Χαιρετισμός Ιδρυτή

Κι όμως, αυτό που δεν ξανάγινε, γίνεται! Κανένας δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να δημιιουργηθεί, και κυρίως να έχει διάρκεια, ένα κίνημα ανθρώπων χωρίς σχέση με την πολιτική. Όμως, αυτός που απέχει ή ψηφίζει ως καταλληλότερο τον "κανένα" δεν το κάνει από αδιαφορία ή από άγνοια. Η αποχή είναι πολιτική άποψη. Είναι δείγμα πολιτικής ωριμότητας. Αποφασίσαμε, λοιπόν, όλοι εμείς, οι μη επαγγελματίες της πολιτικής, να δημιουργήσουμε ένα νέο κόμμα με... επαγγελματικά κριτήρια! 

Πριν καλά - καλά μάθουμε να περπατάμε, αναγκαστήκαμε να τρέξουμε και μάλιστα σε ναρκοπέδιο. Πήραμε μέρος, πολιτικό "μωρό" ακόμα, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, από τις πιο κρίσιμες και δύσκολες που έζησε ο τόπος. Η πρώτη ήταν μια πολύ θετική έκπληξη. Στις 7 Μαΐου, 136.000 άνθρωποι εμπιστεύθηκαν κάτι εντελώς καινούργιο, μολονότι όσα υποστηρίζουμε δεν "χαϊδεύουν αυτιά". Στις εκλογές του Ιουνίου, μέσα σε ένα κλίμα άγριας πόλωσης και χυδαίου πόλεμου λάσπης που κυρίως είχε εμένα ως στόχο, πήραμε 1,6% σε συνεργασία με τη Δράση. 

Τώρα, τι γίνεται;

Όσοι μας παρακολουθούν, ξέρουν ότι θεωρούμε τα κόμματα ως τους καρκινικούς όγκους του πολιτικού συστήματος. Ένα διεφθαρμένο κόμμα, διαφθορά θα παράγει. Ένα αυταρχικό κόμμα δεν μπορεί να μεταγγίσει δημοκρατία στην πολιτική ζωή. Κι όλα τα κόμματα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, έτσι λειτουργούν. Άρα το πρώτο στοίχημα της "Δημιουργίας" είναι να γίνει η ίδια φορέας πολιτικής υγείας, εφαρμόζοντας κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας. Τη διαφάνεια ήταν εύκολο να την πετύχουμε. Η αξιοκρατία, όμως, προϋποθέτει αξιολόγηση, κι αυτή χρειάζεται χρόνο. Πώς να αξιολογήσεις π.χ. τους 1200 περίπου ανθρώπους που ζητούσαν να μπουν στους εκλογικούς συνδυασμούς, και να διαλέξεις τους 300, όταν δεν ξέρεις προσωπικά σχεδόν κανέναν; Ακόμα κι αν αυτός ο ρόλος ανατεθεί σε μια ομάδα συνεργατών - αυτό που έγινε, τελικά - το έργο της ομάδας παραμένει εξ ίσου δύσκολο. Πόσο χρόνο να χρειαστούν για να γνωρίσουν τον καθένα; Μία ώρα; Φτάνει για να διαμορφώσεις άποψη; Ούτε για αστείο! Αν διέθεταν δύο ώρες - πάλι ελάχιστο διάστημα για να "ζυγίσεις" τις ικανότητες και το ήθος κάποιου - θα έπρεπε να χρειαστούν 2400 ώρες χωρίς ανάσα, δηλαδή 300 εργάσιμες μέρες! Πού θα τις βρίσκαμε από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο; Όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα, κι οι αστοχίες είναι αναπόφευκτες. Αναφέρω αυτό το παράδειγμα, γιατί πολύ συχνά ακούω κριτική για τις ελλείψεις μας. Έχετε δίκιο. Αν έχετε επισημάνει 10 ελλείψεις, να είστε σίγουροι ότι όσοι δουλεύουμε για τη "Δημιουργία" έχουμε επισημάνει 110! Όμως, αύριο, θα είναι 109. Γιατί έχουμε σηκώσει τα μανίκια. Όπως σ' αυτό το site: εθελοντές το έφτιαξαν, εθελοντές το διαχειρίζονται - ακόμα μια απόδειξη ότι δεν χρειάζονται χρήματα για να παράγεις. Χρειάζεται όραμα και ψυχή. Όμως, μη μας κρίνετε σαν να είμαστε, χρόνια ολόκληρα, πολιτικό κόμμα. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την ιδρυτική μας συνδιάσκεψη (11/3/2012). Η "Δημιουργία, ξανά!" δεν πρόφτασε πριν τις εκλογές να γίνει μια οργανωμένη πολιτική κίνηση. Δεν ήταν κόμμα, ήταν κραυγή! Ήταν μια κραυγή απελπισίας και ελπίδας ταυτόχρονα, που ένωσε 136.000 ψυχές.

