Προεκλογική ομιλία του Θάνου Τζήμερου στο Γκάζι τον Ιούνιο του 2012
Ομιλία Θάνου Τζήμερου στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ
Ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ, 13-05-2012
https://youtu.be/diTtgQGqm1M
Αγαπητοί φίλοι και συνοδοιπόροι σ’ αυτόν τον ευγενικό αγώνα,
ακούγοντας τον παλμό σας, τη γεμάτη συγκίνηση φωνή σας, διαβάζοντας τα μηνύματά σας αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ! άρθρωσε δημόσιο λόγο δεν μπορώ να μην θυμηθώ τους στίχους του Παλαμά: η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα – με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα. Αίμα δώσαμε μπόλικο στη μακραίωνη ιστορία μας. Καιρός να γράψουμε ξανά ιστορία με το πύρωμα της καρδιάς μας.
Ναι, πιστεύουμε στο συναίσθημα. Ό,τι μεγάλο κατάφερε αυτό ο τόπος, με την ορμή και τη λαχτάρα του το κατάφερε. Όμως, το περίσσευμα συναισθήματος δεν σημαίνει οπωσδήποτε έλλειμμα κριτικής σκέψης. Μια χαρά μπορούν να συνυπάρχουν και τα δύο, και το ένα να τροφοδοτεί το άλλο. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, λοιπόν είναι ένα πολιτικό κίνημα συναισθηματικού ορθολογισμού.
Κι αυτή είναι η πρώτη οδηγία κατασκευής γι’ αυτό που δεν ξανάγινε. Ξεκινάς από την ιδέα. Αλλά προχωράς στα υλικά. Τους ανθρώπους. Φτιάχνουμε ένα κόμμα από ανθρώπους χορτάτους και με φιλοσοφική απαξίωση για όλα αυτά που η γλίτσα του life style ανήγαγε σε σύμβολα κοινωνικής ανόδου, αλλά ταυτόχρονα πεινασμένους για δικαιοσύνη, αξιοκρατία, δημιουργία. Γιατί πιστεύουμε ότι η καλύτερη θωράκιση απέναντι στις σειρήνες της διαφθοράς δεν είναι ο μπαμπούλας της τιμωρίας. Είναι ο αξιακός σου κώδικας που σε κάνει να αδιαφορείς για αυτό που προσφέρεται ως δέλεαρ, γιατί, για σένα, έχει αξία μηδέν. Προσέξτε: χορτάτος δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, πλούσιος. Σημαίνει να έχεις ξεκαθαρίσει με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις, και να αισθάνεσαι πλήρης όταν λες μέσα σου το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ.
Όσοι ενωθήκαμε στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ! πιστεύουμε στην ηθική, επειδή μας συμφέρει η ηθική! Πιστεύουμε ότι η ηθική είναι το πιο σταθερό και αποδοτικό πλαίσιο ανάπτυξης γιατί έχει μακροπρόθεσμη στόχευση. Γιατί περιλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας. Γιατί σκέφτεται τις επόμενες γενιές. Γιατί δίνει τις δυνατότητες σε ανθρώπους με αξία και ικανότητες να διακριθούν, να πετύχουν, και ναι, να κερδίσουν και να συμβάλλουν στην παραγωγή αλλά και στην αναδιανομή του πλούτου. Είναι ένας αξιακός κώδικας που δεν φορέθηκε ποτέ στη δημόσια ζωή – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις έντιμων αγωνιστών – που κατέληξαν αποσυνάγωγοι και με τη στάμπα του γραφικού, από τους ίδιους τους συντρόφους τους. Η σοβιετικού τύπου νομενκλατούρα, οι κομμματικοί στρατοί κατοχής που μας δυναστεύουν τόσα χρόνια, καυτηριάζουν το κέρδος στα λόγια, στις πράξεις όμως το λατρεύουν αρκεί να προέρχεται από τον ιδρώτα των άλλων και την κλοπή των φόρων των άλλων.
177 εκατομμύρια ευρώ πήραν τη δεκαετία 2000 – 2010 τα συνδικαλιστικά σωματεία από τον πάτρωνά τους το κράτος, χωρίς να κόψουν ούτε μισό παραστατικό. Και από ποιον φορέα τα πήραν; Από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας! 4000 σπίτια θα έφτιαχνε η Εργατική κατοικία μ’ αυτά τα λεφτά! 4000 αδύναμες οικονομικά οικογένειες έμειναν άστεγες για να έχουν οι προστάτες των μη προνομιούχων 9.000.000 ευρώ στον λογαριασμό τους, όπως ο συνδικαλιστής, συνταξιούχος πλέον, υπάλληλος Υπουργείου, που ανακάλυψαν πρόσφατα. Είμαστε λοιπόν άνθρωποι που θεωρούμε ότι το συμφέρον μας, το ξαναλέω, είναι να ζούμε σε ένα κράτος που, και τα δημόσια και τα ιδιωτικά οικονομικά, θα διέπονται από τις αρχές της διαφάνειας και της λογοδοσίας.
Κι αφού βρείς τους ανθρώπους ξεκινάς να μιλήσεις στον πολίτη, τον ψηφοφόρο. Πώς θα του μιλήσεις; Στρογγυλεμένα, χωρίς να θίξετε συμφέροντα, μας συμβούλευαν οι παλιές καραβάνες της πολιτικής. Και να μην αναφέρεστε σε ονόματα. Μιλήστε γενικά για καταστάσεις. Μη στοχοποιείτε. Μπορεί να τους χρειαστείτε αύριο. Πάτε λάου – λάου. Να μάθετε να ελίσσεστε. Πείτε σε όλους αυτό που θέλουν να ακούσουν. Να όπως ο Κουβέλης, γλυκά, τρυφερά σαν παπάδες στο κήρυγμα της Κυριακής: όλο ευχές κι ελπίδες. Μη θίξετε συμφέροντα. Θα σας πολεμήσουν. Αυτές είναι οι συμβουλές που μας έδωσαν οι έμπειροι. Ε, λοιπόν αυτή η πολιτική δεν μας ενδιαφέρει. Αυτή πολεμάμε! Για να φτιάξουμε αυτό που δεν ξανάγινε δεν θα εφαρμόσουμε καμμία συνταγή του παρελθόντος: θα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έξω από τα δόντια: την ληστεία του δικού σου και του δικού μου ιδρώτα, θα την ονομάζουμε ληστεία και όχι έκτακτη εισφορά, τους Μαφιόζους της Δημόσιας Διοίκησης θα τους ονομάζουμε Μαφιόζους και όχι επίορκους δημόσιους λειτουργούς, την άνομη συνεργασία πολιτικών – συνδικαλιστών θα την ονομάζουμε συμμορία.
Άγουγα, χθες βράδυ, και δεν πίστευα στ’ αφτιά μου, τον πληθωρικό αρχιερέα της βαρύγδουπης κενότητας να ξεπερνάει τον εαυτό του σε υποκρισία, μιλώντας στα συνοφρυωμένα απομεινάρια ενός εξευτελισμένου κόμματος. Και τι δεν είπε ο εκ των πρωταιτίων της εθνικής μας συμφοράς – δεν υπήρξε έννοια που να μην την γελοιοποίησε: «θα κάνουμε ένα ολοκληρωμένο και ενδογενές σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης». Α, στο καλό! Και δύο χρόνια τώρα τι πάθατε και δεν κάνετε τίποτε; «Θα ενισχύσουμε τις περιφερειακές αναπτυξιακές ταυτότητες». «Θα ενδιαφερθούμε για τους ανέργους!» Α, στο καλό, ξανά! Έπρεπε να ξεπεράσουν το 1.000.000 για να αρχίσετε να ενδιαφέρεστε; «Θα στηρίξουμε τον έναν πυλώνα, τον άλλον πυλώνα, θα δρομολογήσουμε την διαμόρφωση του εθνοκεντρικού αυτοπροσδιορισμού υπό το πρίσμα των μεταδημοκρατικών αποκεντρωμένων ζυμώσεων...» Λόγια, λόγια, λόγια. Απάτη, απάτη, απάτη.
Έκανε και τις αναφορές του στην αναγκαιότητα των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, ο ευαίσθητος πολιτικός, για τη διαμόρφωση ενός πλαισίου ευνομίας και αντιπροσωπευτικότητας. Αλλά δεν είπε κουβέντα για το προσωπικής του έμπνευσης άρθρο 86 περί – μη - ευθύνης υπουργών. Αυτό θα το καταργήσετε, αγαπητέ; Το άρθρο που ενθάρρυνε – με την ατιμωρησία που θεσπίζει – τους πολιτικούς σας φίλους να επιδοθούν σε ένα όργιο διαφθοράς, μίζας και πελατειακών εξυπηρετήσεων, που κόστισε στον ελληνικό λαό δισεκατομμύρια, που έστειλε τη μισή Ελλαδα στην ανεργία και κάποιους στον άλλο κόσμο, που καταρράκωσε τη Δικαιοσύνη, που έκανε την Ελλάδα περίγελο της Οικουμένης, θα το καταργήσετε; Και ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Πάλι εμείς; Η ομιλία του ήταν ακόμα μία απόδειξη της έσχατης ηθικής παρακμής του πολιτικού μας συστήματος. Δεν ντρέπονται αυτοί οι άνθρωποι. Δεν έχουν την αίσθηση του γελοίου. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξουν. Ο επί 35 χρόνια θύτης φοράει την μάσκα του νοσοκόμου πρώτων βοηθειών, μπας και κλέψει τον τραυματία. Προσπαθεί να διασωθεί η σαπίλα, βάζει αρώματα μήπως και μας εξαπατήσει πάλι. Αλλά δεν τσιμπάμε.
Σήμερα αναμετρώνται δύο Ελλάδες. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, να σαρωθεί το μεταπολιτευτικό καρκίνωμα. Και μια καινούργια Ελλάδα, η Ελλάδα που μας αξίζει, η Ελλάδα της αξιοπρέπειας της δημιουργίας, της έμπνευσης, της καινοτομίας, του φιλότιμου, της αυτοεκτίμησης θα αρχίσει να χτίζεται. Γρήγορα, γιατί ο χρόνος πιέζει. Αλλά και γρήγορα, γιατί είμαστε γρήγοροι. Είμαστε επαγγελματίες, σκληρά εργαζόμενοι, κι όχι πολιτικοί κηφήνες ή πλαδαρά παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ξέρουμε τι θα πει χρονοδιάγραμμα, κάλυψη στόχων, μεθοδολογία, ποια είναι τα παραδοτέα, ποια είναι η σχέση κόστους / αποτελέσματος. Έχουμε ζήσει την αγωνία της οικονομικής δυσπραγίας, έχουμε διαχειριστεί χιλιάδες projects, πολλά από αυτά παγκόσμιας εμβέλειας, και έχουμε καταφέρει να έρθουν μαζί μας οι πιο ικανοί επαγγελματίες στον τομέα τους. Σ’ αυτή την αίθουσα, εδώ μέσα, βρίσκονται άνθρωποι με διεθνές κύρος, με βαρβάτες σπουδές και πάνω απ’ όλα με ελληνική ψυχή. Που τον πονάν αυτόν τον τόπο. Που τρελλαίνονται όταν βλέπουν την αιμορραγία της μετανάστευσης των πιο ικανών, των πιο προικισμένων Ελλήνων. Στό κόστος της χρεωκοπίας του συστήματος θα πρέπει να προστεθούν και τα χρήματα που ξόδεψε η Ελλάδα για να μορφώσει τόσες χιλιάδες νέους με την προοπτική να γίνουν ατμομηχανές στην εθνική ανάπτυξη και αφού πρώτα τους καταδίκασε να μιζεριάζουν με ωρομίσθιες δουλειές του ποδαριού, όταν υπήρχαν κι αυτές, τώρα τους διώχνει!
Στο ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, εκτός από τους πολιτικούς που συνάντησα είχα τη χαρά να δω και πολλούς Έλληνες που εργάζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι ωραίοι Έλληνες! Αλλά έμαθα και την προσωπική ιστορία τους. Τι πίκρα να ακούς για την Ελλάδα που σκοτώνει τα παιδιά της, για την προσπάθεια του καθενός να συμβάλει στην ανόρθωση αυτού του τόπου, προσπάθεια που την έπνιγαν τόνοι πιστοποιητικών, δικαιολογητικών, εγκρίσεων, επιτροπών, ελέγχων, υπογραφών, πρωτοκόλλων! Τους έδιωξε η προσοδοθηρία, η παρασιτοκρατία και η Λερναία Ύδρα της Δημόσιας Διοίκησης. Θα τους φέρουμε πίσω εμείς! Θα το γκρεμίσουμε και θα το ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή αυτό το σπίτι, ξενιτεμένα αδέρφια μας, για να ρθείτε να μείνουμε μαζί και να δουλέψουμε μαζί για την προκοπή της χώρας που λατρεύουμε.
Μέχρι τότε όμως έχουμε να κάνουμε πολλά βήματα. Το πρώτο είναι να αντιμετωπίσουμε την επιφύλαξη, τη δυσπιστία, την καχυποψία των πολιτών. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κόμμα» τούς σηκώνονται οι τρίχες. Λογικό είναι. Τόσα έχουν δει τα μάτια τους. Ποιοι είναι αυτοί, από πού έρχονται, από πού κρατάει η σκούφια τους, ποιος τους χρηματοδοτεί, ποιος είναι από πίσω... Κανένας δεν είναι από πίσω! Όλοι είμαστε μπροστά, στην πρώτη γραμμή, όλοι βάζουμε από την τσέπη μας, από το υστέρημά μας, για να δώσουμε ζωή στο όνειρό μας! Αλλά για να πεισθείτε, δύσπιστοι φίλοι μας, πρέπει να κάνετε κι εσείς κάτι. Ελάτε, ψάξτε μας, μυρίστε μας, κάντε μας φύλλο - φτερό για να δείτε ότι δεν υπάρχει τίποτε πέρα απ’ ότι φαίνεται. Ψάξτε κι άλλους, συγκρίνατε, αξιολογήστε, ρωτήστε, προβληματιστείτε, αποδεχθείτε, απορρίψτε. Αλλά, πάνω απ’ όλα ενδιαφερθείτε! Υπεύθυνη πολιτική χωρίς υπεύθυνους πολίτες δεν γίνεται. Καλώς ή κακώς, η επανάσταση στις μέρες μας γίνεται με την ψήφο όχι με τη χατζάρα. Αν δεν μπούμε στη Βουλή, δεν θα μπορέσουμε να τους πετάξουμε έξω.
