Ο ΛΑΣΠΟΛΑΚΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ

Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει κάποιο ντοκυμαντέρ στη Αφρικανική ζούγκλα όπου μία ζέβρα ή μία αντιλόπη προσπαθεί , με πολύ προσοχή, να διασχίση τη λίμνη ή το ποτάμι της περιοχής . Ξαφνικά από το νερό ξεπηδά ο πεινασμένος κροκόδειλος να την κατασπαράξη. Στο 80% των περιπτώσεων, παρά το μέγεθος και τα δυνατά σαγόνια του θηρευτή, το υποψήφιο θύμα καταφέρνει να ξεφύγη με καθόλου, λίγα ή πολλά τραύματα. Και ερωτώ: Αν το ίδιο ζώο πέσει στην ίδια τη λίμνη όχι με κροκοδείλους, αλλά με δέκα εκατομμύρια πιράνχας, πόσες πιθανότητες έχει να ξεφύγη ζωντανό; Σίγουρα ούτε μία στο εκατομμύριο.
Αυτό το ντοκυμαντέρ μου θυμίζει τη δύσμοιρη Ελλάδα, Έπεσε η καϊμένη στο λασπόλακο με δέκα εκατομμύρια πιράνχας, όπου το καθένα παίρνει όσες μικρές ή μεγάλες μπουκιές μπορεί και προλαβαίνει. Πως να σωθή;
Ξέρω, ξέρω μη διαμαρτύρεσαι. Εσύ δεν έφαγες. Ούτε ο γείτονάς σου ο μισθωτός που ήθελε επίδομα για να πλένη τα χέρια του ή επίδομα για να πηγαίνη έγκαιρα για τον πρωϊνό του καφέ στο γραφείο του, ούτε ο μαϊμού ανάπηρος, ούτε η χήρα που έπαιρνε τη σύνταξη του συγχωρεμένου, ούτε η ασφαλισμένη που εξαργύρωνε την συνταγή του έντιμου << γιατρού>> με καλυντικά, γυαλιά ηλίου και τσόκαρα στο <<έντιμο>> φαρμακείο, ούτε ο φαρμακοποιός που πέταγε τα φάρμακα στο πηγάδι ή τα διπλοπούλαγε στα Σκόπια ή στην Αλβανία, ούτε ο τυφλός οδηγός ταξί, ούτε ο δημόσιος υπάλληλος που του χτυπούσε ο άλλος την κάρτα παρουσίας, ούτε ο δήμαρχος, ούτε ο κοινοτάρχης, ούτε ο δάσκαλος που δεν δίδασκε το πρωϊ στο σχολείο τους μαθητές, για να τους τα <<πάρη>> τ’ απόγευμα στο φροντιστήριο, ούτε ο ταβερνιάρης που χρέωνε τη φασολάδα γιά μπριζόλα και τη σαρδέλα για συναγρίδα, ούτε ο γιατρός που σε τάραζε στο φακελάκι, ούτε ο φούρναρης που χρέωνε το ψωμί για παντεσπάνι, ούτε ο λαϊκατζής που χρέωνε τον άνιθο για σπαράγγι, ούτε ο εργολάβος που θεωρούσε ανάκτορο των Βερσαλιών, την συνήθως άχαρη και άχρηστη τσιμεντοκατασκευή του, ούτε, ούτε,ούτε.....
Με λίγα λόγια, κανένας από εμάς δεν πήρε μέρος στο πανηγύρι και στο φαγωπότι.
Οι άλλοι τα έκαναν όλα, οι άλλοι τα έφαγαν. Και να πώς τα έφαγαν οι <<άλλοι>>:
Μετά την μεταπολίτευση και κυρίως μετά τις εκλογές του ’81, οι κυβερνήσεις, έχοντας εύκολη πρόσβαση στις αγορές, άρχισαν να δανείζονται ασύστολα και ασυγκράτητα, να προσλαμβάνουν νέους ψηφοφόρους και να μοιράζουν απλώχερα, στην εκλογική τους πελατεία παχειλούς μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, επιδοτήσεις και δημόσια έργα. Έτσι με <<μεγαλόπνοες και παραγωγικές >> μπούρδες όπως, <<ανάπτυξη, ευημερία>>, <<να κλείση η ψαλίδα των αμοιβών μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα>>, <<Τσοβόλα δώστα όλα>> κ.τ.λ.π., δημιούργησαν έναν υπέρογκο στρατό ψηφοφόρων, μας πέρασαν ένα χαλκά στη μύτη και μας πήγαιναν στα εκλογικά τους πανηγύρια, σαν τις αρκούδες, για να δώσουμε την κακόγουστη παράστασή μας.
Το καταστροφικό αποτέλεσμα αυτής της <<υγειούς πορείας>> ήταν, και είναι μέχρι σήμερα, ότι όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις να είναι <<μαϊμού>>, γιατί εξέλεγαν και εκλέγουν κυβερνήσεις οι κρατικοδίαιτοι και οι βολεμένοι και όχι αυτοί που παρήγαγαν προστιθέμενη αξία και πραγματικό πλούτο, αυτοί που με τις εξαγωγές τους ή τον υγειή εξωτερικό τουρισμό (και όχι τον εσωτερικό με δανεικά, δηλαδή τουρισμό μαϊμού ), έφερναν πολύτιμο συνάλλαγμα στη χώρα και πρόσφεραν ενεργές και παραγωγικές θέσεις εργασίας (όχι άεργες και παρασιτικές).
