Σε όλη τη χώρα είχε στηθεί το σκηνικό. Και δεν ήταν μόνο οι δήμαρχοι στο κόλπο....
456 έργα από το 2006 μέχρι το 2011 ανέθεσε ο Π.Ψωμιάδης προϋπολογισμού έως 45.000 €. Ο νόμος του έδινε φυσικά το δικαίωμα. Με μία προϋπόθεση: Το αντικείμενου του έργου να είναι αυτοτελές και όχι τμήμα μεγαλύτερου έργου που έχει σπάσει σε μικρότερα. 'Τυπικές' λεπτομέρειες.
Πάρτε για παράδειγμα ένα δρόμο. Θέλει ο Δήμος να φτιάξει το πεζοδρόμιο σε όλο το μήκος. Προσφιλές έργο με άμεσο αντίκρυσμα στα μάτια των δημοτών – ιδίως εν όψει εκλογών. Ένα αντικείμενο, ένα έργο λέει η λογική. Έλα όμως που χρειάζεται διαγωνισμό. Χαμένος χρόνος, δημοπρασία, προσφορές, έγκριση δαπάνης και το χειρότερο όλων: να το πάρει κανένας 'ξένος'. Ή ακόμα χειρότερα να κόψει τη κορδέλα ο επόμενος δήμαρχος.
Ο Έλληνας πολιτικός όμως έχει τη λύση: Σπάει το έργο σε κομμάτια. Κάθε μερικά οικοδομικά τετράγωνα το βαφτίζει άλλη εργολαβία και καθάρισε. Απευθείας ανάθεση ή το πολύ πολύ τρεις προσφορές προσυνεννοημένων φίλων. Νομιμότητα. Δήθεν. Άντε και ένα 10% δωράκι για το ευχαριστώ.
Δεν είναι μόνο ο Ψωμιάδης. Σε αυτό λέει αλήθεια: “Οι λειτουργοί της Αυτοδιοίκησης με την έγκριση της Πολιτείας και όλων των δικαιοδοτικών ελεγκτικών οργάνων, εφάρμοσαν πανομοιότυπες διαδικασίες σε όλη την Ελλάδα. Στο πρόσωπο μου διώκονται όλοι οι Αυτοδιοικητικοί. Θέλω να αποκαλυφθεί η αλήθεια”
Σε όλη τη χώρα είχε στηθεί το σκηνικό. Και δεν ήταν μόνο οι δήμαρχοι στο κόλπο. Διοικητές νοσοκομείων ανακαίνισαν ολόκληρα κτίρια με αναθέσεις θάλαμο-θάλαμο. Σχολεία εκσυγχρονίστηκαν αίθουσα-αίθουσα. Κτίρια ΔΕΚΟ ή Νομικών Προσώπων του Δημοσίου όροφος-όροφος. Όλα με 45άρια.
Και ο έλεγχος; Το Ελεγκτικό Συνέδριο, αρμόδιο για τις δαπάνες του Κράτους αντιλαμβανόταν τη κομπίνα καθυστερημένα. Γιατί όταν έβγαινε το πρώτο 45αρι δεν ήξερε κανείς αν θα έχει και συνέχεια. Και όταν είχε, ο συσχετισμός έπρεπε να γίνει ανάμεσα σε χιλιάδες δαπάνες. Σε κάποιες περιπτώσεις το βλέπανε οι Επίτροποι. Ζητούσαν εξηγήσεις. Δικαιολογίες έπαιρναν πολλές. Από το τι θα γίνουν οι μαθητές και οι ασθενείς αν κλείσουν ολόκληρα τα σχολεία και τα νοσοκομεία μέχρι την εξυπηρέτηση των καταστημάτων επικαλούνταν οι 'αρμόδιοι'. Κάπως έτσι τη γλίτωναν οι περισσότεροι. Ούτως ή άλλως το έργο είχε γίνει. Και να μην εγκριθεί και ένα δεν τρέχει και τίποτε. Σε ένα άλλο έργο διόγκωναν τεχνητά οι 'αρμόδιοι' το αντικείμενο και κάλυπταν και το προηγούμενο που δεν πληρώθηκε.
Και πως σταματά η κομπίνα; Ο φόβος φυλάει τα έρμα λέει ο λαός και έχει δίκιο. Ένα όριο στα επιτρεπόμενα 45άρια κάθε χρόνο για κάθε φορέα είναι η πρώτη απλή και λογική λύση.
Μία γεωγραφική αποτύπωση στα 45άρια θα κάνει τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους. Όμως μετά, μόλις συνέλθουν από το σοκ, πρέπει να τους κυνηγήσουν. ΟΛΟΥΣ όμως. Όχι μόνο τον Ψωμιάδη επειδή πουλάει. Θα υπογράψει κανείς 45άρια στη σειρά ξανά; Δεν νομίζω.
Η δικαιοσύνη μπορεί να δώσει τέλος. Το ερώτημα είναι αν θέλει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο.