Πολύ καλά έκανε η οικονομική εισαγγελία και άσκησε ποινική δίωξη σε κομματικά και σε τραπεζικά στελέχη για τα δάνεια των κομμάτων. Η δανειοδότηση με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις είναι για γέλια αλλά είναι ταυτόχρονα και ο ορισμός για το αδίκημα της απιστίας. Τα στελέχη των τραπεζών πληρώνονται για να προστατεύουν τα συμφέροντα των μετόχων και όταν δανειοδοτούν αφερέγγυους δανειολήπτες η θέση τους είναι στο εδώλιο, τουλάχιστον.

Οι ελληνικές τράπεζες έχουν τεράστια ευθύνη για την ελληνική κρίση. Πρώτον διότι αγόραζαν ελληνικά "σαπάκια" ομόλογα όταν όλες οι άλλες τράπεζες "ξεφόρτωναν" και δεύτερον διότι η διαπλοκή τους με την εκάστοτε κυβέρνηση τις οδηγούσε σε αποφάσεις χωρίς ίχνος τεχνοκρατικού υποβάθρου. Αποφάσεις που είχαν πολιτικό και οικονομικό όφελος για τις διοικήσεις και τα μεγαλοστελέχη τους αλλά προκάλεσαν ζημιά στους μετόχους και τελικά και στην Οικονομία.

Βεβαίως η ελληνική κρίση δεν ήταν όπως η ισλανδική, δηλαδή τραπεζική κρίση που κατέστη δημοσιονομική, αλλά ακριβώς το αντίθετο: δημοσιονομική κρίση που παρέσυρε και τις τράπεζες. Όμως, τις παρέσυρε σε τέτοιο βαθμό διότι η πολιτική των τραπεζών υπήρξε άφρων. Και ως προς τις δανειοδοτήσεις σε αφερέγγυους ιδιώτες και ως προς τις αποφάσεις που είχαν πολιτικό χαρακτήρα.

Αν η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ νομοθετούσε, τα κόμματα θα μπορούσαν να δανειστούν ΜΟΝΟ με εγγύηση την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ των μελών του Πολιτικού τους Συμβουλίου ή οποιουδήποτε άλλου εθελοντή δεχόταν να χάσει το σπίτι του για να έχουν να τυπώνουν πλαστικά σημαιάκια και να μεταφέρουν οπαδούς που θα τα ανεμίζουν.

Αντί ΝΔ και Κίνημα Αλλαγής (ΑΦΜ) να ολολύζουν για την πιθανή πολιτική σκοπιμότητα της δίωξης, ας δημοσιοποιήσουν τη συμφωνία εξυπηρέτησης των χρεών τους που έχουν κάνει με τις τράπεζες και τη χρονική διάρκεια, δηλαδή τους αιώνες, που αυτή καλύπτει.