Έτσι, στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ το Σάββατο το βράδυ οι διάφοροι Τσιπραίοι, Καμμένοι, Μηχαλολιάκηδες και άλλοι παρόμοιοι τύποι, πήγαν για ύπνο έχοντας στο ταγάρι τους από 2 έως 5% των ψηφοφόρων, την Κυριακή (θαύμα, θαύμα!!!) βρέθηκαν με 10, 15, 20 και 30%. Όλοι, οι <<δήθεν αγανακτησμένοι>>, ψηφοφόροι μυρίστικαν εκεί <<ψοφίμι>> και έτρεξαν. Και επειδή στην Ελλάδα ‘’το ράσσο κάνει τον παππά,, οι κύριοι αυτοί νομίζουν τώρα ότι είναι έμπειροι πολιτικοί ή και πρωθυπουργοί. ‘’Αφεσ’ αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν,,
Να υπολογίσουμε τώρα πόσος ήταν και είναι μέχρι και σήμερα αυτός ο <<στρατός>>; Κρατηθήτε.
Περίπου 4.500.000 με 5.000.000 πολίτες !!!. Ναι, άμεσα ή έμμεσα, περίπου 5.000.000 πολίτες είμαστε κρατικοδίαιτοι και βολεμένοι; Και πριν μερικοί, (ελπίζω λίγοι), αντιδράσετε, εξηγώ και αναλύω:
Έχουμε πάνω από 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, παντός τύπου και παντός καιρού, του πολύ στενού και του πολύ <<ξεχειλωμένου>>, δημόσιου τομέα.
Σ’ αυτούς να προσθέσουμε όλο το τεράστιο κύκλωμα που προμηθεύει τις ένοπλες δυνάμεις, τα δημόσια νοσοκομεία, τις δημόσιες υπηρεσίες και τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, όλων βαθμίδων, με αναλώσιμα ή μη αναλώσιμα υπέρογκα και πολλάκις άχρηστα εφόδια και κάποιους (ευτυχώς λίγους πλέον λόγω κρίσης) <<εντιμώτατους>> εργολήπτες δημοσίων έργων. Όλοι μαζί αυτοί είναι γύρω στα 1.200.000 με 1.300.000 άτομα, επί 4 μέλη, κατά μέσο όρο, στην οικογένειά τους, αγγίζουμε τα 5.000.000.
Δηλαδή οι μισοί, περίπου, Έλληνες είχαμε και έχουμε, έμμεσα ή άμεσα, ένα σταθερό, μεγάλο προ κρίσης, μικρότερο (ευτυχώς) σήμερα, έσοδο από τα δημόσια ταμεία. Και αν εσύ δεν έχεις, σε καλύπτει ο συγγενής, ο φύλος, ο γείτονάς, που έχει δύο και τρείς και τέσσερις κρατικοδίαιτους στην οικογένειά του. Να γιατί δεν έχουμε σοβαρές και μαζικές αντιδράσεις, όπως λογικά θα περιμέναμε.
Έχουμε όλοι λερωμένη τη φωλειά μας.
Έτσι τα τελευταία 30 χρόνια, ο καλύτερος πελάτης στην αγορά, στα θέρετρα, στις ταβέρνες, στα super markets, στα λούξ εστιατόρια και ξενοδοχεία ήταν ο κρατικοδίαιτος. Ποιός αγόραζε οικόπεδα, σπίτια, αυτοκίνητα, σκάφη και ότι έβλεπαν και δεν έβλεπαν (μεσω ίντερνετ) τα μάτια του; Μα φυσικά ο πιό καλοπληρωμένος, (με δανεικά), Έλληνας. Ο κρατικοδίαιτος και ο βολεμένος. Αυτός συντηρούσε όλη την αγορά.
Επάνω σε αυτό τον άκρατο, άπληστο και κατ’ ευφημισμό νεόπλουτο Νεοέλληνα υπερκαταναλωτή, θεμελειώθηκε το μοντέρνο σαθρό οικοδόμημα της Ελληνικής καταναλωτικής οικονομίας.
Kάθε τρύπα, όχι μόνο ισόγεια αλλά και στους ορόφους, των <<εμπορικών>> δρόμων, έγινε πρατήριο πώλησης των απανταχού της γης παραγώμενων προϊόντων πλην των Ελληνικών. Αλλά, θα μου πήτε, ποιών Ελληνικών. Γιατί μήπως παράγουμε και τίποτα άλλο εμείς εκτός από ελλείματα; Α, ναι ξέχασα. Παράγουμε άπειρες απεργίες, άπειρα μπλόκα στους δρόμους, μπλόκα στα λιμάνια,μπλόκα στα μυαλά μας, άπειρες καφετέριες, άπειρες ταβέρνες, άπειρα οικοδομές, άπειρα τουριστικά κακόγουστα και μη λειτουργικά καταλύματα (ούτως ή άλλως ο Έλληνας πελάτης όλα τα καταπίνει).
Θυμάμαι,πριν περίπου 10 χρόνια, το πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, έκανε μία έρευνα για τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Οι Έλληνες καταναλωτές ήταν οι πιό σπάταλοι και άσχετοι καταναλωτές της Ευρώπης και είχαν και τα πιό ακριβά (πολύτιμα) σκουπίδια.
