Δημόσια τάξη (πλαίσιο αρχών)

Οι νόμοι που θεσπίζονται σε μία δημοκρατική κοινωνία πρέπει να εφαρμόζονται και η εφαρμογή της νομοθεσίας οφείλει πρωτίστως να έχει αποτέλεσμα. 'Αρα, το πόσο σκληρά ή χαλαρά εφαρμόζεται η νομοθεσία εξαρτάται προφανώς και από τις καταστάσεις τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει.

Δυστυχώς σήμερα, η στάση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας μας ως προς το θέμα της Δημόσιας Τάξης είναι εξωφρενικά επιλεκτική. Αρέσκεται στα αναρχικά συνθήματα, χρόνια τώρα γράφει στους τοίχους το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», αλλά από κανέναν δεν ακούστηκε ποτέ κάποιο σύνθημα «μπάτσοι δολοφονημένοι». Μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου αποκτήσαμε άλλη μια μέρα σίγουρου μπάχαλου: την επέτειο Γρηγορόπουλου. Οι έμποροι του ανθρώπινου πόνου καπηλεύονται τη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού για να κερδίσουν μια ακόμα ποσοστιαία μονάδα στις δημοσκοπήσεις. Φυσικά, κανένας δεν θυμάται ποια μέρα κάηκαν τα 4 θύματα της MΑRFIN, ή τα ονόματα, έστω, των αστυνομικών που δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες. Επιλεκτική είναι η μνήμη τους - συνεπής στις προσταγές του πολιτικού marketing: αξιοποιούν ξεδιάντροπα ό,τι πουλάει.

Στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! κάθε αδικοχαμένος συνάνθρωπός μας μάς προκαλεί τον ίδιο πόνο, είτε πρόκειται για έναν αντιεξουσιαστή που σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού είτε για αστυνομικό που σκοτώθηκε από σφαίρα αντιεξουσιαστή. Είναι και τα δύο θύματα της ίδιας απάτης. «Παράπλευρες απώλειες» ενός σεναρίου λεηλασίας της Ελλάδας από την κομματική μαφία, που οι συγκρούσεις ανάμεσα στους «μπάτσους» και στους «ανάρχες» ήταν ο ιδανικός αντιπερισπασμός για να μην πέφτουν οι προβολείς της δημοσιότητας στα δικά της εγκλήματα.

Όμως η οδύνη, εντός ή εκτός εισαγωγικών, για μια πράξη βίας δεν δικαιολογεί νέες πράξεις βίας. Ούτε η «πορεία» - η οποιαδήποτε πορεία είναι ένα κοινωνικό αγαθό που απαγορεύεται να μπει «στο ζύγι». Κοινωνικό αγαθό είναι και η ηρεμία στην καθημερινότητά μας, η δυνατότητα των επιχειρήσεων του κέντρου να επιβιώσουν, η ελευθερία των κατοίκων της Αθήνας να μετακινούνται χωρίς ταλαιπωρία, κοινωνικό αγαθό είναι και προοπτική της οικονομίας κάποια στιγμή να ανασάνει και να μην πληρώνει συνεχώς τα σπασμένα – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αν λοιπόν σταθμίσουμε το τι κερδίζουμε και τι χάνουμε από τέτοιου είδους οργανωμένα events εκτροπής, καταλήγουμε στο συμπέρασμα που είναι ήδη επίσημη θέση της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: καμία οργανωμένη κομματική / συνδικαλιστική / πολιτική συγκέντρωση δεν μπορεί να έχει για θέατρο των δραστηριοτήτων της δημόσιο χώρο οποιασδήποτε πόλης. Όποιος αναλαμβάνει τη διοργάνωση ανάλογων εκδηλώσεων θα πρέπει να βρει και τον κατάλληλο περιφραγμένο και ελεγχόμενο χώρο για να την πραγματοποιήσει και θα έχει την ευθύνη του τι θα συμβεί εκεί. Τελεία και παύλα. Οι νεκροί αξίζουν τον σεβασμό μας – κανείς δεν το αμφισβητεί. Οι ζωντανοί, όχι;

Σε επίπεδο καθημερινής ζωής θα εφαρμοστεί η υπάρχουσα νομοθεσία, που απαγορεύει την κατάληψη δια της βίας δημόσιου ή ιδιωτικού χώρου. Οι καταληψίες -όποιοι και να είναι: εργαζόμενοι, αγρότες, περίοικοι, φοιτητές, μαθητές- αντιμετωπίζουν τη διαδικασία του αυτόφωρου.

Η αστυνομία θα εκπαιδεύεται σύμφωνα με ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα υψηλής εξειδίκευσης. Η καταπολέμηση του εγκλήματος στις διάφορες μορφές του, ακόμα και ο τρόπος σύλληψης ενός παρανομούντα, είναι μια εργασία που χρειάζεται εξειδικευμένες γνώσεις για την κάθε περίπτωση.

Δημιουργούνται δύο είδη φυλακών: οι σωφρονιστικές, για όσους έχουν παραπέσει σε παράπτωμα για πρώτη φορά και οι ποινικές, για τους κατ’ εξακολούθηση εγκληματίες κατά της ζωής και της περιουσίας. Ο ρόλος των δεύτερων, δεν θα είναι ο θεωρητικός και εκ των πραγμάτων ανέφικτος στόχος της επανένταξης στην κοινωνία των εγκληματιών, αλλά η προστασία της κοινωνίας από τη δράση τους. Κατά τη διάρκεια της κράτησής τους δεν θα μπορούν να παίρνουν άδειες. Θα αλλάξει η ευκολία με την οποία μειώνονται οι ποινές, ακόμα σε ειδεχθή εγκλήματα. Η ισόβια κάθειρξη (εφόσον δεν αλλάξει η καταδικαστική απόφαση) δεν θα μπορεί να μετατραπεί σε μικρότερη ποινή.