Γι΄ αυτό είμαστε εδώ. Γι΄ αυτό κάναμε κόμμα, όσο κι αν αυτή η λέξη μας φέρνει αναγούλα. Γι’ αυτό ξοδέψαμε άπειρες ώρες σε πήγαινε-έλα στον Άρειο Πάγο και στις εφορίες για να ιδρύσουμε επίσημα κάτι, για το οποίο δεν υπάρχει νομοθεσία. Ναι, δεν υπάρχει νομοθεσία που ορίζει πώς ιδρύεται ένα κόμμα, πώς παίρνει ΑΦΜ, πώς ανοίγει λογαριασμούς. Από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου μας πρότειναν να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι: «ανοίξτε λογαριασμούς στο όνομά σας» μου είπαν, «έτσι γίνεται». Το κόμμα – μαγαζί. Το κόμμα - επιχείρηση. Για να ξεκινήσει η διαφθορά με το καλημέρα! Αυτό το έκτρωμα που έχουμε για Σύνταγμα, φρόντισε να ενδιαφερθεί για την προστασία της αγροτικής ιδιοκτησίας της Μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική, και των Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη (άρθρο 18 παράγραφος 8), αλλά δεν μπόρεσε να γράψει δυο κουβεντούλες για την προστασία του πολίτη από τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος που ονομάζονται, κατ’ ευφημισμόν, κόμματα. Όλη κι όλη η αναφορά του Συντάγματος στα κόμματα είναι τρεις παραγραφούλες του άρθρου 29 που μιλούν κυρίως – για τι άλλο; - για το δικαίωμά τους να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό! Δεν λένε πουθενά βέβαια ότι μπορούν να προεισπράττουν τις επιδοτήσεις μέχρι το 2020, αλλά όταν αρχίσει και γλυκαίνεται η Μαφία από τα παράνομα έσοδα, άντε να τη σταματήσεις μετά.
Όμως, εμείς, κάνουμε αυτό που δεν ξανάγινε. Κι επιμείναμε όλα να είναι διάφανα. Να ξέρει ο καθένας, κάθε στιγμή τι παίρνουμε, τι ξοδεύουμε και πού. Την άλλη κιόλας εβδομάδα θα υπάρχει στο site μας πλήρης αναφορά και για το παραμικρό έξοδο, ώστε όλοι: φίλοι εχθροί, αρχές, να ξέρουν τα πάντα. Δεν έχουμε τίποτε να κρύψουμε. Δεν θέλουμε τίποτε κρυμμένο στη δημόσια ζωή. Η Δημιουργία ξανά δημιουργεί έναν πολιτικό πολιτισμό διαφάνειας από το ξεκίνημά της, αυτόν που θέλει να εγκαθιδρύσει και στο πολιτικό σύστημα.
Κι επειδή το θεσμικό πλαίσιο είναι αυτό που οδηγεί στη διαφθορά και την ακυβερνησία:
• Προτείνουμε την θέσπιση συγκεκριμένης σταθερής ημερομηνίας για την διενέργεια εκλογών οι οποίες θα γίνονται οπωσδήποτε κάθε 4 χρόνια. Έτσι θα σταματήσει η εκλογολογία η οποία στη χώρα μας ξεκινάει αμέσως μετά τις εκλογές! (Παρόμοια διάταξη έχει το Σουηδικό Σύνταγμα).
• Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται σε 200 και εκλέγονται σε μονοεδρικές περιοχές.
• Καθιερώνουμε χρονικό περιορισμό - ανώτατο όριο θητείας 12 ετών. Αν σε 12 χρόνια δεν κατάφερες να κάνεις τίποτε για τη χώρα να πας σπίτι σου. Αν κατάφερες, ετοίμασε άλλους, δώσε ευκαιρίες στους νεότερους.
• Καθιερώνουμε το ασυμβίβαστο της βουλευτικής και της υπουργικής ιδιότητας και, επί τέλους, η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία αποκτούν ανεξαρτησία.
• Κανένας δεν μπορεί να είναι υποψήφιος βουλευτής, αν δεν έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 5 χρόνια εργασίας σε οποιονδήποτε – μη πολιτικό – χώρο. Αυτό σημαίνει ότι θα «στερηθούμε» των υπηρεσιών του φυτωρίου των κομματικών νεολαιών και των ανεπάγγελτων γόνων των πολιτικών «τζακιών». Δεν πειράζει, θα το αντέξουμε.
• Καταργείται η αμοιβή των βουλευτών για συμμετοχή σε επιτροπές. Αυτή είναι η δουλειά τους.
• Καταργείται η βουλευτική ασυλία. Όμως για να μην εμπλέκονται οι βουλευτές σε δικαστικές διαμάχες από π.χ. δικομανείς πολιτικούς τους αντιπάλους, η Βουλή θα έχει τη δυνατότητα να δώσει ασυλία σε βουλευτή κατόπιν αιτήσεώς του, εάν η δικαστική διένεξη έχει πολιτικό χαρακτήρα, ο οποίος θα πρέπει να υποστηριχθεί και να αποδειχθεί από τον αιτούντα βουλευτή και να ψηφιστεί από τα 2/3 του σώματος.
• Απολύονται αμέσως όσοι υπάλληλοι της Βουλής προσλήφθηκαν σε προσωποπαγείς θέσεις (δηλ. σε θέσεις που δημιουργήθηκαν ειδικά γι΄αυτούς, για να βολευτούν, ως συγγενείς και συνεργάτες βουλευτών, χωρίς να υπάρχει οργανική ανάγκη).
• Καταργείται αμέσως οποιαδήποτε σύνταξη χορηγείται λόγω θητείας σε αιρετό αξίωμα. Η ρύθμιση περιλαμβάνει συντάξεις Προέδρων Δημοκρατίας Πρωθυπουργών, Βουλευτών, Δημάρχων, Νομαρχών, Συνδικαλιστικών στελεχών. Πολιτικός δεν γίνεται κάποιος για να εξασφαλίσει χρηματικά οφέλη αλλά για να προσφέρει στη χώρα – άλλωστε η ενασχόληση με την πολιτική είναι προαιρετική! Κατά τη διάρκεια της θητείας, ο εκλεγμένος λειτουργός συνεχίζει να είναι ασφαλισμένος στον φορέα που ήταν και πριν να εκλεγεί. Συνταξιοδοτείται από τον φορέα του στα 65 όπως όλοι οι Έλληνες, χωρίς τα χρόνια του αξιώματος να προσθέτουν κάτι.
Όμως ο αγώνας μας είναι πολυμέτωπος. Από την μια έχουμε τους διεφθαρμένους, από την άλλη τους λαϊκιστές, κι αναμεσά τους μια Ελλάδα τρομαγμένη, απορημένη, χωρίς πυξίδα, μια κοινωνία σμπαράλια, μισοπνιγμένη που είναι έτοιμη να πιαστεί από όποιο σκοινί της πετάξεις κι ας είναι κι αυτό σάπιο που θα τη στείλει ακόμα πιο βαθειά.
Αυτό το σκοινί την τελευταία περίοδο λέγεται αντιμνημονιακή υστερία. Η ανυπαρξία πολιτικής όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησε κομματικούς οπαδούς, ποδοσφαιρικού τύπου, κι όχι υπεύθυνους πολίτες. Η «φασαρία» για το μνημόνιο είναι χαρακτηριστική: είστε υπέρ ή κατά; Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί; Ποιος απ’ αυτούς που ξιφουλκεί κατά του Μνημονίου το διαβασε; Το Μνημόνιο είναι ένα πακέτο 8 εγγράφων: το ίδιο το Μνημόνιο, το τεχνικό μνημόνιο συνεννόησης, η αιτιολογική έκθεση, το σχέδιο νόμου, η σύμβαση χρηματικής διευκόλυνσης, η ειδική έκθεση, η συνοπτική έκθεση αξιολόγησης και η έκθεση του γενικού Λογιστηρίου του κράτους. Ποιος τα διάβασε όλα; Εγώ το έκανα, τώρα, που εκτίθεμαι πολιτικά, για να μπορώ να απαντώ. Χρειάστηκα μία ολόκληρη μέρα. Δεν θα άντεχα να το κάνω, αν δεν είχα ειδικό λόγο. Είναι δυνατόν να απαντήσεις με ναι ή όχι, για ένα κείμενο εκατοντάδων σελίδων, το οποίο μιλάει επί παντός του επιστητού; Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μεγάλο εστιατόριο με 200 πιάτα και σε ρωτάει ο άλλος: ήταν νόστιμος ο κατάλογος;
Το Μνημόνιο έχει σημεία που προφανώς είναι γραμμένα στο «πόδι», έχει διατάξεις που προφανώς είναι ευσεβείς πόθοι (π.χ. έπρεπε η Κυβέρνηση να ανακοινώσει τα βήματα για την μεταρρύθμιση της φορολογικής νομοθεσίας μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου!) αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του περιγράφει μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για την Ελλάδα, πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Το αστείο είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που προβλέπει το μνημόνιο, τα έχουν εξαγγείλει και τα δύο κόμματα στις προεκλογικές τους υποσχέσεις! Το μνημόνιο έχει παραγράφους που αναφέρονται στη μείωση των δαπανών της Δημόσιας διοίκησης, στην εφαρμογή της μηχανογράφησης σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου και της διασύνδεσης μεταξύ τους ώστε να καταργηθεί η ταλαιπωρία του πολίτη, στην εξυγίανση της Υγείας, στην περιορισμό των κομματικών επιδοτήσεων, μέχρι και στην υποχρέωση του κράτους να ελέγχει 200 πόθεν έσχες εφοριακών κάθε χρόνο! Διαφωνεί κανένας; Αλλά το μνημόνιο μάς ενοχλεί γιατί αποδεικνύει τη δική μας γύμνια! Τόσα χρόνια θα έπρεπε να είχαμε φτιάξει το δικό μας μνημόνιο. Θα έπρεπε εμείς να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Ναι, δεν μας αρέσει που οι ξένοι μάς αντιμετωπίζουν ως αναξιόπιστους και απατεώνες αλλά είχε αυτά τα δύο χρόνια η συμπεριφορά των πολιτικών μας κάτι που να μην ήταν και αναξιόπιστο και δόλιο;
Το PSI (για το οποίο πανηγύριζε χθες ο φέρελπις αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, όπως πανηγύριζε και για τις προηγούμενες συμφωνίες, τότε που έβαζε πάτο στο βαρέλι...) είναι μια ανάσα για τις δανειακές μας υποχρεώσεις αλλά, εάν διατηρηθεί η παρασιτοκρατία και δεν γίνουν οι βαθειές μεταρρυθμιστικές τομές που χρειάζεται ο Δημόσιος Τομέας και η Οικονομία, απλώς μεταθέτει τη χρεωκοπία για αργότερα.
Αντί λοιπόν να δούμε το πρόβλημα κατάματα – το αντιπαραγωγικό, δυσκίνητο και διεφθαρμένο δημόσιο, την ανυπαρξία δικαιοσύνης, τη γραφειοκρατία που διώχνει κάθε υποψήφιο επενδυτή, υιοθετήσαμε την προσφιλή μας τακτική: την κατασκευή εχθρών και την εξιχνίαση συνωμοσιών. Η αντίληψη που από την πρώτη στιγμή της κρίσης καλλιεργήθηκε, μεθοδικά και επίμονα, ήταν ότι για όλα φταίνε οι κακές δυνάμεις των δανειστών. «Δεν είναι στις αρχές μας αυτά τα μέτρα» ψέλιζε ο θλιβερός έσχατος Παπανδρέου. Η δήθεν εκβιαζόμενη πολιτική μας ηγεσία, με πόνο ψυχής αλλά, δυστυχώς, με δεμένα τα χέρια, υπέκυπτε την τελευταία, πάντα, στιγμή στις έξωθεν επαχθείς και ύποπτες εντολές, από εθνική ανάγκη. Μόνο και μόνο για να σώσει την πατρίδα! Την ίδια στιγμή, καμώνονταν πως δίνει ηρωικές μάχες χαρακωμάτων, για να περιορίσει τις επιπτώσεις των τιμωρητικών μέτρων, στον ανήμπορο λαό.
Ποιον κοροϊδεύουν; Ποια πραγματική μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία πήραν δύο χρόνια τώρα; Ούτε το ωράριο των φαρμακείων δεν κατάφεραν να απελευθερώσουν. Για να διασώσουν τους κομματικούς τους στρατούς επιτίθενται με λύσσα στη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας: τη μεσαία τάξη και την μικρομεσαία επιχείρηση, ρουφώντας και την τελευταία ικμάδα της, ενώ το πάρτυ των κολλητών και των κουμπάρων συνεχίζεται με όλα τα φώτα αναμμένα. Δεν ζητάει το μνημόνιο οριζόντιες περικοπές. Οι ανόητοι του οικονομικού επιτελείου το προτίμησαν από το να απολύσουν τους λαδιάρηδες και τους αργόμισθους.
Η πολιτική που μας οδήγησε στο μνημόνιο συνεχίζεται - ίδια και απαράλλαχτη!
Μετά την οριστικοποίηση του PSI και την αποτροπή της άμεσης χρεοκοπίας, η Ευρώπη για όσους, μπορούν ακόμη να ακούν, έχει διακηρύξει, σε όλους τους τόνους, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν στον βωμό της μακροημέρευσης του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, είπε και κάτι ακόμη, για πρώτη φορά τόσο ανοικτά και ξεκάθαρα:
"Σίγουρα η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Ελλάδα είναι ακραία. Αλλά θα πρότεινα να μην ξεχνάμε ότι η ελληνική πολιτική για πολλά χρόνια, και το λέω με μετριοπάθεια και ως απλός ξένος παρατηρητής, ήταν η τέλεια λίστα των χειρότερων πρακτικών πολιτικής ανάμεσα στις χώρες μας".
Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο σαφές από αυτό. Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η τελευταία ευκαιρία θα πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό της χώρας και όχι στα συμβούλια κορυφής των Βρυξελλών. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό μας γήπεδο. Και με τους προπονητές της εθνικής καταισχύνης, οι ήττες θα συνεχίζονται σωρηδόν. Πρέπει να αλλάξουμε και προπονητές και στυλ παιχνιδιού.
Το καινούργιο που πρέπει να φέρουμε είναι κάτι πολύ παλιό που, δυστυχώς έχει καιρό να εφαρμοστεί στη χώρα μας: «τ’ αγαθά κόποις κτώνται». Ούτε με δανεικά, ούτε με απάτες, ούτε με τζάμπα μαγκιές.
Βεβαίως οι συγκυρίες είναι δύσκολες, καθώς υπάρχουν τρεις κρίσεις ταυτόχρονα: η διεθνής κρίση του τοξικού καπιταλισμού, η κρίση διακυβέρνησης της Ευρωζώνης και η δική μας, made in Greece. Τι θα κάνει η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ για να βγούμε από αυτή; Το αυτονόητο: από την κρίση βγαίνεις μέσω ανάπτυξης – ανάπτυξη προκαλούν οι επενδύσεις – επενδύσεις γίνονται μόνο σε ένα περιβάλλον σταθερό, με λογική φορολογία, με τη δικαιοσύνη να λειτουργεί και τη Δημόσια Διοίκηση συμπαραστάτη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η Οικονομία δεν είναι, μόνο, αριθμοί. Είναι άνθρωποι. Είναι ψυχολογία. Πολλές φορές είναι αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία: αν οι άνθρωποι πιστέψουν ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, θα κινηθούν περισσότερο, θα ξοδέψουν περισσότερο, θα επενδύσουν περισσότερο και, ναι, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Αν πιστέψουν ότι οι Τράπεζες θα καταρρεύσουν, θα τρέξουν όλοι να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και, ναι, θα καταρρεύσουν.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι με τον όρο «ελεύθερη οικονομία» δεν ενοοούμε την ασύδοτη κερδοσκοπική συμπεριφορά, που από το 1990 και ύστερα μετέτρεψε την παγκόσμια οκονομία σε ένα τεράστιο καζίνο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, πιστεύουμε ότι πρέπει το συντομότερο δυνατόν να τεθούν νέοι ρυθμιστικοί κανόνες, ώστε η παρασιτική οικονομία των τοξικών παραγώγων να μην στραγγαλίσει εντελώς την οικονομία της παραγωγής (η οποία ήδη εμφανίζει έντονα δείγματα ασφυξίας).