Δηλαδή, ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.
Θα ήθελα εδώ να επισημάνω μία, (από τις πολλές), παράπλευρη, πολύ σοβαρή και μη αναστρέψιμη απώλεια εξ αιτίας αυτής της υπερκαταναλωτικής (με δανεικά του κράτους), απαράδεκτης και κακόγουστης, συμπεριφοράς. Ο Έλληνας έγινε ο <<καλύτερος πελάτης>> στους Ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς. Οι ντόπιοι, για χάρη του, παραβίασαν ποιοτικά και αισθητικά το περιβάλλον και τη φύση με κάθε είδους παράνομες επεμβάσεις, με τσιμεντοποίησεις με ασφαλτοποίησεις και άλλες <<βελτιώσεις>>, με αποτέλεσμα να εκδιωχθούν οι πραγματικά, ποιοτικοί, αλλοδαποί τουρίστες που έφερναν πραγματικό πλούτο με το πολύτιμο συνάλλαγμά τους. ¨Ετσι καταστρέψαμε, μαζί με όλα τ’ άλλα, και τον τουρισμό μας.
Πρέπει, λοιπόν, εμείς της Δημιουργίας Ξανά], που έστω και αργά ξεσηκωθήκαμε, με την ωριμότητα, το δυναμισμό, τη γνώση και την αξιοπρέπεια που μας διακρίνει, να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβη ότι ούτε το Μνημόνιο, ούτε η Τρόϊκα, ούτε η Μέρκελ φταίνε για το χάλι μας αλλά, ‘’σπάσιμο θέλει το κεφάλι μας,, όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι.
Ό τι δεν ψάχνουμε γιά άξιους και τίμιους πολιτικούς. Γιά άξιους και τίμιους πολίτες ψάχνουμε. Μέσα από εμάς ξεφυτρώνουν οι πολιτικοί. Είναι σάρκα από τη σάρκα μας και αίμα από το αίμα μας. Είναι το είδωλό μας στον συνειδησιακό μας καθρέφτη.
Ότι μία ημέρα πριν υπογραφεί το μνημόνιο, στην Ελλάδα δεν έρεε μέλι και γάλα, αλλά τεμπελιά, φραπεδιά και δε βαριέσαι, ‘’δώσ’ ημίν σήμερον και αύριο βλέπουμε,,
Ότι η οποιαδήποτε ανάκαμψη και ανάπτυξη (που όλοι καθησμένοι στον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, την περιμένουμε να πέση απ’το ταβάνι) δεν θα έρθη από μόνη της και δεν θα μας επαναφέρη ποτέ πιά στο ξέφρενο πανηγύρι του χθες.
Ότι η κρίση είναι παγκόσμια. Κανένα κράτος σήμερα δεν είναι στο απυρόβλητο. Όλοι είμαστε στο ίδιο καράβι που αργά-αργά βουλιάζει. Απλά εμείς είμαστε στη πρύμνη, που συνήθως βυθίζεται πρώτη και οι άλλοι στην πλώρη που βυθίζεται τελευταία. Κι’ αυτό γιατί η παγκοσμιοποίηση είναι μεν ένα καλό εργαλείο, αλλά πρέπει να ξέρης και να θέλης να το χρησιμοποιήσης σωστά, γατί έχει δύο όψεις. Η μία είναι η <<καλή>>, αυτή δηλαδή που σε βοηθάει να βρης και να αγοράσης εύκολα ότι θέλεις, από όπου θέλεις, στην παγκόσμια αγορά. Η άλλη όψη, η <<κακή>>, περιέχει μία <<ασήμαντη>> λεπτομέρεια. Γιά να μπορής να αγοράσης και να καταναλώσης ότι θέλεις από την παγκόσμια αγορά, πρέπει να έχης γεμάτο πορτοφόλι και γιά να έχης γεμάτο πορτοφόλι πρέπει να παράγης κι’ εσύ κάποια προϊόντα, και να τα πουλάς, κατά προτίμηση, στο εξωτερικό για να αποκομίζης πλούτο.
Πρέπει λοιπόν να παράγουμε κατ’ αρχήν ότι καταναλώνουμε, να εξάγουμε τα πλεονάσματα και να εισάγουμε προϊόντα και πρώτες ύλες που δεν υπάρχουν στην εσωτερική αγορά.
Συγνώμη, αν επιμένω στα, όχι πάντα αυτονόητα, όμως (λόγω επαγγέλματος, σαν Μηχ/γος Μηχανικός), έχω μάθει, ότι όταν μία κατασκευή ή μηχανισμός παρουσιάζουν βλάβη, πρώτα διερευνάς τα αίτια που την προκάλεσαν και μετά την επισκευάζεις συνολικά και οριστικά.
Με τη "ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ,, μπορούμε, και θέλουμε, να επισκευάσουμε συνολικά και οριστικά την Ελλάδα μας.

