Ποιος παίρνει στα σοβαρά τις κυβερνήσεις;
Φαίνεται όλο και περισσότερο σίγουρο πως ο κόσμος που ξέραμε τελειώνει. Και δεν εννοώ μοναχά τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας που χτισμένη πάνω σε ένα εικονικό παράδειγμα εκτεταμένου κρατικού δανεισμού δημιούργησε ένα κόσμο ουτοπικό, στηριγμένο σε επιθυμίες και φαντασιώσεις. Θυμάμαι σαν Δήμαρχος του Πειραιά πόσο είχα ενοχληθεί από τις απαιτήσεις γονιών και παιδιών, και της πιο απόμακρης γειτονιάς, τα γήπεδα μπάσκετ που τους έφτιαχνα να είναι κλειστά, με παρκέ και όλες τις σύγχρονες, αμερικανικές κατά βάση, προδιαγραφές. Από το χωματόδρομο δηλ. και τα εγκαταλειμμένα σκουπιδαριά κατ’ ευθείαν στα σαλόνια υπερπολυτελείας και την σύγχρονη άνεση.