Το ζητούμενο είναι ένα μετακαπιταλιστικό μοντέλο που να βάζει νέους όρους στο οικονομικό «παιχνίδι». Όμως, καθώς η οικονομία είναι πλέον παγκοσμιοποιημένη, αυτοί θα πρέπει να τεθούν και να ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα - είναι κυρίως πολιτικό.
Ως ελεύθερη οικονομία ορίζουμε την οικονομία χωρίς τις στρεβλώσεις που προέρχονται από συντεχνιακά προνόμια που αποκτώνται μέσω πολιτικών μηχανισμών. Το κράτος είναι ο εγγυητής της εφαρμογής των κανόνων. Δεν είναι επιχειρηματίας. Δεν είναι «συνεταίρος». Δεν είναι, πολύ περισσότερο, αντίπαλος του ιδιώτη. Η σχέση κράτους - ιδιωτικής οικονομίας μπορεί να παραλληλιστεί με το back office και το front office μιας εταιρείας. Οι μεν βοηθούν τους δε ώστε να έχουν όσο δυνατόν περισσότερες πωλήσεις, διότι από αυτές πληρώνονται όλοι. Μπορούμε να φανταστούμε το τμήμα marketing μιας εταιρείας να ζητάει μίζα από τους πωλητές για να τους δώσει τα έντυπα προώθησης των προϊόντων της;
Αν λοιπόν οι πολίτες αυτής της χώρας μας δώσουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε τις ιδέες μας, από την επόμενη κι΄ όλας μέρα των εκλογών:
• α. Καταργούμε τον ανόητο και αναχρονιστικό Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων των 18.000 σελίδων και τον αντικαθιστούμε με νέο, μόνιμο για τα επόμενα 10 τουλάχιστον χρόνια, φορολογικό νόμο 30 σελίδων με ενιαίο φορολογικό συντελεστή 15% σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (Κύπρου, Βουλγαρίας, Τουρκίας).
• Εγκαθιστούμε πληροφορική σε όλη τη δημόσια διοίκηση, για διαγραφή «με μία κίνηση» της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς συγχρόνως, καθώς ο πολίτης δεν θα έρχεται σε προσωπική επαφή με τον υπάλληλο – όλα θα γίνονται με υποβολή στοιχείων ηλεκτρονικά.
• Με μικρούς και δίκαιους φορολογικούς συντελεστές μπορείς πια να επιβάλλεις δρακόντειες ποινές για τη φοροδιαφυγή - κατά το αμερικανικό πρότυπο. Επίσης: παγιδεύουμε τους υπόπτους και δίνουμε ασυλία σε όποιον καταγγείλει χρηματισμό κρατικού λειτουργού.
• Καθιερώνουμε την υποχρέωση του κράτους για οικονομικό απολογισμό και εφαρμόζουμε πλήρη διαφάνεια σε κάθε ευρώ που ξοδεύει το Δημόσιο. Κάθε δαπάνη, κάθε δημόσιου φορέα, θα αναρτάται στο διαδίκτυο.
• Αναμορφώνουμε εκ βάθρων τη φορολογική φιλοσοφία ώστε οι φόροι να εισπράττονται εκεί που επενδύονται. Ενισχύουμε δηλαδή κατά το ελβετικό πρότυπο τις τοπικές κοινωνίες οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τις προτεραιότητες και το ύψος των φόρων που θα πληρώνουν, ενώ θα είναι εύκολο για τους πολίτες να δουν πού πήγαν τα χρήματά τους.
Η Ελλάδα έχει τόσο πλούτο: στο έδαφος, στο υπέδαφος, στις θάλασσες, στον αέρα, μα πάνω απ’ όλα στην ευφυία και στις δεξιότητες των ανθρώπων της. Η δημιουργικότητα του Έλληνα έχει τόσο βάναυσα συμπιεστεί που μόλις το περιβάλλον καθαρίσει από τα παράσιτα, η παραγωγική μας μηχανή θα τιναχτεί μπροστά σαν πύραυλος.
Επειδή όμως τον τελευταίο καιρό όλες οι συζητήσεις για την αναμόρφωση της Ελλάδας αφορούν την οικονομία, θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ στην άλλη προϋπόθεση της εθνικής μας αναγέννησης: την Παιδεία.
Η Παιδεία ήταν η πρώτη που χρεωκόπησε - από τη δεκαετία του 80. Όλες οι άλλες χρεωκοπίες: αξιών - ηθική - πολιτισμική - αισθητική -οικονομική ήταν φυσικό επακόλουθο.
Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί η Παιδεία, η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον της χώρας, θα πρέπει να έχει πολιτικό προϊστάμενο και να αλλάζει κατεύθυνση και σύστημα κάθε φορά που αλλάζει ο Υπουργός. Εξ ορισμού, ο σωστός σχεδιασμός στην Παιδεία γίνεται με ορίζοντα δεκαετιών και γενεών – ενώ ο κομματικός Υπουργός Παιδείας σχεδιάζει με ορίζοντα – στην καλύτερη περίπτωση - τις επόμενες εκλογές. (Συνήθως «σχεδιάζει» με ορίζοντα την επόμενη δημοσκόπηση.) Η ένταξη της Παιδείας στα... πεδία των μικροκομματικών συμφερόντων ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.
Προτείνουμε λοιπόν η Παιδεία να χαράσσεται (και να διοικείται) από 7μελή επιτροπή «σοφών» στην οποία θα συμμετέχουν διακεκριμένοι Έλληνες πνευματικοί άνθρωποι, καθηγητές, διανοούμενοι, οι δύο εκ των οποίων θα πρέπει να είναι καθηγητές σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης ή/και των ΗΠΑ, για να μεταφέρουν συνεχώς στην επιτροπή τον «αέρα» της διεθνούς εμπειρίας.
Υπουργός Παιδείας θα είναι ο Πρόεδρος της Επιτροπής, η θητεία του οποίου θα ορίζεται από την ίδια την επιτροπή. Ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας θα έχει «τεχνικές» αρμοδιότητες, οικονομικού και διοικητικού χαρακτήρα.
Οι πρώτοι 7 «σοφοί» θα επιλεγούν με διακομματική απόφαση. Η Βουλή θα μπορεί να αλλάξει την σύνθεση της επιτροπής με απόφαση των 2/3 του σώματος.
Το σημαντικότερο είναι ο επανακαθορισμός των ΣΤΟΧΩΝ κυρίως της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σήμερα αντιμετωπίζονται ως ένας προπαρασκευαστικός θάλαμος για την ανώτατη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πορεία: αμόρφωτοι και άναρθροι νέοι, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίοι, ανιστόρητοι, απαίδευτοι, ανάγωγοι και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη. Την κριτική τους σκέψη και την φιλομάθεια, την αντίληψη δηλαδή ότι η μάθηση είναι αυταξία και όχι σώνει και καλά εργαλείο για να «βγάζεις λεφτά», το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα την εξοβελίζει από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου.
Ο νηπιαγωγός και ο δάσκαλος της στοιχειώδους εκπαίδευσης είναι, για μας, το πιο σημαντικό λειτούργημα σε μια κοινωνία. Θα έπρεπε οι κορυφαίες προσωπικότητες ενός τόπου να διδάσκουν στα δημοτικά σχολεία. Άρα στόχος μας είναι η ποιοτική και οικονομική αναβάθμιση του ρόλου τους. Η επιλογή των δασκάλων και των νηπιαγωγών θα εστιάζεται σε στοιχεία προσωπικότητας, μεταδοτικότητας, συναισθηματικής ευφυΐας, και όχι μόνο σε θέματα γνωστικής επάρκειας.
Χρειαζόμαστε μια Παιδεία, που από την πρώτη μέρα στο σχολείο αποσκοπεί στο να αναθρέψει ενσυνείδητους και ευσυνείδητους ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, με κριτική σκέψη, εξοπλισμένους με γνώσεις από όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων (γλώσσα, ιστορία, θετικές επιστήμες, βιολογία, ψυχολογία, φιλοσοφία, κ.ο.κ.) και με δεξιότητες απαραίτητες για τη μελλοντική τους εξέλιξη αλλά και για το ρόλο τους, ως ψηφοφόροι. Είναι δυνατόν να καλείται ο πολίτης να ψηφίσει για θέματα που έχουν άμεση συνάρτηση με τις οικονομικές επιστήμες και να μην έχει διδαχθεί τίποτε για το πώς λειτουργεί η διεθνής οικονομία, το τραπεζικό σύστημα, οι αγορές χρήματος; Να μην ξέρει τίποτε από την οικονομική ιστορία, το κραχ του 1929, τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την πετρελαϊκή κρίση, την χρεωκοπία της Αργεντινής;
Το σχολείο δεν είναι «φάμπρικα» απολυτηρίων. Δεν χρειάζεται όλοι να πάνε στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο. Είναι όμως απαραίτητο, τελειώνοντας την τρίτη Γυμνασίου και αποφασίζοντας για το μέλλον τους, να είναι εφοδιασμένοι, όλοι ανεξαιρέτως, με τα στοιχειώδη και απαραίτητα γνωστικά, κοινωνικά και ηθικά εργαλεία για να επιλέξουν την πορεία τους.
Ένα τεράστιο λάθος ήταν η αποσύνδεση της παιδείας από την κοινωνική και ηθική αγωγή. Ο «Ελληνάρας», δεν προέκυψε γενετικά, αλλά από την απουσία της Παιδείας. Ασφαλώς, σήμερα η κοινωνική και ηθική αγωγή δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξαναεφαρμοστεί όπως η παλιά ηθικοπλαστική κατήχηση, αλλά σε ένα νεωτερικό πλαίσιο με εστίαση στην έννοια της ελληνικότητας, στην ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό όφελος, και στον διάλογο των γενεών και των πολιτισμών.
Η γλώσσα μας, το ουσιωδέστερο συστατικό της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και της εθνικής μας συνοχής, έχει περάσει από τόσους διδακτικούς πειραματισμούς εις βάρος πάντοτε των νέων, που σήμερα τελειώνουν ακόμη και το ελληνικό πανεπιστήμιο με ένα λεξιλόγιο που με βία υπερβαίνει τις 500 λέξεις, χωρίς να μπορούν να γράψουν στοιχειωδώς ορθογραφημένα. Χρειαζόμαστε μια καθαρή και χτενισμένη νέα ελληνική, χωρίς τους μαλλιαρούς πειραματισμούς του ’80 που μας δυναστεύουν έως σήμερα, όπου η γραμματική το συντακτικό και κυρίως η ετυμολογία θα διδάσκονται από νωρίς. Η ετυμολογία είναι η ιστορία των ιδεών ενός τόπου, η φλέβα που μας ενώνει με τις βαθύτερες ρίζες μας. Αν δεις τη θάλασσα γεμάτη πλαγκτόν, και σκεφτείς ότι είναι μάλλον μια αγγλική λέξη, έχασες μια ιστορία 3000 ετών. Γιατί το πλαγκτόν προέρχεται από το ρήμα «πλάζομαι» = «περιπλανιέμαι», καθώς μια δύναμη με πάει μια εδώ και μια εκεί. «Πλάγχθη επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσεν» λέει ο Όμηρος για τον «πολύπλαγκτο Οδυσσέα.» Μαθαίνοντας το, στον λαμπυρισμό της νυχτερινής θάλασσας, ακούς την ηχώ του Ομήρου! Δεν θα είναι η ίδια θάλασσα, ποτέ πια! Αν ξέρεις ότι «δημιουργώ» σημαίνει παράγω έργο για τον Δήμο, αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι οι δραστηριότητές μας να ωφελούν τους άλλους.
Είναι επίσης απαραίτητη η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, χωρίς τα αρχαία είναι αδύνατον να μιλήσεις σωστά τα νέα, ή να έχεις συνείδηση των όσων λες. Αν ένα παιδί σήμερα δεν μπορεί να κατανοήσει τον Καβάφη ή τον Παπαδιαμάντη, αυτό οφείλεται στην παιδευτική μας ένδεια και στο ότι κάναμε τα παιδιά πειραματόζωα στις πολιτικές μας συγκρούσεις για το γλωσσικό ζήτημα.
Θα θεμελιώσουμε λοιπόν την ΠΑΙΔΕΙΑ στις έννοιες της εξωστρέφειας, της αριστείας και της αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες.
Η εξωστρέφεια ενσωματώνει την δυνατότητα προσαρμογής της εκπαίδευσης λαμβάνοντας υπ’ όψιν μεταβλητά κοινωνικά, δημογραφικά, γεωγραφικά ή ποιοτικά κριτήρια. Συμβάλλει επίσης στην αρμονική ένταξη των νέων στο διεθνές περιβάλλον, υπερνικώντας τάσεις απομονωτισμού και φοβικά σύνδρομα. Η εκπαιδευτική πολιτική πρέπει να είναι ενημερωμένη και εναρμονισμένη με τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο.
Η αριστεία επιβραβεύει τους ικανούς, τους δημιουργικούς, τους άξιους και τους καινοτόμους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, και τους υποστηρίζει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι ιδιαίτερων ικανοτήτων. Όποια κοινωνία στο όνομα ενός ισοπεδωτικού λαϊκισμού δεν το αναγνωρίζει, απλώς τους διώχνει και τις ικανότητές τους τις αξιοποιούν άλλες κοινωνίες. Στην Παιδεία που σχεδιάζουμε, οι ταλαντούχοι εντοπίζονται, αξιοποιούνται, προωθούνται και ανταμείβονται. Επανιδρύονται τα πρότυπα σχολεία, ώστε η δωρεάν Παιδεία υψηλού επιπέδου να δημιουργεί και πρότυπα ανθρώπων του πνεύματος, του ήθους και της καλλιέργειας. Επειδή τα κριτήρια της πρόσβασης στα πρότυπα σχολεία είναι αμιγώς ποιοτικά, κοινωνικές, φυλετικές, οικονομικές ή άλλες διακρίσεις καταργούνται στην πράξη.
Η αξιολόγηση ήταν το πρώτο θύμα της εκπαιδευτικής λαίλαπας του ΠΑΣΟΚ. Θα την επαναφέρουμε σε όλες τις βαθμίδες! - και στους εκπαιδευτικούς ατομικά αλλά και στις σχολικές μονάδες με στόχο τη μέτρηση του βαθμού στον οποίο το εκπαιδευτικό σύστημα επιτυγχάνει τους σκοπούς του.