Και κλείνοντας, ας έχουμε στην άκρη του μυαλού μας τα σοφά λόγια του Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν (έναν αιώνα πριν!!!):
Το έθνος να λυπάστε, αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε, που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται, παρά μονάχα μεσ’ τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί, παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε, που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε, που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους......

Καλησπέρα κε Αλυφάντη ,
Συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενο της ανάρτησης σας και με τα αίτια τα οποία αναπτύξατε , πως πράγματι μας οδήγησαν στην παρακμή ,σε όλα τα επίπεδα ,που βιώνουμε σήμερα .
Επίσης μου άρεσε πολύ το ύφος σας .Αυστηρό , αιχμηρό με πολύ δόση αυτοκριτικής και ρεαλισμού.
Θα θελα να προσθέσω ακόμα έναν παράγοντα που κατα την γνώμη μου ίσως ευνόησε όλη αυτή την συντήρηση της κρατικοδίαιτης συμπεριφοράς αλλά και της ασυδοσίας της πολιτικής ηγεσίας και κατ επέκταση των πολιτών διότι σε κάποιο βαθμό οι πολίτες και οι πολιτικοί , κινούμαστε σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο , τους νόμους και το σύνταγμα αυτής της χώρας
Κατα την γνώμη μου ο κοινοβουλευτισμός και έτσι όπως λειτουργούν οι τρεις εξουσίες ,Νομοθετική , Εκτελεστική & Δικαστική δυστυχώς ευνοούν την μείωση της δημοκρατικότητας του πολιτεύματος μας .
Σ ένα πολίτευμα όπου το σώμα που νομοθετεί είναι το ίδιο που ψηφίζει και είναι το ίδιο που διορίζει την Δικαστική Ηγεσία είναι λογικό να παρεκτρέπεται η σωστή διακυβέρνηση και να ευνοείται η διαφθορά .
Κλασσικά και πολύ πρόσφατα παραδείγματα οι δύο πρόσφατες (ν )τροπολογίες για τα θαλασσοδάνεια και την μη ευθύνη των Τραπεζών και για την νομιμοποίηση στο φακελάκι των γιατρών . Η έλλειψη λαικής κυριαρχίας κατα την διάρκεια της εκτέλεσης του κυβερνητικού έργου της εκάστοτε κυβέρνησης είναι εμφανής διότι οι αντιπρόσωποί μας ,παίρνουν τις όποιες αποφάσεις έχοντας πλειοψηφία όντας κυβέρνηση , δίχως να μπορεί να τους επηρεάσει ή να ασκήσει έλεγχο ή βέτο η λαική κυριαρχία.
Θεωρώ πως αν δεν θωρακίσουμε την Δημοκρατία μας με Συνταγματική αναθεώρηση και διάκριση των εξουσιών το ασύδοτο πάρτυ βολέματος , αδιαφάνειας , συγκεντρωτισμού εξουσιών και διαφθοράς θα συνεχίζεται αέναα και το μόνο που θ αλλάζει θα ναι τα πρόσωπα και φυσικά η κατάντια μας η οποία θα χειροτερεύει .
Διαφορετικά ίσως ο λασπολάκος με τα πιράγχας να μην μετατραπεί εύκολα σε ενυδρείο με ευτυχισμένα και χαρούμενα ψάρια !

