GR
EN Εκλογές έρχονται, και, μαζί τους, όλο το πακέτο των νομοθετικών ρυθμίσεων που συνοδεύουν την πρακτική, όλων των κυβερνητικών κομμάτων, αυτή την περίοδο: παροχές, επιδόματα, διορισμοί, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων. Είναι ένα πάγιο πολιτικό déjà vu, μία κλασική προεκλογική σταθερά, δίκην φυσικού νόμου, σταθερότερη κι από την επιτάχυνση της βαρύτητας.
Το slogan του συγχωρεμένου του Τρίτση για την πρώτη γενιά αυθαιρέτων, που νομιμοποιήθηκαν το 1983, "αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις", με όρο απαράβατο, τότε, να μην ξαναπροκύψουν άλλα αυθαίρετα, θα μπορούσε να τροποποιηθεί στο διακομματικό-διαχρονικό: "Δηλώσεις, δεν δηλώσεις, το ακίνητο θα σώσεις, γιατί σε κάθε εκλογές, την ψήφο σου θα δώσεις, φτηνά θα το πληρώσεις, δεχόμαστε και δόσεις." Μεγάλο, αλλά ομοιοκατάληκτο, για να το θυμάσαι, σαν την ίδια κατάληξη που έχουν όλοι οι περί χωροταξίας νόμοι, πράσινοι, κόκκινοι και μπλε: στα σκουπίδια. Στα σκουπίδια καταλήγει, φυσικά, και το ακροτελεύτιο άρθρο τους, αυτό που δήθεν προειδοποιούσε τους επίδοξους καταπατητές: ό,τι χτιστεί παράνομα από δω και πέρα, κατεδαφίζεται, και όποια δημόσια γη καταπατηθεί, επιστρέφεται στον φυσικό ιδιοκτήτη της, το Δημόσιο. Ωραίο ανέκδοτο!
Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ετοιμάζεται προεκλογικό νομοσχέδιο, με το οποίο 70.000 καταπατημένες εκτάσεις του Δημοσίου θα αποδοθούν στους καταπατητές τους, επιβραβεύοντας για νιοστή φορά την μπίζνα στην οποία εμπλέκονται αετονύχηδες ιδιώτες, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, αλλά και δασαρχεία, πολεοδομίες και λοιπές κρατικές υπηρεσίες. Με το αζημίωτο, βεβαίως - βεβαίως. Όταν το οργανωμένο έγκλημα του λευκού κολάρου είχε ανακαλύψει τα ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημοσίου – Ιδιωτικού Τομέα), το Υπουργείο Περιβάλλοντος έτρωγε ακόμα βελανίδια στα δάση του Δημοσίου.
Ως μόνιμο δικαιολογητικό σ΄ αυτή την καραμπινάτη παρανομία του κράτους υπάρχει η απολογητική παραδοχή του Γιάννη Αγιάννη: "χρειαζόμασταν τα λεφτά…", με ανθρωπιστική σάλτσα από Ρομπέν των Δασών: "…για να τα μοιράζουμε στους φτωχούς!". 500 - 600 εκατ. ευρώ υπολογίζει να εισπράξει το κράτος από αυτή τη διαδικασία. Σε βάθος 5ετίας, καθότι ισχύουν και δόσεις. Με μια απλή διαίρεση, προκύπτει πως για κάθε καταπατημένη ιδιοκτησία, το ποσό που θα καταβληθεί θα είναι μικρότερο από 10.000 ευρώ, κατά μέσον όρο. Γιατί τόσο λίγο; Παρακολουθήστε τον απίστευτο συλλογισμό:
Το τίμημα εξαγοράς, λέει το νομοσχέδιο, τρίζοντας υποκριτικά τα δόντια του, αντιστοιχεί σε ποσοστό 100% της αντικειμενικής αξίας του οικοπέδου ή του αγροτεμαχίου. Αν διαβάσεις μόνο αυτό, μένεις με την εντύπωση ότι τα καταπατημένα δεν χαρίζονται, αλλά θα ενισχύσουν σημαντικά το κρατικό ταμείο. Αμ, δε! Διότι στη συνέχεια αρχίζουν οι εκπτώσεις:
- Το τίμημα εξαγοράς μειώνεται κατά 1% κατά έτος, εφόσον η κατοχή είναι πάνω από 30 ή 40 χρόνια, με ανώτατο όριο την έκπτωση 50%.
- Εάν ο αιτών είναι άτομο με αναπηρία 80% και άνω, ή εάν είναι πρόσωπο που φιλοξενεί περισσότερο από ένα έτος ή επιβαρύνεται φορολογικά από άτομα με αναπηρία πάνω από 80%, και έχει ετήσιο ατομικό εισόδημα έως 40.000 ευρώ ή οικογενειακό έως 60.000 ευρώ, δικαιούται επιπλέον έκπτωσης 30%.