Φυσικά πάντα υπάρχει ο φόβος ότι ένα σύστημα αξιολόγησης μπορεί να έχει ελαττώματα, ο αξιολογητής μπορεί να ευνοήσει τον φίλο, τον γνωστό, τον συγγενή... Όμως, αυτά τα θέματα έχουν λυθεί στις περισσότερες χώρες με ασφαλιστικές δικλείδες, όπως αξιολόγηση αξιολογητών, αξιολόγηση από υφιστάμενους, γονείς, αλλά και από μαθητές. Υποστηρίζουμε ότι ένα σύστημα αξιολόγησης με τις όποιες αδυναμίες του είναι απείρως καλύτερο από την παντελή έλλειψη αξιολόγησης.
Ενισχύουμε τις σχολικές δραστηριότητες σε εξωσχολικούς χώρους, ώστε να καλλιεργούν την έννοια του ενεργού πολίτη και της αγάπης προς την κοινωνία, και τα παιδιά να συνδέσουν τις γνώσεις τους με τη ζωή, να πάρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που η ζωή θέτει και να ζήσουν το πείραμα στη φυσική του διάσταση.
Αναδεινύουμε την αξία όλων των εκπαιδευτικών κατευθύνσεων. Μέχρι σήμερα, η κυρίαρχη αντίληψη διέκρινε τα επαγγέλματα σε όσα είχαν αυξημένο κοινωνικό κύρος, και σε επαγγέλματα δεύτερης, τρίτης κ.λπ. κατηγορίας. Αυτές οι ιδεοληψίες αποτυπώνονταν και στην εκπαίδευση. Σε μια λειτουργική κοινωνία δεν χρειαζόμαστε μόνο δικηγόρους και γιατρούς. Αντιθέτως: χρειαζόμαστε πολύ λιγότερους από τους υπάρχοντες! Χρειαζόμαστε ικανούς τεχνικούς πολλών ειδικοτήτων που θα έχουν και γνώσεις και επαγγελματικό κύρος πιστοποιημένο από ένα αντίστοιχο πλαίσιο σπουδών. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός στην Ελλάδα είναι εξοργιστικά ανεπαρκής. Οι νέοι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι τα όνειρά τους είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και η προσπάθειά τους ήταν μάταιη, όταν είναι πλέον αργά και αφού έχουν εξαντλήσει όλη τους την ενέργεια. Τι νόημα έχει κάποιος να σπουδάζει αρχαιολογία ή κοινωνιολογία όταν οι πιθανότητες να εργαστεί στο αντικείμενό του είναι μηδαμινές; Ή, για να μιλήσουμε και για τις «ιδιωτικές σπουδές», πού θα παίξουν οι εκατοντάδες νέοι που αποφοιτούν κάθε χρόνο από τις Θεατρικές Σχολές; Αν υπολογίσουμε και τους οικονομικούς πόρους που σπαταλά η ελληνική οικογένεια για μια επένδυση που θα αποτύχει – και επαγγελματικά και ψυχικά - τότε η ανάγκη για σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό γίνεται επιτακτική.
Προφανώς λοιπόν η ενημέρωση των μαθητών για τις δυνατότητες επαγγελματικής σταδιοδρομίας μέσα από την κάθε επιστήμη πρέπει να είναι ένα βασικό αγαθό παρεχόμενο με άρτιο τρόπο. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν μπορεί να είναι ένα «ορφανό» μάθημα που κάποιος πρέπει να αναλάβει, αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία που από πολύ νωρίς, από το δημοτικό, θα αντιλαμβάνεται τις ιδιαίτερες ικανότητες κάθε μαθητή και θα τον βοηθάει να τις αναπτύξει.
Δημιουργούμε κύκλο παιδαγωγικών σπουδών για κάθε επιστήμονα που θέλει να διδάξει. Το ότι κάποιος π.χ. τέλειωσε Φυσικός δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα είναι και καλός καθηγητής Φυσικής. Άλλο θέμα η κατοχή της γνώσης, και άλλο η ικανότητα μετάδοσής της. Ένας επιστήμονας, επομένως, για να εργαστεί ως εκπαιδευτικός θα πρέπει να έχει πάρει και μεταπτυχιακή ειδικότητα, του παιδαγωγού, η οποία θα απαιτεί συγκεκριμένο κύκλο σπουδών, προσαρμοσμένο στην αρχική του ειδικότητα.
Καθώς σε πολλά σχολεία, οι Έλληνες μαθητές είναι μειοψηφία, ο ρυθμός της διδασκαλίας σήμερα συνήθως ακολουθεί τις δυνατότητες των αλλοδαπών μαθητών που έχουν ελλιπή γνώση ή και πλήρη άγνοια της γλώσσας. Έτσι οι Έλληνες μαθητές καθυστερούν στην εξέλιξή τους και χάνουν το ενδιαφέρον τους, ενώ η τάξη κάθε άλλο παρά... τάξη διαθέτει. Αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Λύση δεν είναι η «γκετοποίηση» των σχολείων, αλλά η δημιουργία προπαρασκευαστικών τάξεων 1-2 ετών αποκλειστικά για αλλοδαπούς που θα μαθαίνουν τη γλώσσα, ώστε να μπορέσουν να γίνουν αποδεκτοί και από τους Έλληνες μαθητές, αφού δεν θα είναι η αιτία να υποβαθμίζονται οι δικές τους σπουδές.
Φυσικά, αναθεωρούμε το άρθρο 16 του Συντάγματος. Είναι απόλυτα θεμιτή η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα βοηθήσει, μέσω της άμιλλας που θα αναπτυχθεί, και τα δημόσια πανεπιστήμια.
Διασυνδέουμε τις σπουδές με τη διεθνή έρευνα, την παραγωγική οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Η έρευνα, εκτός από μηχανισμός παραγωγής γνώσης είναι και βασικός μοχλός ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου.
Αναδεικνύουμε τις ανθρωπιστικές σπουδές σε τομέα προτεραιότητας. Ιδρύουμε Κέντρο Ανθρωπιστικών Ερευνών με έμφαση στη γλώσσα, τον πολιτισμό, την τέχνη και την φιλοσοφία, όπου θα παρέχονται παγκοσμίου επιπέδου εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Αν δεν αναδειχθεί η Ελλάδας σε παγκόσμιο κέντρο των Ανθρωπιστικών Σπουδών, ποια χώρα είναι άξια να το κάνει αυτό;
Ξανακάνουμε τις σπουδές... σπουδές και όχι φυτώριο κομματικών στελεχών. Κάθε κομματική δραστηριότητα σε χώρους Εκπαίδευσης θα σταματήσει. Είναι η μάστιγα και το όνειδος της Ανώτατης Εκπαίδευσής μας. Σε ποια πολιτισμένη χώρα λειτουργούν κομματικές νεολαίες μέσα στα Πανεπιστήμια με δικαιώματα, μάλιστα, κράτους εν κράτει; Όποιος μαθητής ή φοιτητής θέλει να ενταχθεί σε κόμμα, να πάει στην κομματική οργάνωση της γειτονιάς του. Μέσα στα πανεπιστήμια, τα κόμματα δεν έχουν καμμία δουλειά, δεν χρησιμεύουν στην ελεύθερη διακίνηση της σκέψης, αλλά στον εγκλεισμό και στην περιχαράκωσή της πίσω από κομματικά κιγκλιδώματα.
Φυσικά, καταργούμε πλήρως κάθε έννοια Πανεπιστημιακού ασύλου. Η διακίνηση των ιδεών γίνεται στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια πια, χωρίς κανένα εμπόδιο και κανένας δεν διώκεται για τις απόψεις του. Οι μόνοι χώροι στους οποίους, αν εκφράσεις τις ιδέες σου, κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα είναι, σήμερα, οι χώροι των Πανεπιστημίων.
Καταργούμε τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές των πρυτανικών αρχών και απαλλάσσουμε την Πανεπιστημιακή κοινότητα από το καρκίνωμα της παράνομης δοσοληψίας καθηγητών - φοιτητών (σου δίνω τα θέματα – με ψηφίζεις;) που έχει καταβαραθρώσει το ηθικό κύρος όλων των πλευρών και εθίζει τους πάντες στη διαφθορά. Ο φοιτητής πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει - όχι για να το διοικήσει.
Δείχνουμε μηδενική ανοχή στις καταλήψεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι καταλήψεις υποβαθμίζουν το δημόσιο σχολείο, βανδαλίζουν τον δημόσιο χώρο και πλήττουν τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Οι καταλήψεις αντιμετωπίζονται με αστυνομική επέμβαση, σύλληψη των καταληψιών και παραπομπή τους στο αυτόφωρο. Η καταστροφή η ή ρύπανση των χώρων διδασκαλίας θεωρείται... αυτό που είναι, δηλαδή καταστροφή δημόσιας περιουσίας και πληρώνεται από τους καταστροφείς ή τους κηδεμόνες τους. Φυσικά, εφαρμόζονται οι νόμοι και ως προς τις ποινικές ευθύνες.
Ένας άλλος σημαντικός τομέας της σύγχρονης παιδείας είναι η διά βίου μάθηση - τρόπος ζωής στη σημερινή πραγματικότητα των συνεχών εξελίξεων και των ραγδαίων αλλαγών σε όλους τους τομείς. Σε ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται, ανταγωνιστικός είναι εκείνος που προσαρμόζεται: ως άτομο, ως κοινωνία, ως έθνος. Δεν το κάναμε ποτέ. Όσα προγράμματα επιμόρφωσης εφαρμόσαμε, τα θεωρούσαμε ένα ακόμα «τρυκ» για να έχουν κάποιοι διδάσκοντες ένα μικρό επιπλέον εισόδημα και κάποιοι συμμετέχοντες ένα τυπικό αποδεικτικό συμμετοχής, συχνά χωρίς καμμία συμμετοχή.
Όμως η διά βίου μάθηση δημιουργεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Κάθε άλλη οπτική είναι καταδίκη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μη εφαρμογής αυτής της λογικής και ταυτόχρονα αντιπαραγωγικού και ανήθικου χειρισμού είναι η περίπτωση των τυπογράφων:
Το 1980, όταν η φωτοστοιχειοθεσία καταργούσε την κλασική τυπογραφία με τις πλάκες μολύβδου, οι τυπογράφοι έκαναν λουδητική απεργία, εναντίον της τεχνολογικής αλλαγής! Ήταν κάτι καταφανώς παράλογο! Οι εκδότες δεν ήταν δυνατόν να υποχωρήσουν. Μετά από απεργία 2 εβδομάδων, τη «λύση» βρήκε το κράτος (εις βάρος των φορολογούμενων): συνταξιοδότησε τους τυπογράφους πολλοί από τους οποίους ήταν τότε 30 – 35 ετών! Από το 1980 δηλαδή και μετά πληρώναμε συντάξεις σε νεότατους ανθρώπους γιατί κανείς δεν σκέφτηκε (ή δεν θέλησε να σκεφτεί) ότι υπάρχει και άλλος δρόμος: της εκπαίδευσης στις νέες τεχνολογίες.
Για τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! η επιμόρφωση δεν είναι «πάρεργο» της Παιδείας, αλλά βασικός πυλώνας της – ιδιαίτερα όσον αφορά στις ικανότητες των Δημοσίων Υπαλλήλων και στη σχέση τους με τις νέες τεχνολογίες.
Δεν έχω τον χρόνο και δεν έχετε την αντοχή να αναφερθώ σε όλα τα θέματα στα οποία οι θέσεις μας είναι ολοκληρωμένες και σε βάθος. Θα έπρεπε να μιλάω σαν τον Κάστρο, 7 ώρες. Μπορείτε να μας ρωτήσετε τηλεφωνώντας στο 211 800 5665. Μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα της «Δημιουργίας ξανά». Ή, ακόμα καλύτερα, μπορείτε να μας συναντήσετε για να μιλήσουμε για την κοινή μας Ελλάδα.
Γιατί πια, ο πολιτικός του μέλλοντος δεν θα είναι ένας Αη Βασίλης που έρχεται κάθε 4 χρόνια κουβαλώντας αυξήσεις, παροχές και επιδόματα. Θα είναι κάποιος σαν κι εμάς, μέσα από μας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που θα νιώθει τον Πολίτη και θα πασχίζει ώστε όλοι να έχουν ευκαιρίες να προκόψουν. Ο επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που θα δημιουργεί και θα δίνει ευκαιρίες, όχι συντάξεις. Οι πολιτικοί του μέλλοντος είμαστε εμείς. Κι ο ηγέτης της νέας Ελλάδας είναι το κοινό μας όραμα, το κοινό μας χτυποκάρδι, οι κοινές μας αγωνίες.
Χωρίς μεσάζοντες της πολιτικής. Απλά, καθημερινά, ανθρώπινα. Έτσι όπως κουβεντιάζουμε κι όπως βρισκόμαστε για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Έτσι όπως γέρνουμε ο ένας στον ώμο του άλλου. Με τις αξίες που μας βοήθησαν να επιβιώσουμε τόσες χιλιάδες χρόνια. Με την Ελληνική λεβεντιά, την Ελληνική περηφάνεια, το Ελληνικό φιλότιμο.
Αλλά με τα μάτια μας στην μεγάλη μας οικογένεια, την Ευρώπη.
Θάνος Τζήμερος
Πρώτη εκδήλωση της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ στη Θεσσαλονίκη
Ολυμπιακό και Αθλητικό Μουσείο, 20-11-2011
https://youtu.be/ZV4h2GYL1KI
Κάτι, αλήθεια, συμβαίνει εδώ. Κάποια αλήθεια συμβαίνει εδώ. Κάτι πλούσιο και παράξενο - σαν τις ψυχές μας που επιμένουν να ανθίζουν μέσα στα χαλάσματα.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από μια άλλη Κυριακή που με πολλή ορμή κι άλλα τόσα ερωτηματικά ξεκινούσαμε αυτή την πορεία. Ήταν 23 Οκτωβρίου στον ΔΑΝΑΟ, ετοιμαζόμουν να ανέβω στο μικρόφωνο και κάποιος από τους πρώτους συνεργάτες μού πέταξε την ιδέα: Στο πάνελ, μου λέει, μη βάλεις εμάς. Ζήτησε να έρθουν κάποιοι από κάτω – από την πλατεία.
Έτσι κι έγινε. Κι όταν αυτοί οι άγνωστοι άρχισαν να μιλούν, διαπιστώσαμε ότι ο ένας είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο μαζί με τον έφηβο γιο του ειδικά για να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Κι όταν μίλησε, και είπε ότι δεν ήταν δυνατόν να λείψω από αυτή τη συνάντηση γιατί τι θα πω αύριο στον γιο μου όταν με ρωτήσει «τι έκανες τη στιγμή που η Ελλάδα κατέρρεε;» κάτω, ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούσαν, ήταν κι ένας άλλος, που είχε δίπλα στην θέση του τη βαλίτσα, γιατί ήρθε στον ΔΑΝΑΟ κατευθείαν από το σταθμό του τραίνου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρξαν άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να κάνουν περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα πήγαινε – έλα μόνο και μόνο για να είναι εκεί. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ είχε πολύ, αλλά ωραίο δρόμο μποστά της.