Γειά σου Νίκη.
Κατ' αρχήν, επειδή μ' αρέσει πολύ περισσότερο, ο ενικός ευγενείας που βγαίνει από την καρδιά, από τον πληθυντικό ευγενείας που βγαίνει από τα χείλη, και επειδή πιστεύω ότι έχεις και εσύ μεγάλη καρδιά, όπως οι περισσότεροι στη Δημιουργία Ξανά, μιλάμε στον ενικό.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και τα ευγενικά σου σχόλια. Και, επειδή μ' αρέσει η συζήτηση μαζί σου, συνεχίζω.

Ναι είμαι πάντα αυστηρός, αιχμυρός, αυτοκρινόμενος και ρεαλιστής.

Αυστηρός, γιατί έμαθα στη ζωή ότι ένα και ένα κάνουν μόνο δύο. Ούτε δυόμιση, ούτε ενάμιση, όπως πιστεύουν σήμερα οι <<πολίτες>> μας και οι <<πολιτικοί>> μας. Δεν μπορείς να βλέπης και να μετράς τα πράγματα όπως, εσένα και μόνον εσένα, βολεύει. Όλα έχουν μία και μοναδική διάσταση και μορφή που τα ταυτοποιεί ( είτε αυτά είναι υλικά και ορατά με τα μάτια, είτε άυλα και αντιληπτά με το νου).