Τώρα όμως έχουμε τον χρόνο. Και βάζουμε τις βάσεις για την "google των κομμάτων". Δημιουργούμε περιφερειακές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα. Φτάξαμε ένα site που είναι ένα εργαλείο δουλειάς και άμεσης δημοκρατίας, μια που καταργεί τη διαφορά πρωτεύουσας - περιφέρειας και καθιερώνει το ηλεκτρονικό δημοψήφισμα. Οργώνουμε όλη τη χώρα, διοργανώνουμε θεματικές ημερίδες, συζητούμε με τους πολίτες, προτείνουμε και μας προτείνουν, συνδέουμε τις ιδέες με τη δράση, τον λογισμό με το όνειρο. Αλλά, πάνω απ' όλα, δεν μασάμε τα λόγια μας. Σιχαινόμαστε το στρογγυλεμένο ύφος που δεν λέει τίποτε και προσπαθεί να μην στεναχωρήσει κανέναν για να μην χάσει κανένα "κουκί". Πολιτική σημαίνει: αυτό θα κάνω κι αυτό όχι, το τεκμηριώνω, ζητώ την έγκρισή σας, κι είμαι υποχρεωμένος να αποδώσω λογαριασμό. 

Θελήσαμε, οι συνεργάτες μου κι εγώ, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα ανθρώπων διαφορετική από αυτά που ξέραμε για τα κόμματα. Με άλλη αισθητική, με άλλον πολιτικό πολιτισμό. Η "Δημιουργία, ξανά!" εγκαινίασε ένα σύστημα εσωτερικής δημοκρατίας, αποδοχής της διαφορετικότητας, αναγνώρισης των τάσεων που πάντα υπάρχουν σε ένα σύνολο ανθρώπων. Αλλά, και την καθιέρωση κανόνων που όλοι θα πρέπει να σέβονται. Δεν είναι εύκολο αυτό το εγχείρημα. Οι Έλληνες, δεν έχουμε συνηθίσει στην αποδοχή της διαφωνίας, έχουμε το "φεύγω" στο "τσεπάκι". Έτσι η Ελλάδα κατάντησε μια χώρα - κέλυφος, μια κατακερματισμένη κοινωνία με ελεύθερους σκοπευτές και άτακτες ομάδες συντεχνιών που πολεμούν όλοι εναντίον όλων. Για να το αλλάξουμε, αλλάζουμε πρώτα τον εαυτό μας. Η "Δημιουργία, ξανά!" είναι το πρώτο κόμμα στο οποίο η διαφορετική άποψη γίνεται σεβαστή στο καταστατικό του, στο οποίο η μειοψηφία έχει δικαιώματα. Και το πρώτο κόμμα στο οποίο ο πρόεδρος έχει ελάχιστες "εξουσίες". Οραματίστηκα έναν άλλον τύπο ηγέτη. Τον ηγέτη που πείθει, που εμπνέει, που διδάσκει με το παράδειγμά του, που οδηγεί με το περίσσευμα της ψυχής του. Που πιάνει πρώτος, όχι την καρέκλα αλλά τον γκασμά. Που έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίζει ευρύτερες συναινέσεις, γιατί αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό μέσα στο κόμμα του, πώς θα το καταφέρει στον πολιτικό στίβο; Κι επειδή, ναι μεν οι άνθρωποι φτιάχνουν τους θεσμούς, αλλά οι θεσμοί στη συνέχεια διαμορφώνουν τους ανθρώπους, ο πρόεδρος στη "Δημιουργία, ξανά!" (γραμμένος με μικρό "π"), όποιος και να είναι, θα πρέπει να παίξει αυτόν τον δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο ρόλο. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ κατάλληλος γι' αυτό. Μπορεί και όχι. Εσείς θα κρίνετε. Ξέρω όμως ότι αν αυτό το πείραμα δεν πετύχει, αν ένα κόμμα προοδευτικών, ελεύθερων και πεπαιδευμένων ανθρώπων δεν μπορεί να οργανωθεί δημοκρατικά, αδίκως κοπιάζουμε. Είναι όπως στις σχέσεις: αν θες να "δέσεις" τον άλλον μαζί σου, άσ' τον ελεύθερο. Να διαλέξει εκείνος αν θα μείνει. Φυσικά, η διαχείριση της ελευθερίας προϋποθέτει ανθρώπους που έχουν γνώση των ορίων τους, κι αυτά δεν είναι πάντα σαφή. Ναι, είναι ένα δύσκολο πείραμα. Όμως, παρ' όλες τις τρικυμίες που περάσαμε, πάει καλά. Κάτι αρχίζει να αλλάζει, τουλάχιστον μέσα μας. Δεν έχουμε την απόλυτη λύση. Αλλά, είμαστε ειλικρινείς και δουλευταράδες. Ξέρουμε να αναλαμβάνουμε εργασίες και να τις παραδίδουμε στον χρόνο που δεσμευτήκαμε, με την ποιότητα που δεσμευτήκαμε, και στο κόστος που δεσμευτήκαμε. Ε, αν αυτό τουλάχιστον καταφέρουμε να κάνουμε και στην πολιτική, δεν θα είναι λίγο. 

Ψάξτε μας - αξίζει τον κόπο.

Θάνος Τζήμερος