Οι δύο αυτοί πρωτοπόροι του Βορρά, ο Γιάννης Αφούρας και ο Βασίλης Δρακονταειδής δεν είναι πια οι μόνοι φίλοι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ! στη Θεσσαλονίκη. Όπως βλέπω ο σπόρος που μετέφεραν μαζί τους από εκείνη την πρώτη συνάντηση ρίζωσε εδώ για τα καλά.
Όμως η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! έχει και μια άλλη ρίζα στη Θεσσαλονίκη, που την αναφέρω για πρώτη φορά. Ήταν πριν από αρκετούς μήνες, όταν τυχαία κάνοντας ζάπινγκ έπεσα στην τηλεόραση, στη ΝΕΤ νομίζω, σ’ ένα ντοκυμαντέρ για μια οικογένεια σιδεράδων της Θεσσαλονίκης. Παραγωγοί, κυρίως, σκεπαρνιών. Καμάρωσα ελληνική λεβεντιά, ευφυϊα, μεράκι, ήθος, όλα αυτά που μας κράτησαν ως έθνος, και που βαλθήκαμε σε μια γενιά να τα αποκαθηλώσουμε. Οικογένεια Κουσίδη: παππούς - γιος – εγγονός. Τι να πρωτοθαυμάσεις! Την ευρηματικότητα στην παραγωγή, την τρυφεράδα με την οποία η μια γενιά συμπαραστέκονταν στην άλλη, ή τη σχέση του παραγωγού με τον αποδέκτη του προϊόντος του. «Μ΄αυτό το σκεπάρνι» έλεγε ο μεσήλικας πια γιος, «ο μάστορας που θα το αγοράσει, θα βγάζει το ψωμί του, θα θρέφει την οικογένειά του. Είναι δική μου ευθύνη να του δώσω το καλύτερο εργαλείο».
Αισθάνθηκα βαθειά εκτίμηση και σεβασμό για την Ελλάδα του μόχθου αλλά και του πνεύματος: κάθε χτύπημα στο πυρωμένο σίδερο εμπεριείχε όλη τη σοφία και τις αξίες της φυλής μας. Και ωρίμαζε μέσα μου η ιδέα πως αυτή η χώρα έχει πολύ ατόφιο μέταλλο στην ψυχή της, και αρκεί μια σφυριά απ’ τον καθένα μας, απ’ όσους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, για να πάρει μορφή το όραμά μας.
Δεν έκανα αυτή την αναφορά για να απονείμω κάποια εύσημα, όσοι τα αξίζουν δεν τα χρειάζονται άλλωστε, αλλά διότι καθώς διαβάζουμε αναλύσεις για έξοδο από την κρίση σε 10 ή σε 20 χρόνια, ξεχνάμε έναν αστάθμητο παράγοντα: την ελληνική ψυχή. Αυτή που κάνει την απόσταση Θεσσαλονίκη - Αθήνα μια γκαζιά, γιατί κάτι την άγγιξε, κάτι της μίλησε. Αυτή που προτίμησε να χάσει τη σημερινή ξεκούραση, την εκδρομή, το χουζούρεμα στον καναπέ για να είναι σήμερα εδώ - ακόμα κι αν το κίνητρο είναι ένα μείγμα περιέργειας, δυσπιστίας, ελπίδας, προσμονής, επιφύλαξης κι ό,τι άλλο θέλετε.
Γιατί ένα από τα μεγάλα λάθη μας ήταν πως πιστέψαμε ότι ο μικρόκοσμός μας θα μας παρείχε ασφάλεια και ποιότητα. Tο μόνο που χρειάζεται το κακό για να επιτύχει, είναι οι ευπρεπείς να μείνουν αδρανείς.
Κι έτσι αφήναμε πεδίο ελεύθερο στους «άλλους» σε κείνους που η ενασχόληση με τα κοινά είχε συγκεκριμένο στόχο και …πλούσιο περιεχόμενο. Όμως είδαμε ότι η ασφάλεια της ιδιωτικότητας αποδείχθηκε παγίδα – γιατί, τι να σου κάνει ένα σπιτάκι, έστω και καλοφτιαγμένο, σε μια πλαγιά βουνού που γκρεμίζεται ολόκληρη;
Γι΄αυτό είμαστε εδώ. Για να πολεμήσουμε μαζί. Ας συστηθούμε.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ έχει λιγότερο από έναν μήνα ζωή – αλλά αν και πολιτικό βρέφος ήδη έμαθε όχι μόνο να περπατάει αλλά και να τρέχει. Πλέον έχει μερικές χιλιάδες μέλη.
Κάθε μέρα γνωριζόμαστε μεταξύ μας, τώρα γνωριζόμαστε, και εγώ τουλάχιστον νιώθω ότι παίρνω γερές δόσεις συμπυκνωμένης αισιοδοξίας και δύναμης. Νέα παιδιά, φοιτητές, νέοι επιστήμονες, επαγγελματίες με σπουδές, με ουσιαστική μόρφωση, με ευγένεια, με γνώσεις, με όρεξη, συναντηθήκαμε όπως τα πουλιά στα ξερονήσια που θα γεννήσουν. Το ξερονήσι λέγεται Ελλάδα. Αλλά εμείς κουβαλάμε το αυγό της καινούργιας ζωής.
Σαν να είχαμε συνεννοηθεί από χρόνια, σαν να κάναμε παρέα από χρόνια, ανταμώνουμε - φίλοι που έχουν την ίδια λαχτάρα στο μυαλό τους. Και μην πείτε ότι η λαχτάρα και οι προθέσεις δεν αρκούν. Οι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία είναι 60% ψυχολογία και 40% αριθμοί. Σε μας είναι 100%! Ο Έλληνας έχει πάντα την ικανότητα για το καλύτερο. Αλλά ένα πολιτικό σύστημα που δημιούργησε εκατομμύρια συνενόχους για να μην ασχολούνται με τους μεγάλους ενόχους, αυτή την ικανότητα την στραπατσάρισε και την πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.
Όμως, ως εδώ. Αυτό το σύστημα έχει καταρρεύσει. Οι τελευταίες του κινήσεις με εκείνη την απίστευτη εβδομάδα που ψάχναμε πρωθυπουργό στις μικρές αγγελίες, εκείνες οι μέρες του πιο κατάπτυστου πολιτικού αμοραλισμού, που μας διέσυραν στα πέρατα του κόσμου, ήταν οι τελευταίοι σπασμοί του, καθώς συντρίβεται κάτω από το βάρος των ανομιών του. Μια άλλη Ελλάδα έχει σηκώσει τα μανίκια και είναι έτοιμη για την αναγέννηση.
Πρέπει να βιαστούμε. Δεν έχουμε καθόλου χρόνο.
Κάθε μέρα η οικονομία αιμμοραγεί. Ήδη οι άνεργοι φτάνουν στο 1.200.000. Ο ένας στους τρεις είναι μακροχρόνια άνεργος, βρίσκεται δηλαδή εκτός αγοράς εργασίας για τουλάχιστον 12 μήνες. Είναι πολύ δύσκολο πια να βρείς δουλειά αν τη χάσεις...
Και το χειρότερο: οι έξι στους δέκα εγγεγραμμένους ανέργους ανήκουν στη καλύτερη παραγωγική ηλικία, από 30 έως 54 ετών.
Από το 2009 μέχρι σήμερα 1600 περίπου Έλληνες αυτοκτόνησαν, από αίτια που στη συντριπτική τους πλειοψηφία σχετίζονται με την οικονομική δυσπραγία. Σήμερα, αυτή την όμορφη ηλιόλουστη μέρα, δύο κατά μέσον όρο συνάνθρωποί μας θα βάλουν τέλος στη ζωή τους γιατί δεν βλέπουν να μπαίνει τέλος στο σπιράλ θανάτου της οικονομικής ύφεσης.
Ταυτόχρονα, μια άλλη αιμορραγία έχει πάρει διαστάσεις γενοκτονίας: τα καλύτερα μυαλά, οι πιο προικισμένοι Έλληνες, νέοι επιστήμονες και επαγγελματίες που το κράτος και οι οικογένειές τους επένδυσαν χιλιάδες ευρώ στις σπουδές τους έχουν φύγει ή ετοιμάζονται να φύγουν από αυτό το κολαστήριο.
Και τι κάνει η οικουμενική, πια, κυβέρνηση γι’αυτό; Καταθέτει έναν προϋπολογισμό που θα τον ζήλευε κι ο Ιονέσκο κι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Έναν προϋπολογισμό που προβλέπει έκρηξη ανεργίας στο 17% το 2012, συνέχιση και ένταση της ύφεσης που την τοποθετεί πολύ αισιόδοξα στο -2,8%, μείωση των επενδύσεων κατά 4%, περιορισμό της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 4,1% και τελικά καινούργιο δημοσιονομικό έλλειμμα, με τα οφέλη του κουρέματος υπολογισμένα, πάνω από 11,5 δις! Απίστευτο.
Όμως, μέσα σ’ αυτόν τον ζόφο, που μόνο στο άκουσμά του νιώθεις σύγκρυο, ο Υπουργός Οικονομικών ανακάλυψε μεγάλη αύξηση φορολογικών εσόδων: 6,1 %! με 217% αύξηση της φορολογικής επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας. Ο Σταύρος Δήμας, μη έχοντας ξεκαθαρίσει αν είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, και χωρίς να φανταστεί ότι ως Υπουργός Εξωτερικών θα πάει κάποια στιγμή να αντικρύσει και να πείσει τους ομολόγους του, τον χαρακτήρισε προϋπολογισμό με πολλές αβεβαιότητες!
Καμμία αβεβαιότητα δεν έχει ο προϋπολογισμός: Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επιμονή των κοινοβουλευτικών συμμοριών εξουσίας στη διατήρηση των προνομίων της κομματικής νομεκλατούρας θα μας οδηγήσει σε απόλυτη ένδεια και θα αποτελειώσει τον ήδη βαριά τραυματισμένο παραγωγικό ιστό της χώρας.
Μην έχετε καμμία αμφιβολία. Η κομματική Μαφία θα επιτίθεται ληστεύοντας τα πάντα – και μη δίνοντας λογαριασμό για τίποτε. Γι’ αυτούς πάντα λεφτά θα υπάρχουν – τα δικά μας.
Και σαν αν μην τρέχει τίποτε, διαβάζουμε ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ βγήκαν ξανά στη γύρα για δανεικά, για να βουλώσουν τις τρύπες της ενδοκομματικής τους σπατάλης – εκεί κι αν μιλάμε για όργιο ρουσφετιού! Αν και έχουν ήδη πάρει δάνεια, και τα δύο κόμματα μαζί, 280 εκατομμύρια ευρώ, πάλι κατάφεραν να μην έχουν «μία»! Κι επειδή στέρεψαν οι συνήθεις πηγές χρηματοδότησής τους, δηλαδή η Αγροτική, την οποία έχουν από καιρό χρεωκοπήσει, η Εθνική και καναδυό ακόμα τράπεζες, βρήκαν γεμάτο ταμείο στην Τράπεζα Αττικής, που τους έδωσε έναν χουβαρντάδικο μποναμά με εγγύηση την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό μέχρι το 2019, δηλαδή πάλι από τα δικά μας χρήματα τα οποία – το έχουμε ξαναπεί - είναι 15 φορές περισσότερα από τον μέσο όρο της χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών κομμάτων για τον ίδιο αριθμό ψήφων. Δηλαδή ενώ για κάθε ψήφο στις εκλογές ένα ευρωπαϊκό κόμμα παίρνει κατά μέσο όρο 0,7 ευρώ, οι δικοί μας αποδείχθηκαν ανοιχτοχέρηδες στους εαυτούς τους – νομοθέτησαν να παίρνουν 10 ευρώ ανά ψήφο!
Το απίστευτο είναι ότι η Τράπεζα Αττικής υπολόγισε την εγγύηση με τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. στις εκλογές του 2009: 43% το ένα 33% η άλλη. Μα, θα ρωτήσετε, κανένας από την Τράπεζα Αττικής δεν διαβάζει δημοσκοπήσεις που δείχνουν κάθετη πτώση και των δύο κομμάτων στο λιγότερο απ’ το μισό της εκλογικής τους δύναμης; Φυσικά και διαβάζουν! Άρα;
Ο γρίφος λύνεται αν συνυπολογίσετε δύο στοιχεία: ότι κουμάντο στην Τράπεζα Αττικής κάνει το Ταμείο των Μηχανικών, κι ότι η απελευθέρωση των αμοιβών των μηχανικών είναι ένα από τα θέματα που είναι ακόμα ανοιχτά στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Τη συνέχεια εύκολα την αντιλαμβάνεστε...
Δεν μπορώ να μη ρωτήσω κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη λογική και κυρίως όσους θα μας ακούσουν έξω από αυτή την αίθουσα: Θα προσλαμβάνατε ποτέ έναν απατεώνα, σπάταλο, ανεύθυνο και χρεωκοπημένο ως λογιστή για να εξυγιάνει τα οικονομικά του σπιτιού σας ή της επιχείρησής σας; Γιατί το κάνετε για την Ελλάδα;
Αγαπητοί φίλοι,
Στις επόμενες εκλογές θα κριθεί η ύπαρξη αυτής της χώρας. Ουσιαστικά τα κόμματα θα είναι δύο: αυτοί που θέλουν να αλλάξει η Ελλάδα κι αυτοί που επιδιώκουν να λεηλατήσουν και το τελευταίο ευρώ που η παραγωγική οικονομία δίνει από το υστέρημά της.
Το πρώτο κόμμα έχει συντριπτική πλειοψηφία στην κοινωνία, ακόμα και σε κείνουνς που δεν ξέρουν πώς ακριβώς θα προκύψει αυτή η αλλαγή. Το δεύτερο έχει πλειοψηφία στους μηχανισμούς εξουσίας. Στο χέρι μας είναι, κυριολεκτικά, με το όπλο της ψήφου να τους σαρώσουμε. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! θα κατέβει στις εκλογές ως πολιτικός φορέας, είτε αυτόνομα είτε σε συνεργασία με άλλες υγιείς δυνάμεις με τις οποίες μας συνδέει το ίδιο όραμα.
Ήδη οι Δημοκρατικοί, ένα σημαντικό από πλευράς στελεχών αλλά και δεξαμενής ψηφοφόρων κόμμα ενώθηκαν μαζί μας.
Ο στόχος μας είναι να φτάσει το μήνυμα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΞΑΝΑ σε όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες κυρίως εκτός διαδικτύου δεδομένου ότι ο χρόνος μέχρι τις εκλογές, ακόμα κι αν δεν γίνουν τον Φεβρουάριο, είναι περιορισμένος. Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε γνωστό το πολιτικό μας στίγμα το οποίο με δυο λόγια είναι το εξής:
Είμαστε ένα κίνημα ενεργών Πολιτών, στο οποίο συμμετέχουν άνθρωποι από όλες τις τάξεις και τις ηλικίες, πανεπιστημιακοί καθηγητές, επιχειρηματίες, στελέχη, επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες και άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι – ναι, υπάρχει και αυτό το είδος - που ονειρεύονται ένα σύγχρονο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη.