Αιχμυρός, γιατί μόνο τα αιχμηρά διεισδύουν, ενοχλούν και πονάνε. Τα στρογγυλεμένα, απλά χαϊδεύουν( π,χ, αυτιά)

Αυτοκρινόμενος. Ναι. Ο πρώτος άνθρωπος που έφαγε και τρώει ακόμα χαστούκια από εμένα, είναι ο εαυτός μου. Του την έχω πάντα στημένη. Τον περιμένω στη γωνία. Με την πρώτη στραβοτιμονιά του τη πέφτω. Αν δεν κρίνεις και βελτιώσεις πρώτα τον εαυτό σου, και είσαι στραβός κακός κι' ανάποδος, πως θα κρίνεις τους άλλους και θα τους προτείνεις βελτιώσεις και αλλαγές; Με τι μέτρο;

Ρεαλιστής. Ναι. Ζω και αντιμετωπίζω την καθημερινότητα με ρεαλισμό. Δεν μπορώ ούτε να κοιτάζω μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, ούτε να στρουθοκαμηλίζω, γιατί οι αποφάσεις που θα πάρω, θα είναι και αυτές παραμορφωμένες.

Με τις διαπιστώσεις και τις τοποθετήσεις σου συμφωνώ απόλυτα . Αυτά άλλωστε είναι και τα πιστεύω της Δημιουργίας Ξανά και αυτά θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.






























.

Καλημέρα σας Νικόλαε και Νίκη.

Θα συμφωνήσω ότι θα έπρεπε πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας γιατί αν εμείς οι ίδιοι δεν γίνουμε σωστοί άνθρωποι τότε ούτε πολιτικοί σωστοί θα υπάρξουν. Μιας και η Νίκη ανέφερε τον διαχωρισμό νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας και την απεξάρτηση των ανωτάτων βαθμών της δικαιωσύνης απ' την εκτελεστική εξουσία, θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις όσον αφορά και το πρόγραμμα της ΔΞΑ.

Πιστεύω σε αντίθεση με το πρόγραμμα πως ο αριθμός των βουλευτών θα έπρεπε να αυξηθεί και κατά πολύ μάλιστα. Αυτό το πιστεύω διότι όσω μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των βουλευτών τόσω μικρότερη είναι η περιφέρεια αντιπροσώπευσής τους και κατά συνέπεια τόσω πιο φθηνή είναι η δαπάνη για την εκλογή τους. Αυτό έχει ως συνέπεια όντως ο βουλευτής να μην χρειάζεται για να εκλεγεί να παίρνει δάνεια από "φίλος" του και άρα να είναι πραγματικά ανεξάρτητος. Φυσικά και θεωρώ πως ο μισθός τους δεν θα έπρεπε να είναι ο ίδιος αφού πλέον δεν θα χρειάζεται να συντηρούν πολυάριθμα γραφεία και θα μπορούν να εργαστούν ταυτόχρονα με την άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων.

εάν πάλι είναι τόσω αναγκαίο να έχουμε μόνο 200 βουλευτές τότε θα πρέπει να υπάρχουν και υποδεέστερα όργανα τα οποία θα επικοινωνούν με τον πολίτη και θα ακούν τα προβλήματά του.

Ξέχασα να αναφέρω ότι οι βουλευτές δεν ψηφίζουν μόνο νόμους αλλά κάνουν και ερωτήσεις οι οποίες αν έχουν δε και καταγγελτικό χαρακτήρα ονομάζονται επερωτήσεις. Οι ερωτήσεις δε αυτές βασίζονται ( και έτσι πρέπει να βασίζονται ) σε προβληματισμούς που έχουν πολίτες οι οποίοι προφανώς και αποτίνωνται στους βουλευτές όπως οι τελευταίοι ασκήσουν κοινωβουλευτικό έλεγχό, κάτι που είναι και το καθήκον τους.

Πάντως γενικά οι παρατηρήσεις και των δυο σας ήταν πάρα πολύ ωραίες και εύστοχες άσχετα αν διαφώνησα μ' αυτήν για τους βουλευτές.

Καλημέρα σας