- Εάν ο αιτών έχει αναπηρία 67%-79% ή φιλοξενεί ανάπηρο κ.λπ., δικαιούται έκπτωσης 20%.
- Παλιννοστών ομογενής: έκπτωση 20%.
- Κάτοικος παραμεθόριων περιοχών: έκπτωση 20%.
- Πολύτεκνος, με ετήσιο ατομικό εισόδημα έως 40.000 ευρώ, ή οικογενειακό έως 80.000 ευρώ: έκπτωση 20%.
- Τρίτεκνος, με ετήσιο ατομικό εισόδημα έως 25.000 ευρώ ή οικογενειακό έως 40.000 ευρώ: έκπτωση 15%.
- Μονογονεϊκές οικογένειες: έκπτωση 15%.
- Μακροχρόνια άνεργοι: έκπτωση 15%.
- Δικαιούχοι Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος: έκπτωση 20%.
- Εάν εντός του δημοσίου ακινήτου υφίσταται κτίσμα και το κτίσμα αυτό αποτελεί την κύρια και μοναδική κατοικία του αιτούντος: έκπτωση 20%.
Και για να μην φτάσει στο τέλος το κράτος να… επιδοτεί τα καταπατημένα, σημειώνει ότι το ποσό που θα πληρώσει κάθε… πολυεκπτωσούχος θα πρέπει να αντιστοιχεί τουλάχιστον στο 20% της αντικειμενικής αξίας. Πιστεύεις ότι θα βρεθεί έστω και ένας που θα πληρώσει περισσότερο; Θεσπίζεται και ανώτατη εξαγοράσιμη έκταση: εντός σχεδίου είναι το ένα άρτιο οικόπεδο ανεξαρτήτως μεγέθους και εκτός σχεδίου τα 30 στρέμματα, αν υπάρχουν και κτίσματα.
Όλα τα κόμματα συμφωνούν. Αυτό έκαναν, άλλωστε, όταν ήταν στην εξουσία, καθότι οι καταπατητές διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό φάσμα. Ίσως να είναι και η πιο σταθερή ομάδα συμφερόντων της μεταπολίτευσης. Ποιος τολμάει να τους δυσαρεστήσει;
Ένα λογικό ερώτημα είναι γιατί, μετά από τόσους παλαιότερους παρόμοιους νόμους, πασοκικούς, νεοδημοκρατικούς και συριζαϊκούς, αυτός που εδώ και 30, 40, 50 χρόνια καταπατούσε εκτάσεις του Δημοσίου δεν πήγε να τις δηλώσει και περίμενε τη ρύθμιση του 2023; Η απάντηση είναι απλή, στις περισσότερες των περιπτώσεων: διότι η καταπάτηση είναι φρέσκια, φρεσκότατη! Βρίσκεις 3 ψευδομάρτυρες, βεβαιώνουν ότι κατείχες από τον παππού σου μια δημόσια έκταση και την επισκεπτόσουν συχνά για να ακούς τα κοτσύφια, φτιάχνεις στο πατ - κιουτ και μια αποθηκούλα με τσιμεντόλιθους, και έτοιμα τα 30 στρέμματα. Μετά πας εσύ μάρτυρας για τα καταπατημένα των άλλων. Κι αν δεν υπάρχει αναπηρία 80%, το πρόβλημα το λύνει η ελεύθερη αγορά: ένας ανάπηρος δηλώνει ότι τον φιλοξενείς και παίρνει κι αυτός το κατιτίς του. Γουίν-γουίν, που λένε και στο μικρό γαλατικό χωριό μας, εκεί που ο πλούτος παράγεται κυρίως με λαμογιές, με κρατική κάλυψη, συμμετοχή και συνενοχή. Το νομοσχέδιο κλείνει το μάτι και στις μελλοντικές γενιές καταπατητών: διαλέξτε τη δημόσια έκταση της αρεσκείας σας, και εδώ είμαστε: το 2027 θα τις αποκτήσετε και με τη βούλα.
Μόνο που αυτή η πρακτική διέπεται και από μία ακόμη σταθερά, δίκην φυσικού νόμου, σταθερότερη κι από την επιτάχυνση της βαρύτητας: την, αργά ή γρήγορα, συντριβή της κοινωνίας που έχει υιοθετήσει την κλοπή ως μέθοδο πλουτισμού και του πολιτικού συστήματος που έχει καθιερώσει τη νομότυπη παρανομία ως μέθοδο εξαγοράς ψήφων.
Πηγή: Capital.gr