Δεν κοιτάμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Κοιτάμε μπροστά. Οι «ταμπέλες» πέθαναν. Άλλωστε ποτέ δεν σήμαιναν κάτι. «Αριστεροί», «δεξιοί» και «σοσιαλιστές» μία ιδεολογία είχαν: την παρασιτοκρατία. Απευθυνόμαστε σε όλους τους νοήμονες και δημιουργικούς Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικού παρελθόντος - σε όσους θέλουν να μείνουν και να δουλέψουν σ΄ αυτόν τον τόπο.
Είμαστε ανοιχτοί σε όσους μοιράζονται το πάθος μας για μια Ελλάδα που θα προκόψει με οργάνωση και δουλειά, ακόμα κι αν στο παρελθόν είχαν εγκλωβιστεί σε ατελέσφορους πολιτικούς σχηματισμούς. Σε καμμία περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται να λειτουργήσουμε ως «πλυντήριο» πολιτικών που υπηρέτησαν το πελατειακό κράτος και τη διαφθορά και την τελευταία στιγμή προσποιούνται τους ανανήψαντες.
Ο στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την Αξιοκρατία, τη Δικαιοσύνη και την Ασφάλεια, να πυροδοτήσουμε την ανάπτυξη το ταχύτερο δυνατόν, εφαρμόζοντας την μόνη συνταγή επιτυχίας που θα ξαναδώσει ελπίδα και προοπτική σε όλους και κυρίως στις στρατιές των ανέργων.
Την συνταγή δεν την ανακαλύψαμε εμείς: είναι αυτή που πέτυχε όπου εφαρμόστηκε, από την Ιρλανδία που ξαναβρήκε ήδη τον βηματισμό της, μέχρι την Τουρκία της τελευταίας δεκαετίας που - μην το ξεχνάτε – ήταν σε χειρότερη από εμάς κατάσταση.
α) απλό, σταθερό φορολογικό σύστημα με ενιαίο φορολογικό συντελεστή ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (με κατάργηση του διαστροφικού Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων) β) πλήρη μηχανογράφηση της Δ. Διοίκησης για διαφάνεια και εξάλειψη της διαφθοράς, γ) περιορισμό του κράτους σε ρόλο επόπτη των κανόνων του παιχνιδιού στην οικονομία, γενναία μείωση της κρατικής σπατάλης με απόλυση των αργόμισθων και όσων διορίστηκαν από το παράθυρο και όχι με οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων δ) άρση όλων των αγκυλώσεων στην αγορά εργασίας και άνοιγμα όλων των επαγγελμάτων ε) λογοδοσία του κράτους για το πώς ξοδεύει και το τελευταίο ευρώ που παίρνει αφαιμάσσοντας πλέον τον πολίτη.
Είχαμε πει στην πρώτη συγκέντρωση στην Αθήνα, ότι υπάρχουν δύο σενάρια – το δύσκολο και το εφιαλτικό. Το δύσκολο είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, το εφιαλτικό είναι αυτό που ζούμε – το οποίο δεν είναι ούτε χτίσμο του νέου, ούτε λίφτινγκ του παλιού. Είναι ένας βασανιστικός αργός θάνατος, ο οποίος απομακρύνει ακόμα περισσότερο την πιθανότητα κάποτε να βγούμε απ’ αυτό το τούνελ.
Το δύσκολο είναι και το πιο απλό, που όμως έχει να αντιμετωπίσει μια 35άχρονη πλύση εγκεφάλου αριστερίστικου μεσσιανισμού, δεξιάς κουτοπονηριάς και σοσιαλιστικής θολούρας που λίγο πολύ απέκτησε προγεφυρώματα στο μυαλό των περισσοτέρων. Πώς κρίνετε ας πούμε τον συλλογισμό: θέσεις εργασίας δημιουργούν οι επενδύσεις και τις επενδύσεις τις δημιουργούν οι επενδυτές και οι επενδυτές το κάνουν αυτό για το κέρδος. Θα πρέπει λοιπόν να διευκολυνθούν στο να έχουν κέρδος γιατί αλλιώς ανάπτυξη γιοκ! Εμείς ήδη δεχθήκαμε επιθέσεις, φραστικές προς το παρόν, γι΄αυτή τη «φασιστική» τοποθέτηση!
Όμως οι ξένοι δεν ασπάζονται τις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής μας. Και κάνουν τις δικές τους εγγραφές. Θέλετε να μάθετε πόσοι ξένοι επενδυτές θα έρθουν το 2012; Υπάρχει τρόπος να το βρείτε!
Πληκτρολογήσετε στο google τις λέξεις αρχαία Ελλάδα (ancient Greece). Θα βρείτε 15,5 εκατ αναφορές. Πληκτρολογήστε τη λέξη Acropolis: 17,5 εκατ. αναφορές – εκεί συμπεριλαμβάνονται και οι ομώνυμες ταβέρνες που έχουν ανοίξει οι συμπατριώτες μας απανταχού της γης: 5-6 εκτομμύρια είναι μόνο αυτές! – ο Ζορμπάς έρχεται δεύτερος σε αναγνωρισιμότητα! Δοκιμάστε τώρα να πληκτρολογήσετε Ελληνική διαφθορά (Greek corruption): 20.800.000 εμφανίσεις - τη φάγαμε την Ακρόπολη με τις ταβέρνες μαζί - Ελληνικό χρέος (Greek dept) 40.200.000! Ανεβήκαμε! Το ελληνικό χρέος απασχολεί τη διεθνή κοινότητα 3 φορές περισσότερο από όσο η αρχαία Ελλάδα. Για να δούμε και τις αναφορές στην χρεωκοπία: Greek bankruptcy 127.000.000 αναφορές! Μέσα σε 2 χρόνια η κυβέρνηση του θεριακλή με το πιστόλι στο τραπέζι – και το άσφαιρο βλέμμα - κατάφερε να απασχολήσει τον κόσμο 10 φορές περισσότερο από όσο ολόκληρη η αρχαία Έλλάδα με την dream team των μεγάλων Δημιουργών! Έχουμε ακόμα απορίες σχετικά με το πόσοι ξένοι θα έρθουν να επενδύσουν;
Αν θέλετε κάτι πιο χειροπιαστό, να πούμε κι ένα άλλο παράδειγμα. Ξέρετε ότι ο συνεδριακός τουρισμός είναι το φιλέτο των τουριστικών εσόδων για κάθε χώρα. Η Ελλάδα έχει όλες τις προδιαγραφές για να διαπρέψει σ΄αυτόν τον τομέα. Όμως, το 2010 το κέντρο της Αθήνας έκλεισε 496 φορές από διαδηλώσεις, κάηκε 5-6, ενώ τα πλοία ήταν καθηλωμένα από διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, τα αεροδρόμια αποκλεισμένα από ταξιτζήδες και τα κεντρικά πολυτελή ξενοδοχεία σε συνθήκες πολιορκίας. Αποτέλεσμα: συνεχώς ακυρώνονται συνέδρια στη χώρα μας και το ενδιαφέρον για το 2012 είναι εξαιρετικά υποτονικό. Οι ξένοι μας στέλνουν μηνύματα: «η επιθυμία μας, λένε, για διοργάνωση συνεδρίων και εκδηλώσεων στην Ελλάδα παραμένει ζωντανή, αλλά θα περιμένουμε να επανέλθει η ηρεμία στην καθημερινή ζωή της χώρας σας».
Ηρεμία; Συγκριτικά μόνο! Διότι από το 1980 έως σήμερα έγιναν στην Ελλάδα από τις συντεχνίες του Δημοσίου 5250 απεργίες με συνολικό κόστος στην οικονομία 123 δισ. ευρω, το ένα τρίτο περίπου του χρέους. Τους τελευταίους μήνες οι "απεργίες" και οι διαδηλώσεις εστειλαν στην ανεργία 55.000 εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι φτάσαμε στην 90η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της ανταγωνιστικότητας σύμφωνα με έρευνα του World Economic Forum, λιγότερο ανταγωνιστικοί από γειτονικές χώρες όπως η Ρουμανία, η Αλβανία και το FYROM, αλλά και από την Μποτσουάνα, τη Γουατεμάλα και τον Λίβανο! Φυσικά είμαστε μακράν οι τελευταίοι στην ΕΕ των 27!
Κανένας δεν τόλμησε να προτείνει καν απαγόρευση των διαδηλώσεων. Εμείς το θεωρούμε εκ των ων ουκ άνευ. Θεωρούμε ότι οι πλατείες ανήκουν στους διαβάτες που πάνε στη δουλειά τους, στους περιπατητές, στα παιδιά και στις μανάδες. Θες να μιλήσεις στο κομματικό σου κοινό; Θα κλείσεις έναν χώρο, ένα ξενοδοχείο, ένα θέατρο ένα γήπεδο και θα τα πείτε εκεί – με δική σας ευθύνη. Ούτε στο Σύνταγμα ούτε στην πλατεία Αριστοτέλους. Θες να διαδηλώσεις; Κάντο έξυπνα! Τι νόημα έχει να κλείνεις δρόμους, αφού κανένας δεν θα είναι εκεί για σε δει; Πολύ ευχαρίστως, εσείς οι ματαιωμένοι διαδηλωτές ελάτε στην κρατική τηλεόραση, στο δελτίο ειδήσεων και εκφράστε τις θέσεις σας. Να σας ακούσουμε, να εκτεθείτε, να διαπιστώσουμε το ειδικό βάρος της σκέψης, του λόγου, των επιχειρημάτων σας και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Άλλωστε, την τηλεοπτική κάμερα δεν επιδιώκετε τελικά; Ελάτε κατευθείαν στο studio! –Αφήστε όμως την κοινωνία να ηρεμήσει! Το δύσκολο λοιπόν είναι να επιδιώξεις κατ΄αρχήν να ισχύσουν τα αυτονόητα, αυτά που υπάρχουν στο μυαλό όλων.
Όπως είναι προφανές ο αγώνας μας είναι διπλός. Από τη μια θέλουμε να επικρατήσουν οι απόψεις μας γιατί αυτές μπορούν να προσφέρουν ανάπτυξη, κι από την άλλη επιδιώκουμε να εγκαθιδρυθεί στη χώρα ένας πολιτικός πολιτισμός που σέβεται την οπτική του άλλου, που υπακούει στην άποψη της πλειοψηφίας, που προκρίνει τις συμβιβαστικές λύσεις παρά τη στείρα άρνηση, που θεωρεί ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν είναι καθόλου κακό πού και πού να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, που ξέρει να διαλέγεται και να καταλήγει σε σύνθεση απόψεων.
Φαίνεται ότι τα ίδια πράγματα επιζητούν, πάρα - μα πάρα πολλοί Έλληνες. Και μην ρωτήσετε πόσες ψήφους αθροίζουν. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει η Ελλάδα ένα αξιοσέβαστο ευρωπαϊκό κράτος, όπου πολλές οικογένειες Κουσίδη θα χαίρονται να δημιουργούν. Ναι, η εμπιστοσύνη στο νέο, που ακόμα δεν έχει γεννηθεί, θα χτιστεί σιγά - σιγά. Όμως φαίνεται ότι οι πόνοι της γέννας έχουν ήδη αρχίσει...
Θάνος Τζήμερος
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ – η πρώτη δημόσια εμφάνιση
Κινηματογράφος «ΔΑΝΑΟΣ», 23-10-2011
https://youtu.be/Bho3TRsD23s
Όπως σε μια γη ξεραμένη και στέρφα, μετά από χρόνια και χρόνια αναβροχιάς, με τα σωθικά της σκισμένα από τη δίψα, ξαφνικά μαζεύονται τα σύννεφα και πέφτουν οι πρώτες σταλαγματιές, και μετά κι άλλες, και νοτίζει ο αέρας από τη μυρωδιά της ζωής κι οι σταλαγματιές γίνονται μικρά ρυάκια που ξεκινάν δειλά, σχεδόν σαν να μην το πιστεύουν - και ανταμώνουν στο διάβα τους – και δυναμώνει η ροή τους – κι ανοίγουν οι ουρανοί και πια, ναι, είναι αλήθεια ότι η εποχή άλλαξε - και όπου πριν θάνατος, τώρα δύναμη αναζωογόνησης, κι όπου πριν ερημιά τώρα βλαστάρια που φυτρώνουν και δημιουργία και ελπίδα και χαρά - έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε τη μικρή μας ροή, απ’ την πηγή που έσωσε ο καθένας μας στην ψυχή του, για να βρεθούμε εδώ, στην πρώτη συνάντηση αυτής της ομάδας, να γίνουμε ποτάμι και να στείλουμε ένα μήνυμα - παφλασμό που θα ακουστεί από αυτή την αίθουσα στα πέρατα του κόσμου:
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ!
Γιατί υπάρχει και μια «άλλη» Ελλάδα. Της σκέψης και του λόγου. Του μόχθου και της παραγωγής. Του πολιτισμού και της αξιοπρέπειας. Κι είμαστε πολλοί. Πολλοί περισσότεροι από όσο φαίνεται.
Ήταν συγκίνηση κι έκπληξη, καθώς αυτή η ομάδα μεγάλωνε, να διαπιστώνουμε πόσοι Έλληνες σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, πόσοι πιστεύουμε στις ίδιες αξίες. Σαν μέλη μιας φυλής που σκόρπισε κυνηγημένη, χρόνια, από ορδές βαρβάρων και τώρα ξανασμίγει. Πάντα πολλοί είμασταν. Αλλά, δεν είχαμε μερίδιο φωνής. Γιατί δεν κλείναμε δρόμους και λιμάνια, δεν κάναμε καταλήψεις, δεν σπάζαμε μάρμαρα, δεν κραυγάζαμε σαν αφιονισμένοι στα τηλεπαράθυρα. Ούτε κανονίζαμε μπίζνες με το γκουβέρνο. Πάντα η αξιοπρέπεια είχε ένα ντεσαβαντάζ: πώς να αντιπαρατεθείς με τη χυδαιότητα, χωρίς να μιμηθείς τα όπλα της; Πώς να πείσεις για την ανάγκη συνεννόησης και αλληλεγγύης, όταν το μόνο που ακούγεται στην αγορά είναι οι πολεμικές κραυγές των ανόητων και οι στρεψόδικες αγορεύσεις των απατεώνων; Πώς – κι αυτό είναι το πιο δύσκολο – εσύ εγώ, ο άλλος να συγκρουσθούμε με ένα σύστημα που λειτουργεί με τους κανόνες και τις πρακτικές της μαφίας και απολαμβάνει, φυσικά, τα ανάλογα έσοδα;
Δεν είναι εύκολο αυτό που ξεκινάμε. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η πατρίδα μας είναι σε κώμα - και ο ελληνικός λαός, απελπισμένος, αλαφιασμένος, με τα μάτια κατεβασμένα σαν δαρμένο σκυλί, κατακερματισμένος σε φυλές που η κάθε μία είναι έτοιμη να κατασπαράξει τις άλλες για να κρατήσει έστω και ένα ευρώ από όσα μέχρι σήμερα νέμονταν. Η απόλυτη σήψη.
