν αρκετά σοβαρά με οτιδήποτε άλλο.
… … …
Εδώ ακούμε συχνά την εξής αντίρρηση:
– Μα θα βάλουμε «τεχνοκράτες» να διοικήσουν τη χώρα; Με ποια ιδεολογία, με ποιο «όραμα» για τη χώρα, με ποια «πολιτική βούληση»; Πώς αυτοί γνωρίζουν τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες; Πώς «αφουγκράζονται» τις ανάγκες και επιθυμίες του «κοσμάκη»;
Εδώ ξεχνάμε ότι κάποιος «τεχνοκράτης» (δηλαδή επιστήμονας) δεν είναι απαραίτητα κλεισμένος σε ένα γραφείο ή μπροστά σε ένα κομπιούτερ και μπορεί παράλληλα να βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα προβλήματα, ενώ επιπλέον μπορεί και αυτός να έχει πολιτικές και κοινωνικές ευαισθησίες.
Ωστόσο, η αντίρρηση είναι εύλογη και δεν προτείνουμε τον αποκλεισμό των κομματικών στελεχών και έμπειρων πολιτικών προσώπων από τη διοίκηση και τη λήψη αποφάσεων.
Το μόνο που προτείνουμε είναι τα πολιτικά πρόσωπα να «αφουγκράζονται» και τους επιστήμονες και να είναι κατά κάποιο βαθμό υποχρεωμένα να βασίζουν τις όποιες ενέργειες και αποφάσεις τους στα συμπεράσματα, στα οποία οι επιστήμονες έχουν καταλήξει.
Τρόποι να συμβεί αυτό υπάρχουν πολλοί:
Εκτός από την επιλογή συμβούλων με πραγματικά αξιοκρατικά και όχι μόνο κομματικά κριτήρια, υπάρχουν και «ημερίδες» ή και συνέδρια, στα οποία ακούγονται εμπεριστατωμένες όλες οι απόψεις. Αν σ’ αυτά οι ειδικοί καταλήξουν σε κάποια συμπεράσματα ή «θέσεις ομοφωνίας», αυτά θα πρέπει να δεσμεύουν τον εκάστοτε υπουργό ώστε να μην κάνει λάθη, ή να μη μένει αδρανής εκεί που επιβάλλεται να δράσει.
Αν για παράδειγμα είχαν κληθεί να γνωμοδοτήσουν οι εμπειρογνώμονες ΠΡΙΝ το δυστύχημα στα Τέμπη και είχαν ληφθεί στα σοβαρά οι επισημάνσεις τους, το δυστύχημα απλά ΔΕΝ θα είχε συμβεί.
… …
Ένα υπόδειγμα τέτοιας αντίληψης έχει δώσει ο Πρόεδρος της «Δημιουργίας ξανά» και τώρα της «Εθνικής Δημιουργίας» Θάνος Τζήμερος στις εβδομαδιαίες διαδικτυακές εμφανίσεις του (Ask Tzimeros), στις οποίες ο κανόνας είναι να έχει προσκαλέσει έναν ή περισσότερους ειδικούς σε κάποιο θέμα και να συζητάει μαζί τους τα συγκεκριμένα προβλήματα και τις λύσεις που μπορεί να δοθούν σ’ αυτά.
… … …
… …
Επίλογος
Η «παθογένεια» που μόλις περιέγραψα δεν αριθμείται (1,2, … ), γιατί δεν είναι ‘του κράτους’, αλλά των ίδιων των πολιτικών προσώπων της χώρας, τα οποία, αν θέλουν να «σαρώσουν παθογένειες» γενικώς, καλό θα ήταν να ξεκινήσουν από τον εαυτό τους.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Μόνο «πολιτική βούληση» χρειάζεται !
Πηγή: marketnews.gr