Σήμερα οι ισχυροί της Ευρώπης αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς. Η ετυμηγορία τους μικρή σημασία έχει πλέον. Όπως και να το ονομάσουν, κούρεμα, μιζανπλί, χρεωκοπία, πιστωτικό γεγονός, η Ελλάδα για μια ακόμα φορά στην ιστορία της θα γίνει ένα ταπεινωμένο προτεκτοράτο που θα εξαρτάται από τη διεθνή εποπτεία για τα προς το ζην. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν φάρσα, αλλά σαν μεγαλύτερη τραγωδία.
Κι ενώ και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας στέκεται έντρομος μπροστά σ’ αυτό που βλέπει να έρχεται, οι ηγέτες μας συναγωνίζονται σε ανοησία και σε μικρότητα. Ο «Γιωργάκης» και ο «Αντωνάκης», με τα υποκοριστικά, όχι οικειότητας αλλά υποτίμησης, που τους προσέδωσε ο λαός, ανεπαρκείς, μικρόνοες και μικρόψυχοι, είναι οι θλιβερές φιγούρες που η Ιστορία θα συνδέσει με τα έσχατα όρια της παρακμής μας. Μαζί τους και οι ομιλούντες σκελετοί του σταλινικού μουσείου, οι κατ’ επάγγελμα και εκ του ασφαλούς επαναστάτες, οι κοινοβουλευτικοί μπαχαλάκηδες, η πιο ακραία συντήρηση που όλα αυτά τα χρόνια πολέμησε με λύσσα κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια.
Η διακομματική συμμορία που λυμαίνεται ό,τι παράγει με κόπο ένα τμήμα αυτής της χώρας, δεν υπάρχει περίπτωση να αυτοεξυγιανθεί. Αντιθέτως, ξέρει πολύ καλά ότι όσο πιο πολύ ευτελίζεται, τόσο περισσότερο περιχαρακώνει τα συμφέροντά της. Διότι, ποιος εμπνευσμένος και ικανός άνθρωπος μπορεί να ανασάνει μέσα στη μούχλα των κομματικών διαδρόμων; Ποιος αντέχει να συγχρωτίζεται με ανόητους, να συναλλάσσεται με κομπιναδόρους, να συστρατεύεται με αυτόν τον θλιβερό θίασο απατεώνων και γραφικών που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συγκροτούν τους κομματικούς μηχανισμούς;
Ακόμα και την υπέρτατη πράξη δημοκρατικής ευθύνης και ελέγχου – τις εκλογές – τις έχουν μετατρέψει σε ένα κακόγουστο τσίρκο. Το ίδιο σκετς, από τους ίδιους κλόουν, παίζεται 35 χρόνια τώρα. Μεγαλόπνοα προγράμματα τυπωμένα σε ακριβά έντυπα, καλογυρισμένα τηλεοπτικά διαφημιστικά, πληρωμένα όλα από τη δική μας τσέπη, με παροχές, παροχές, παροχές. Και μετά, η γνωστή «ατάκα»: «παραλάβαμε καμένη γη». Η οποία, όμως, ώ του θαύματος, γίνεται Γη της Επαγγελίας για τους κουμπάρους, τους κολλητούς, τους γιους και τις κόρες των εθνοπατέρων. Για τους υπόλοιπους, στάχτη και μπούρμπερη. Κι ας βλέπουν ότι τα χειροκροτήματα αραιώνουν και οι θεατές αποχωρούν και η κερκίδα αδειάζει και οι κραυγές αποδοκιμασίας πυκνώνουν. Αυτοί εκεί στο ίδιο εμετικό νούμερο: εσείς φταίτε - όχι εσείς – όχι εσείς – όχι εσείς.
Το εκλογικό σώμα, πάντα πιο ώριμο από τους ταγούς του, στέλνει μηνύματα. Καταλληλότερος πρωθυπουργός ο Κανένας! Η αποχή στο ύψη! Δεν σας θέλουμε! Ξε-κου-μπι-στεί-τε! Ανταπόκριση; Μηδέν! Κανένα ηχητικό κύμα διαμαρτυρίας δεν μπορεί να δονήσει το απονεκρωμένο χοντρόπετσο τύμπανο του πολιτικού ωτός. Τι θα κάνουμε;
Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να τους σαρώσουμε! Η Ελλάδα της μεταπολιτευτικής Μαφίας πρέπει να ισοπεδωθεί και στη θέση της να χτίσουμε ένα δυτικοευρωπαϊκό κράτος, παραγωγικό και αξιοσέβαστο.
Είναι δύσκολο; Πάρα πολύ! Όμως οι συγκυρίες για πρώτη φορά είναι με το μέρος μας. Η Ε.Ε. δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο μια κακοφορμισμένη πληγή στο μαλακό της υπογάστριο. Οι απάτες των γαλαζοπράσινων γκάγκστερς έγιναν γνωστές στα πέρατα του κόσμου, τα greek statistics πέρασαν στη διεθνή ορολογία, και ο «λαός», αυτός που τόσα χρόνια κουνούσε τις σημαιούλες και παρακαλούσε για έναν διορισμό, έχει, σε μεγάλο βαθμό, αντιληφθεί την τραγωδία στην οποία οδηγήθηκε.
Αν δεν δημιουργηθεί τώρα ένα κίνημα ανθρώπων της παραγωγικής οικονομίας, πότε θα δημιουργηθεί;
Πρέπει να αλλάξουν όλα και να αλλάξουν γρήγορα - με δύο κύρια ζητούμενα: τη Δικαιοσύνη και την Ανάπτυξη.
Η Δικαιοσύνη είναι το ανοσοποιητικό σύστημα μιας κοινωνίας. Η δική μας πάσχει από AIDS και βρίσκεται χρόνια σε κώμα. Κι επειδή η φύση αντιπαθεί το κενό, τη θέση της κατέλαβε μια θεσμοποιημένη πλέον ανομία, σε όλα τα επίπεδα. Της οικονομικής χρεωκοπίας προηγήθηκε η ηθική μας χρεωκοπία. Τι προκάλεσε όμως την ηθική χρεωκοπία; Επιτρέψτε μου να επιμείνω σ΄ αυτό, γιατί οι λόγοι που οδήγησαν έναν περήφανο λαό σε καταισχύνη δεν είναι μεταφυσικοί.
Η ηθική δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας μιας κοινωνίας, με μακροπρόθεσμη προοπτική. Η ανηθικότητα είναι κοντόφθαλμη. Όμως, κάθε άνθρωπος – όπως και κάθε έμβιο όν - έχει στα γονίδιά του έναν βασικό μηχανισμό επιβίωσης, που επιδιώκει το μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τη μικρότερη δυνατή ενέργεια. Και εδώ, ξανασυναντάμε την έννοια του κράτους-εκμαυλιστή. Το κράτος κόβει και μοιράζει χαρτιά, αυτό βάζει τους όρους του παιχνιδιού.
Θες να βρεις μια δουλειά. Ποια διαδικασία έχει μικρότερη κατανάλωση ενέργειας; Να σπουδάζεις, να κάνεις μεταπτυχιακά, να στέλνεις βιογραφικά, να περνάς από interviews, κι όταν προσληφθείς να έχεις κάθε μέρα την αγωνία του στόχου, το άγχος της συνεχούς εκπαίδευσης, του ανταγωνισμού, τον κίνδυνο της απόλυσης; Ή να πας στον βουλευτή και να του πεις «από την οικογένειά μας έχεις 5 ψήφους (μετράμε και τη γιαγιά με το Αλτσχάιμερ) θα με διορίσεις»; Προφανώς η δεύτερη! Ούτε συγκρίνεται! Ποια διαδικασία έχει μικρότερη κατανάλωση ενέργειας; Να καλλιεργείς έναν χρόνο τα χωράφια με όλον τον κόπο και τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται ή να κλείνεις 5 μέρες την εθνική στο ύψος της Βιοκαρπέτ με τσίπουρα και μπάρμπεκιου;
Ο μετρ της διαστροφής των εννοιών, Πάγκαλος, αν θυμάστε, σε μια συζήτηση σε ένα βρετανικό κολλέγιο έλεγε «τι νομίζετε ότι γυρνάν οι βουλευτές στα καφενεία λέγοντας ποιος θέλει να τον διορίσω; - είναι οι διεφθαρμένοι πολίτες που πάνε και παρακαλάν τους βουλευτές για έναν διορισμό!» Ναι, αγαπητέ, έτσι είναι. Αλλά γιατί μας κόψατε τη διήγηση στο καλύτερο; Γιατί δεν μας λέτε κι οι βουλευτές τι απαντούν; Το κόβουν μαχαίρι – «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!»; Ή συναινούν; Οι βουλευτές σας, αυτοί που εποπτεύετε, τι απαντούν; Εσείς, προσωπικά, τι απαντούσατε σ’ αυτή την πρόταση στην μακρά περίοδο «προσφοράς» σας στον τόπο;
Μόλις τώρα, οι πολιτικοί μας αστέρες ανακάλυψαν ότι για όλα έφταιγε το πελατειακό κράτος. Και το λένε με μία φυσικότητα! Τι είναι το πελατειακό κράτος; Ένα είδος πολιτεύματος; Έχουμε δηλαδή Προεδρευόμενη, Προεδρική και Πελατειακή Δημοκρατία; Το πελατειακό κράτος είναι ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΚΛΟΠΗ! Παίρνεις μέσω της φορολογίας τα χρήματά μου για να μου προσφέρεις υπηρεσίες κι εσύ τα δίνεις στον κομματικό σου στρατό, αγοράζοντας την επανεκλογή σου. Είναι έγκλημα του κοινού ποινικού κώδικα! Αναγνωρίζεις λοιπόν ότι υπήρξε πελατειακό κράτος; Πες μας ονόματα! Ποιοι διόριζαν - ποιους διόριζαν. Και όλοι σας, κατευθείαν στο σκαμνί!
Η ηθική παρακμή, λοιπόν, την οποία φορτώνουμε στην κοινωνία είναι ακόμα ένα κρατικό υποπροϊόν. Η διάχυση της ανομίας διευκολύνεται από το ότι όλες οι παράνομες ή ανήθικες πράξεις έχουν και ένα ποσοστό δίκιου. Αν μιλήσεις με τον αστυνομικό που χρηματίζεται για να κάνει τα στραβά μάτια στην παρανομία, θα σου αραδιάσει ένα κατεβατό επιχειρημάτων: τον μισθό πείνας, τον κίνδυνο κάθε μέρα για τη ζωή του, τις βρισιές που ακούει από κάθε επαναστάτη του καναπέ, τη βεβαιότητα ότι όλοι τα παίρνουν - εγώ θα το παίζω άγιος; Και σε έναν βαθμό έχει δίκιο!
Αν μιλήσεις με τον φοροφυγά, με τον αυθαίρετο οικιστή, με τον εργαζόμενο που τα παίρνει μαύρα, με τον εργοδότη του εργαζόμενου που τα δίνει μαύρα, με τον γιατρό που παίρνει το φακελάκι αλλά χειρουργεί 12 ώρες τη μέρα με μισθό μικρότερο από αυτό ενός ελεγκτή του ΟΣΕ, όλοι έχουν και ένα ποσοστό δίκιου.
Έτσι όμως Δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν έχεις πού να στηριχθείς. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουμε τη βεβαιότητα ότι κάποιοι κάπου σχεδιάζουν το επόμενο κύμα λεηλασίας του δημόσιου χρήματος, κάποιοι ετοιμάζουν τα ΦΕΚ για να διορίσουν παράνομα στο χρεωκοπημένο δημόσιο τις κουνιάδες τους, τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους - αυτή τη στιγμή που μιλάμε! Αυτό το πάγιο συναίσθημα – το ότι ζω σε ένα κράτος ανομίας, στο οποίο κάνουν συνέχεια πάρτυ οι κουμπάροι και οι διαπλεκόμενοι και οι καταπατητές κι εγώ είμαι ο ηλίθιος της υπόθεσης - αμβλύνει τις αντιστάσεις μας, τροφοδοτεί με επιχειρήματα την ανομία, και μας οδηγεί στην ηθική και στην οικονομική καταρράκωση.
Δεν υπάρχει προεκλογική εξαγγελία, που να μην περιλαμβάνει την πάταξη της φοροδιαφυγής. Πιστεύει, αλήθεια κανείς ότι, αν όλα αυτά τα χρόνια οι φόροι είχαν πληρωθεί μέχρι δεκάρας, δεν θα είχαμε πρόβλημα; Θα είχαμε πολύ μεγαλύτερο! Διότι οι υπάλληλοι της βουλής θα ήταν 10.000 και θα έπαιρναν 24 μισθούς, ο Άκης θα είχε αγοράσει και την Ακρόπολη και οι συνδικαληταράδες της ΔΕΗ θα πήγαιναν διακοπές στα νησιά Μπόρα-Μπόρα, με την προσωπική τους μασέζ, όλα πληρωμένα από μας.
Η φορολογική συνείδηση δημιουργείται όταν ανάμεσα στον πολίτη και στο κράτος υπάρχουν σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού και ειλικρίνειας.
Η διαφθορά υποθάλπει τη φοροδιαφυγή, ώστε να υπάρξει μαύρο χρήμα για τις πληρωμές των επίορκων δημόσιων λειτουργών. Ο φαύλος κύκλος σπάζει μόνον όταν σταματήσει το Κράτος να τον τροφοδοτεί. Όταν μάθει να σέβεται τον μόχθο του πολίτη, όταν αξιοποιεί και το τελευταίο ευρώ που εισπράττει, κι όταν αποδίδει λογαριασμό για το πώς διαχειρίστηκε τα χρήματά μας, τότε δικαιούται να πει: Εγώ είμαι εντάξει. Εσύ;
Μου έκανε εντύπωση, όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ζούσα στη Γερμανία, το πώς οι Έλληνες μετανάστες ακολουθούσαν με ευλαβική προσήλωση τον κώδικα κυκλοφορίας. Σταματούσαν «κόκκαλο» στις διαβάσεις των πεζών, δεν κορνάριζαν μόλις άναβε το πράσινο, δεν μπαίναν πρώτοι στην ουρά που περίμενε να στρίψει. Και πώς οι ίδιοι όταν έρχονταν στην Ελλάδα, μόλις περνούσαν τα σύνορα, έκαναν 100 παραβάσεις κάθε χιλιόμετρο. Κι επειδή τότε ήταν η εποχή που έπεσε το τείχος και συνέρρεαν οι Ανατολικογερμανοί αναρωτιόμασταν πώς οι επί αιώνες πειθαρχημένοι και σκληροτράχηλοι Πρώσοι, απέκτησαν μέσα σε 40 χρόνια αυτό που θα λέγαμε «νοοτροπία Ελληνάρα»: λούφα, επιχορηγήσεις, επιδόματα, κομπίνες, τα βλέπαν οι Δυτικοί και τραβούσαν τα μαλλιά τους. Απλή ήταν η εξήγηση: Έτσι είχαν μάθει να επιβιώνουν στο διεφθαρμένο και αναξιοκρατικό καθεστώς του Χόνεκερ.
Όπως είναι ο χορός, έτσι θα χορέψεις. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις των κατ΄ επάγγελμα και ειδεχθώς παρανομούντων όλοι είμαστε λίγο - πολύ παράνομοι. Είναι αδύνατον να είσαι νόμιμος στην Ελλάδα. Όμως, δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη. Και εδώ δεν μπορώ να μην αναφερθώ ξανά στον μαιτρ της εννοιολογικής διαστροφής. Η ιστορική λοιπόν φράση του μαιτρ «Μαζί τα φάγαμε» έχει δύο ψέματα και μια αλήθεια. Πρώτο ψέμα: το «μαζί». Το μαζί υπονοεί συνεργασία, ομοθυμία, συνενοχή. Από μένα δεν υπήρξε. Δεύτερο ψέμα: το μπρουτάλ, αλλά ασορτί με την αισθητική του πολιτικού ανδρός, ρήμα: τα «φάγαμε». Τα φάγαμε σημαίνει τα διασπαθίσαμε, τα εξανεμίσαμε, τα σπαταλήσαμε. Εγώ δεν το έκανα. Υπάρχει όμως και μια αλήθεια: Όλοι ωφεληθήκαμε. Τα χρήματα της φούσκας του υπερδανεισμού διαχύθηκαν στις τσέπες όλων μας: με μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και αμοιβές ελεύθερων επαγγελμάτων πολύ πάνω από την παραγωγικότητα της οικονομίας.
Κι εδώ φαίνεται εκτός από την έκταση και η ηθική διάσταση του προβλήματος. Η εξάπλωση της διαφθοράς δημιούργησε απαθείς συνενόχους. Ξέρω ότι ο σαραντάρης που περνάει όλη τη μέρα στο καφενείο μου έχει μια μαϊμουδοαναπηρική αλλά τι να κάνω, να το καταγγείλω; Θα τον χάσω από πελάτη. Και σε ποιον να το καταγγείλω; Στον γιατρό που την υπέγραψε, στον υπάλληλο της νομαρχίας που την ενέκρινε ή στον πολιτικό προϊστάμενο που οργάνωσε το project; Αφού όλοι στο κόλπο είναι. Ρίχνω λοιπόν ένα σιχτίρισμα στο κράτος και συνεχίζω τη ζωή μου.
Έτσι, ανάμεσα στον Έλληνα και στη χώρα του, εγκαθιδρύθηκε μια σχέση μίσους – που οι δυτικοί δεν μπορούν να κατανοήσουν. Εκεί, το κράτος είναι ο θεματοφύλακας των κοινωνικών αξιών και οι λίγες περιπτώσεις εκτροπής από τον κανόνα αντιμετωπίζονται άμεσα και με παραδειγματική σκληρότητα. Παραιτείται ο υπουργός Άμυνας της Βρετανίας, γιατί είχε παρέα τον κουμπάρο του σε επίσημα ταξίδια. Παραιτείται ο Γερμανός υπουργός Άμυνας (γρουσούζικο αυτό το χαρτοφυλάκιο!) γιατί η διδακτορική του διατριβή είχε κάποιες παραγράφους copy paste. Για τέτοια ψιλοπράγματα καταστρέφονται πολιτικές καριέρες στις χώρες των «κουτόφραγκων». Εδώ είμαστε έξυπνοι, τη διαφθορά την κουρεύουμε σαν το χρέος – ό,τι μας ενοχλεί, χραπ μια ψαλιδιά, ένα άρθρο 86 στο Σύνταγμα – του Βενιζέλου, να μην ξεχνάμε - και ξανά άσπιλοι και αμώμητοι για καινούργιες ρεμούλες.
Μπορεί να αποκατασταθεί αυτή η βαθειά τραυματισμένη σχέση πολίτη - πολιτείας; Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι φαντάζεστε. Γιατί η χώρα μας είναι η μάνα μας, κι όσο κι αν τσακωνόμαστε με τη μάνα μας, θέλουμε να τα ξαναβρούμε, να ξαναγαπηθούμε.
Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να ξαναχτίσουμε τη χαμένη μας συλλογικότητα. Για να ξαναενώσουμε τα κομμάτια της συντριμμένης μας κοινωνίας. Γιατί, αυτό που θέλουμε, δεν είναι ένα μακρινό όραμα. Είναι αυτό που θα μπορούσε να ξεκινήσει από σήμερα, αν, στις σωστές θέσεις υπήρχαν οι σωστοί άνθρωποι, και εφαρμοζόταν παντού η λογική της σωτηρίας της χώρας κι όχι της πάρτης μου, της παρέας μου και της συντεχνίας μου.
Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και πού θα τους βρούμε; Για να κυβερνηθεί η χώρα χρειάζονται 2000 ανώτερα και έμπειρα στελέχη που θα αναλάβουν να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Υπάρχουν στα κόμματα; Με τίποτα! Υπάρχουν στη Δημόσια Διοίκηση; Μη σπεύσετε να απαντήσετε ΌΧΙ. Η άποψή μας είναι ότι υπάρχουν κι είναι πολλοί περισσότεροι. Είναι οι άνθρωποι με σπουδές και ικανότητες που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ, είναι οι απόφοιτοι της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, είναι αυτοί που ενώ πηγαίνετε σε μια Υπηρεσία, και βάζετε τις φωνές για τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας, έρχονται και σας λένε χαμηλόφωνα «ελάτε να σας εξυπηρετήσω εγώ». Είναι ακόμα όσοι διακρίνονται στο εξωτερικό, αλλά θάβονται στο εσωτερικό. Ποιος ξέρει για παράδειγμα, πως το φετινό Διεθνές Βραβείο για τη Δημόσια Διοίκηση, που απονέμεται κάθε χρόνο από την Αμερικανική Ένωση Δημόσιας Διοίκησης, θα πάει σε ελληνικά χέρια - του καθηγητή της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, Παναγιώτη Καρκατσούλη;
Οι άξιοι της Δημόσιας Διοίκησης, όσοι δεν δέχονται να σηκώνουν το άχθος και το άγος των «κοπριτών», και οραματίζονται ένα κράτος αξιοκρατίας και προόδου στην υπηρεσία της ανάπτυξης, είναι κι αυτοί μαζί μας – από τα πιο ένθερμα μέλη της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. Άλλωστε τι σημαίνει Δημιουργώ; Παράγω έργο για τον Δήμο. Φτιάχνω πράγματα για τους άλλους και για την κοινή μας ζωή.
Είμαστε γεμάτοι από όρεξη δημιουργίας. Έχουμε ιδέες, γνώσεις, εμπειρία. Εκατομμύρια Έλληνες έχουμε αυτές τις ικανότητες. Αλλά είμαστε εδώ ακίνητοι και περιμένουμε την ανάπτυξη, σαν να περιμένουμε τον Γκοντό. Θα ερχόταν λέει το ’12 μετά το ’13, τώρα μιλάν για το ’14. Όσο πλησιάζουμε, τόσο αυτή απομακρύνεται – είναι μια ανάπτυξη - αντικατοπτρισμός. Κι είναι απόλυτα φυσικό. Εδώ και 35 χρόνια, στην πραγματικότητα, έχουμε ύφεση. Αυτό που ονόμαζαν οι στατιστικές ανάπτυξη ήταν μια τεχνητή διόγκωση - μια φούσκα της οικονομίας που προέρχονταν από τα δανεικά. Όχι από αύξηση της παραγωγής, ούτε των εξαγωγών.
Πότε θα έρθει λοιπόν η ανάπτυξη; Με το υπάρχον καθεστώς, ΠΟΤΕ! Με τις προτάσεις που διατυπώνονται από τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, αλλά και από άλλες σοβαρές ομάδες πολιτικού προβληματισμού, αύριο.
Τα σενάρια από δω και μπρος είναι δύο: το πρώτο είναι το δύσκολο. Το δεύτερο είναι το εφιαλτικό! Όλες οι συζητήσεις για το τι θα συμβεί στο μέλλον είναι χωρίς κανένα νόημα αν διατηρηθεί αυτό το κράτος - βαμπίρ. Η παραγωγική μηχανή της χώρας εδώ και 35 χρόνια χάνει συνεχώς ιπποδύναμη. Τώρα, κατάκοπη και ασθμαίνουσα, μόλις και μετά βίας φέρνει μερικές στροφές. Με το σημερινό μοντέλο δεν υπάρχει μέλλον – κανένα! Το δύσκολο σενάριο – που στο χέρι μας είναι να το κάνουμε λιγότερο δύσκολο - είναι να αποδεχθούμε το αυτονόητο: ο πλούτος δεν πέφτει από τον ουρανό επειδή τον έλκουν σαν αλεξικέραυνα οι υψωμένες γροθιές και τα πανώ. Ούτε όταν χύνεται αίμα. Μόνο όταν χύνεται ιδρώτας, σε ένα περιβάλλον που ανταμείβει τον ιδρώτα.
Είναι εύκολο να ξαναπάρει μπροστά η παραγωγική μας μηχανή; Όσο δεν φαντάζεστε! Αρκεί για πρώτη φορά στην πολιτική μας ιστορία να σκεφτούμε απλά. Όσα κράτη πέτυχαν - κι ανάμεσά τους η Τουρκία του Ερντογάν - το ίδιο πράγμα εφάρμοσαν: ένα οικονομικό περιβάλλον με ταχύτητα, απλότητα, διαφάνεια, σταθερότητα. Δεν πα’ να κυνηγάμε επενδυτές στο Ντουμπάι, στην Κίνα ή στην Ανταρκτική! Δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσουν! Δεν γεννάν οι σολομοί σε βούρκο! Καθάρισε το ποτάμι σου και θα έρθουν μόνοι τους – κοπάδια! Δύο χρόνια τώρα έχουμε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά σε ταξίδια αρμοδίων και αναρμοδίων για την προσέλκυση επενδυτών, την ίδια στιγμή που η φορολογική νομοθεσία αλλάζει κάθε 5 μέρες και δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Είμαστε με τα καλά μας; Υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη νοημοσύνη που θα ’ρθεί να πετάξει την περιουσία του σ’ αυτή τη μαύρη τρύπα της αναποτελεσματικότητας και της διαφθοράς;
Κι όχι μόνο οι ξένοι. Και οι Έλληνες. Ο Έλληνας έχει μέσα του το μικρόβιο του επιχειρείν. Κι αν θέλουμε να χτίσουμε έναν δυνατό παραγωγικό μηχανισμό, πρώτα στους εαυτούς μας πρέπει να στηριχθούμε, στη μικρομεσαία, καινοτόμα, ελληνική παραγωγική μονάδα. Μπορεί όμως κανένας μας να είναι παραγωγικός σ’ αυτό το κολαστήριο;
Γι΄ αυτό είμαστε εδώ. Γιατί πιστεύουμε ότι η δημιουργικότητα του Έλληνα έχει τόσο βάναυσα συμπιεστεί που, αν την αφήσεις ελεύθερη, θα τιναχτεί σαν ελατήριο. Ζούμε στην ωραιότερη χώρα της Ευρώπης. Έχουμε με τη σέσουλα όσα οι άλλοι έχουν με το σταγονόμετρο. Έχουμε ήλιο, θάλασσα, αέρα, ακρογιαλιές, ορυκτό πλούτο, βιοποικιλότητα, χλωρίδα με βότανα που δεν ευδοκιμούν πουθενά αλλού, κρασί, λάδι, φρούτα, πολιτισμό, ιστορία, επιχειρηματίες και επιστήμονες με παγκόσμια αναγνώριση, εξωστρεφείς εταιρείες που κατακτούν τις αγορές του κόσμου, περήφανη ναυτιλία. Έχουμε πολλά να προσφέρουμε – ή να πουλήσουμε, αν προτιμάτε - στον κόσμο. Και πάνω απ’ όλα την ελληνικότητά μας! Όχι όμως τη μίζερη κοσμοφοβική εθνικοφροσύνη, που σαν τσολιάς σε επαρχιακή παρέλαση μηρυκάζει ένα παρελθόν που δεν το κατανοεί, άρα δεν το δικαιούται, αλλά αυτή τη σπάνια ισορροπία ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη φαντασία, στο πρακτικό μυαλό και την ποίηση, στη δράση και το ονειροπόλημα. Με λογισμό και με όνειρο. Έτσι θα πορευτούμε.
Το ποιος είναι ο Έλληνας σ’ αυτόν τον κόσμο, το περιέγραψε με δύο λέξεις ο ποιητής στους πρώτους στίχους της Οδύσσειας. Αφού επικαλείται την έμπνευση της μούσας για να εξιστορήσει τη ζωή του πολύτροπου Οδυσσέα, μας δίνει το απόσταγμα αυτής της περιπλάνησης: «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Γνώρισε πολιτείες ανθρώπων και κατάλαβε τη νοοτροπία τους. Αυτό είναι το ελληνικό πνεύμα. Για να κατανοήσεις τη σκέψη του άλλου, πρέπει να μη φοβηθείς την οπτική του γωνία, αλλά να σκεφτείς πώς αυτή μπορεί να πλουτίσει τη δική σου αντίληψη. Ποια ήταν η τελευταία φορά που αυτό το πνεύμα το συναντήσατε στον πολιτικό βίο;
Γι΄ αυτό είμαστε εδώ. Γιατί να αποδείξουμε ότι το γνήσιο ελληνικό πνεύμα δεν χάθηκε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Ξέρουμε ότι διαφορές απόψεων θα έχουμε πάντα. Αλλά ξέρουμε να συζητάμε, να καταλήγουμε σε συμπέρασμα, ξέρουμε να αξιολογούμε, ξέρουμε τι δεν ξέρουμε και πού θα ψάξουμε να το βρούμε - αυτά τα στοιχειώδη, ξανά τα αυτονόητα - που δεν έμαθε ποτέ το πολιτικό μας σύστημα. Σ΄ αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανένας, ακόμα, κι όσοι είχαν στο παρελθόν παγιδευθεί στα κομματικά γρανάζια. Όσοι θέλουμε να ζούμε σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό, πολιτισμένο, παραγωγικό κράτος έχουμε θέση στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ!
Δεν είμαστε ένα ακόμα think tank. Είμαστε μια πολιτική κίνηση που σκοπό έχει να εξελιχθεί γρήγορα σε πολιτικό φορέα (όπως βλέπετε αποφεύγω επίμονα τη λέξη κόμμα – μου φέρνει αναγούλα), που θα πάρει μέρος στις επόμενες εκλογές για να τελειώνουμε μια και καλή με το Τέρας της κομματοκρατίας. Από αυτήν εδώ την αίθουσα, στο χέρι μας είναι, η «άλλη» Ελλάδα να μην μείνει ακόμα μια φορά ευσεβής πόθος αλλά να τη δημιουργήσουμε, να τη ζήσουμε και να κάνει ξανά περήφανους κι εμάς και τα παιδιά μας!
Θάνος Τζήμερος
ΕΘΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ – ΤΟΜΕΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Ανάλυση δεικτών επίδοσης νοσοκομειακών μονάδων του ΕΣΥ | 1
“Investigating public sector hospital costs in Greece: an update”
Τελική Αναφορά Αποτελεσμάτων
Αθήνα, Δεκέμβριος 2012
Δείτε ή κατεβάστε την έκθεση σε μορφή PDF: esdy-apodotikothta my-1.pdf